„Odyseja”, czyli dwa światy śpiączką oddzielone

Czym jest życie? Banalne pytanie, ale zadawane od wieków. Można przyjąć tezę, że jest pewnego rodzaju balansowaniem na skraju rzeczywistości - jednej, dwóch, więcej. Zależy, jaka szkoła filozoficzna ma wpływ na danego człowieka. Innym pytaniem jest, gdzie się te rzeczywistości tworzą. W jakimś inny wymiarze? W nas samych? Dokładnie nie wiadomo? Dużo pytań, a pewnie odpowiedzi na nie wywołałyby nowe. Na część jednak, na swój sposób, odpowiedź próbował dać kanadyjski serial dla młodzieży pt. The Odyssey ("The Odyssey").

Śpiączka granicą między dwoma światami

Wszystko swój początek miało w osobie 11-lataka, Jaya Zieglera, który był wychowany przez matkę sam (po tym, jak jego ojciec zaginął i został uznany za zmarłego). Chłopak chciał być akceptowany przez rówieśników, czytaj: pewną grupę chłopców z okolicy. Próbował przyłączyć się do ich klubu, którego siedziba znajdowała się w domku na drzewie. Jako "wpisowe" miał przynieść lunetę swojego ojca. Ten pomysł z głowy chciała mu wybić Donna - jego niepełnosprawna koleżanka. Jednak Jay jej nie posłuchał. Wykradł z domu sprzęt i przyniósł go do klubu. Tam jednak nie wszystko poszło tak, jak powinno…

Po pierwsze, okazało się, że banda dzieciaków pod przewodnictwem Keitha wcale nie chce Jaya w swoich szeregach. Chłopak został przez nich oszukany, a teleskop odebrany. Jednak Jay postanowił się nie poddawać. Wspólnie z Donną przeprowadzili akcję "ratunkową" - dziewczyna odwróciła uwagę grupy z klubu, zaś Jay niepostrzeżenie zakradł się do domku na drzewie, by odebrać swoją własność. Niestety, został zauważony. Bezpieczną drogę ucieczki - po drabinie - odcięto, dlatego wybrał opcję zejścia po linie w dół. I tu dochodzimy do "po drugie", co poszło nie tak - zaczep liny nie wytrzymał jego ciężaru, chłopak z kilku metrów runął w dół na ziemię. Banda Keitha, widząc, co się stało, uciekła, zaś jedyną osobą, która ruszyła na pomoc Jayowi, była Donna.

Tymczasem Jay zjeżdżał tajemniczą windą w dół, mijając początkowo cyfry oznaczające piętra, a z czasem - pytajniki. Słyszał też coraz cichsze wołanie Donny. Kiedy w końcu winda stanęła i opuścił ją, znalazł się w przemysłowej części portu. Świat z jednej strony wyglądał normalnie, z drugiej jednak było w nim coś niepokojącego. Pierwsze żywe istoty, jakie Jay spotkał, były… dziećmi. A raczej grupą, trochę podobną do tej, przez którą spadł jeszcze chwilę temu w lesie. W tym miejscu próbowała przekonać inne dzieci, żeby na ich rzecz oddały swoje zabawki - wszystko w imieniu tajemniczego Brada, którego zdjęcia zapełniały ten świat. Jay zauważył też, że lider grupy ma jego teleskop, postanowił więc go ponownie odebrać. Pomimo początkowego sukcesu, wpadł w ręce bandy…

Ostatecznie udało mu się ujść z życiem z tej przygody. Szybko poznał też dwójkę - Alfę i Flasha (którzy byli łudząco podobni do Donny oraz Keitha). Dowiedział się, że trafił do świata, gdzie żyją same dzieci do 16 roku życia, a dorośli są tylko niejasnym pojęciem. Dzieciaki zorganizowały ten świat po swojemu - tworząc różne frakcje oraz kluby mniej lub bardziej dążące do władzy.

