Wybór jest bardzo trudny, ponieważ filmy tworzone przez Ingmar Bergman nie należą do najłatwiejszych w odbiorze. Często są przeładowane symboliką i pełno w nich literackich odniesień, które na pewno nie ułatwiają zadania. Dotykają też ludzkiej natury i psychiki - reżyser bowiem zaglądał głęboko w dusze swoich bohaterów. W przypadku filmografii Bergmana, każdy będzie miał swoje subiektywne odczucia i jego lista może prezentować się nieco inaczej. Niezaprzeczalnie jednak istnieją produkcje, które powinny zdobić nie tylko zestawienie najlepszych filmów Bergmana, ale kinematografii w ogóle. Oto nasze propozycje (kolejność wg. daty powstania):

The Seventh Seal (1956)

Film ten przynosi reżyserowi światowy rozgłos i sprawia, że zaczyna być on postrzegany jako przedstawiciel czy nawet prekursor kina autorskiego z Europy. Produkcja nie jest łatwa w odbiorze, a dodatkowo przepełniają ją liczne symbole biblijne. Historia skupia się na losach szlachetnego rycerza Antoniusa Blocka, który powrócił z wyprawy krzyżowej.

Smultronstället (1957)

Rok później Bergman tworzy kolejne wielkie dzieło, którym po raz kolejny udowadnia swoją wielkość. Ponadto, w filmie widzimy też walkę twórcy z własnymi demonami - Tam, gdzie rosną poziomki to bowiem bardzo osobisty film dla Bergmana. Wcieleniem filmowca staje się profesor Borg, który podróżuje wraz z synową do Lund, by wziąć udział w obchodach własnego jubileuszu naukowego. Wyjazd staje się jednak niezwykle emocjonalnym i refleksyjnym wydarzeniem w życiu bohatera.

Jungfrukällan (1959)

Kolejne lata twórczości Bergmana to rozwój sztuki filmowej i próba wnoszenia jej na jeszcze wyższy poziom. Dwa wcześniej wymienione filmy podniosły bardzo wysoko poprzeczkę, ale Źródło oferuje zupełnie inne doznania, pozostając równie wyjątkowym dziełem. Tutaj także nie brakuje religijnych odniesień i pytań o sens istnienia. Wszystko to ozdobione zostało kapitalną grą aktorów i urokliwym klimatem.

Såsom i en spegel (1961)

Choć Tam, gdzie rosną poziomki wydaje się być jednym z bardziej osobistych dzieł Bergmana, reżyser właśnie o filmie Jak w zwierciadle mawiał, że jest on odbiciem jego duszy. W tej produkcji Bergman zajmuje się możliwościami poznawczymi człowieka, którego powinno widzieć się takiego jakim jest, bez patrzenia w tytułowe zwierciadło. Refleksyjne i pełne symboliki dzieło, które perfekcyjne jest pod każdym względem.