Milczenie (1962)

Film, który powinno się raczej chłonąć aniżeli starać się zrozumieć jego poszczególne sceny i zaproponowane tu wydarzenia. Kiedy już uda się wejść w ten świat, najważniejsze stają się tutaj relacje pomiędzy bohaterami. Dzięki fantastycznym kreacjom aktorskim produkcja robi ogromne wrażenie, a operatorskie sztuczki sprawiają, że seans przyprawia o ból szczęki - wszystko przez usta otwarte z podziwu. Konflikt dwóch sióstr w filmie Bergmana to tylko wierzchołek góry lodowej - jest tutaj tego znacznie więcej.

Persona (1966)

Choć wszystkie filmy Bergmana są trudne w odbiorze, to właśnie Persona stanowi jedno z największych wyzwań dla każdego kinomana. Sam Bergman mówił, że w tej produkcji przekraczał wszelkie możliwe granice. Film opowiada historię aktorki Elisabeth Vogler, która podczas odgrywania roli Elektry w teatrze, nagle cichnie. Jak się po chwili okazuje, kobieta nie ma żadnych problemów zdrowotnych, a brak mowy wynika jedynie z jej własnej woli. Podczas jej wypoczynku zajmuje się nią pielęgniarka, która po dłuższym przebywaniu z aktorką zupełnie zmieni swoje życie.

Szepty i krzyki (1972)

Intensywne relacje, samotność, egoizm i obojętność. Możliwe, że znajdą się fani Bergmana, którzy nie wpisaliby tego filmu na listę tych najlepszych, ale znowu jest to kwestia własnych doświadczeń i interpretacji tego dzieła. Bergmanowi przyśniły się cztery kobiety w bieli i na podstawie tego powstał film, który hipnotyzuje swym oniryzmem.

Scener ur ett äktenskap (1974)

Sceny z życia małżeńskiego powstały jako projekt telewizyjny. Miniserial odniósł jednak tak ogromny sukces w Szwecji, że postanowiono przerobić go na film. Dzięki temu zabiegowi, śmiało można dorzucić do listy właśnie tę pozycję - film porusza temat wyobcowania bliskich i trudnych relacji pomiędzy tymi, którzy powinni stanowić oparcie. Głównymi bohaterami są Johan i Marianna, uchodzący za idealne małżeństwo. Kiedy jednak na ich oczach rozpada się związek bliskich przyjaciół, na wierzch wychodzą wszystkie skrywane bóle i problemy.

Jesienna sonata (1978)

To drugi po Jaju węża filmem zrealizowanym na emigracji. Przypomnijmy, że Ingmar Bergman wyjechał z kraju po oskarżeniach o unikanie podatków w rodzimej Szwecji. Jesienna sonata jest zatem nieco kameralną produkcją, ale za to z iście gwiazdorską obsadą. Bergman od zawsze pragnął w swoim filmie obsadzić Ingrid Bergman - tutaj miał do tego fantastyczną okazję. Historia skupia się na dwóch kobietach, matce i córce. Kiedy dochodzi do ponownego spotkania po latach, wybucha prawdziwa mieszanka sprzecznych uczuć - podziwu i zawodu ze strony córki oraz wyrzutów sumienia i pragnienia wolności ze strony matki.

Fanny och Alexander (1982)

Na koniec historia opowiedziana z perspektywy nastolatka Aleksandra, który ma znacznie młodszą siostrę Fanny. To właśnie jego oczami oglądamy życie innych osób, które momentami może być wstrząsające. Ponadto, życie dzieci staje się o wiele trudniejsze, kiedy mąż ich matki zaczyna ich terroryzować. Bergman wielokrotnie powtarzał, że prawdziwa wersja tego filmu trwa pięć godzin, jednak ta kinowa została okrojona. Zdaniem reżysera, ucierpiały na tym poszczególne wątki. Trudno uwierzyć, że mogło powstać z tego jeszcze bardziej udane dzieło.