Jay razem z Alfą i Flashem ruszył w podróż, by odnaleźć dom, ale też by i zrozumieć świat wokół. Tymczasem w innym świecie lekarze podjęli walkę o życie Jaya. Do szpitala trafił w ciężkim stanie. Na miejscu czuwała jego matka; pojawiła się też Donna oraz skruszały Keith. Wszyscy bardzo niepokoili się o stan chłopca, próbowali mu na przeróżne sposoby pomóc. On jednak cały czas trwał w podróży w swojej świadomości… Jednak czy aby na pewno działo się to tylko w jego głowie? Kolejne dni śpiączki mogły sugerować, że to, co początkowo uchodziło za świat powstały tylko w jego jaźni, mogło gdzieś istnieć naprawdę…

Po drugiej stronie kamery

The Odyssey była produkcją kanadyjską. Za pomysłem na nią stała dwójka producencka Warren Easton/Paul Vitols - która także napisała większość scenariuszy do serialu. Obsada siłą rzeczy musiała być złożona z dzieci. W głównej roli, Jaya, pojawił się Illya Woloshyn, który zasłynął przede wszystkim jako dziecięca/młodzieżowa gwiazda. Najlepszą przyjaciółkę, Donnę, grała Ashleigh Aston Moore (dziś już aktorka nie żyje, w 2007 roku przedawkowała narkotyki), zaś Keitha/Flasha grał Tony Sampson (który kontynuował karierę w dubbingu, to on był chociażby Eddym w Ed, Edd n Eddy). Matkę, czyli jedną z niewielu dorosłych postaci, grała Janet Hodgkinson. Z dziś głośnych nazwisk, które za młodu przewinęły się przez tę produkcję, warto wskazać Ryana Reynoldsa (grał Macro), Chada Todhuntera (Thor), Jane McGregor (Linda) czy Elisabeth Rosen (Styrene).

Serial doczekał się w sumie trzech sezonów. Pierwszy był realizowany w roku 1992. Za drugi wzięto się trochę później, w 1994 ; w tym samym też debiutował trzeci (tę przerwę w czasie widać zwłaszcza po tym, jak zmienili się aktorzy dziecięcy). Każda z transz liczyła po 13 odcinków trwających około 20 minut (choć w zależności od stacji dochodziło do skracania odcinków - przede wszystkim usuwano niektóre sceny walki, które były zbyt drastyczne dla dzieci). Produkcja doczekała się też nominacji oraz nagród - zgarnęła między innymi WorldFest Gold Award podczas Houston International Film Festival. Zaś dzięki całkiem żywej grupce fanów serial doczekał się wydania DVD.

Fani całkiem wysoko oceniają pierwsze dwa sezony, które rozgrywały się głównie w głowie nieprzytomnego Jaya. W pamięci zapadały też mocne cliffhangery w tych seriach, które zmieniały całkowicie przebieg historii. Na równie duży porwano się też w trzecim, kiedy Jay na dobre wybudził się ze śpiączki. Wtedy akcja też działa się w dwóch równoległych światach. Jednak przez ten zabieg serial stracił wiele w oczach fanów. I też po tym sezonie ostatecznie spadł z anteny - pozostawiając widzów z dwoma cliffhangerami bez rozwiązania.

Kto śni, a kto nie

Serial, mimo że nie należał do wybitnych przedstawicieli swojego gatunku, zawędrował do wielu stacji telewizyjnych na świecie. U nas emitował go Polsat - swego czasu stacja, która nie bała się kupować bardzo różnorodnych produkcji i tworzyć niezapomnianą ramówkę (dzięki czemu w ogóle dziś możemy tak wspominać).

Na bazie Odysei można w sumie pozadawać kolejne filozoficzne pytania (a nie mówiłem, że odpowiedzi sprawiają nowe?): jaka rzeczywistość potrafi być lepsza, co tak naprawdę kryje nasz mózg, czy to, co wymyślone, potrafi wpływać na to, co realne, gdzie się zaczyna prawdziwa przyjaźń… I wiele, wiele innych.