W historii telewizji powstało wiele seriali, w których to z groźnymi przestępcami mierzy się detektywistyczny duet. Najczęściej zbudowane są na prostej zasadzie przeciwieństw - dwóch na pozór skrajnie różnych od siebie ludzi, którzy początkowo pałają do siebie wielką niechęcią i nie rozumieją tej drugiej strony, z czasem staje się wyjątkowo zgranym duetem, któremu nikt ani nic nie jest straszne. Do tego różnice między nimi stanowią dla scenarzystów świetne pole do popisu w kreowaniu sytuacji komediowych. Taki właśnie los, ewentualnie kaprys Williama Blinna, pomysłodawcy serialu Starsky & Hutch, został w 1975 roku zgotowany jednemu brunetowi i jednemu blondynowi…

Brunet, czyli David Starsky (Paul Michael Glaser), był eks wojskowym, który przeszedł do pracy w policji. W duecie był tą bardziej szaloną, nieprzewidywalną i mniej zważającą na regulamin częścią. Blondyn, czyli Kenneth "Hutch" Hutchinson (David Soul), również miał doświadczenie wojskowe, jednak stąpał po ziemi o wiele mocniej od Starsky'ego. Bardziej skrupulatnie przestrzegał przepisów, ale to nie oznacza, że był w tym nad wyraz "nudny".

Nie dane nam było zobaczyć, jak Starsky i Hutch się poznali, jak się musieli docierać, znosić swoje charaktery. Poznaliśmy ich w momencie, kiedy współpraca układała im się nader dobrze - jako policyjni detektywi tworzyli zgrany duet, patrolujący ulice Bay City charakterystycznym Fordem Gran Torino (własność Starsky'ego). Byli dobrzy w tym, co robili - dlatego świat przestępczy ich "znał". Szalone pościgi samochodowe, ostra wymiana ognia czy mniej konwencjonalne sposoby dochodzenia do prawdy - to ich znaki rozpoznawcze, co często było nie w smak ich przełożonemu, kapitanowi Dobeyowi (Bernie Hamilton). Skuteczność tego duetu przemawiała jednak jak najbardziej za nim.

[image-browser playlist="584691" suggest=""]©ABC 1975

Bohaterowie nie osiągnęliby sukcesu, gdyby nie sposób, w jaki "żyli" ze światem przestępczym. Potrafili tylko sobie znanymi zagraniami uzyskać konkretne informacje na temat, który akurat ich interesował. Oprócz mniej lub bardziej chętnych, dorywczych "wtyk", mieli także "stałego współpracownika" - czarnoskórego Huggy'ego Beara (Antonio Fargas), który nosił się bardziej niż modnie w ówczesnych czasach. Na swój sposób była to dobra znajomość, która i jednej, i drugiej stronie przynosiła różnego rodzaju profity. Więcej, planowano nawet własny spin-off dla postaci sympatycznego Huggy'ego.

Przez 93 odcinki podzielone na 4 sezony Starsky i Hutch rozwiązywali zagadki, nierzadko ocierając się o śmierć. Początkowe serie były mroczniejsze, pojawiało się też w nich więcej przemocy - za co na serial, pomimo świetnych wyników oglądalności, spadała krytyka. Dlatego późniejsze epizody odchodziły od takich rozwiązań. Starsky & Hutch stawali się bardziej "delikatni", przez co też tracili uznanie widzów. Ale to nie był jedyny problem producentów. Glaser po drugim sezonie chciał opuścić serial. Po długich pertraktacjach (ale też po przygotowaniu ewentualnych scenariuszowych opcji rozwiązania takiej sytuacji - wypisania Starsky'ego i zastąpienia go inną postacią) w końcu stanęło na ugodzie i wyższym honorarium dla aktora. Podobna sytuacja powtórzyła się i przy okazji czwartego sezonu, jednak, jak wiemy, Glaser do końca został w produkcji.

Starsky & Hutch to niewątpliwie spojrzenie na kulturę i modę lat 70. Serial szybko zdobył olbrzymią popularność oraz stał się jedną z tych produkcji, które określa się mianem "kultowych". Do dziś posiada rzesze fanów, zaś samochód Starsky'ego jest jednym z bardziej rozpoznawalnych i pożądanych wozów serialowych. Nie dotyczy to jednak wszystkich - Glaser, do którego Ford w serialu należał, nie znosił go. Za pierwszym razem, kiedy zobaczył pojazd przed rozpoczęciem produkcji, nazwał go z niechęcią "pasiastym pomidorem" (co potem zostało wykorzystane w serialu). Na wiele sposobów okazywał niechęć do tego modelu, między innymi często mówiąc, że chciałby go po prostu... rozwalić na planie. I nawet w późniejszych latach trudno było fanom nakłonić aktora, by wsiadał do repliki. Nie zmienia to jednak faktu popularności wozu - po zakończeniu zdjęć Ford wypuścił limitowaną serię specjalnie dla fanów.

Serial w każdym sezonie miał inną muzykę w czołówce. W pierwszym był to temat muzyczny skomponowany przez Lalo Schifrin. Nie był on wybitnie charakterystyczny. Poza tym już w drugiej serii został zastąpiony kompozycją Toma Scotta "Gotcha", która - tylko w trochę zmienionej formie - dotrwała do czwartego sezonu. I to właśnie ona stała się tym tematem muzycznym, który pozostał w pamięci widzów.

Pierwotnie planowano, by serial zakończył się śmiercią jednego z głównych bohaterów, jednak mając na uwadze możliwość późniejszego powrotu do tej formuły, nie zdecydowano się na to wyjście. I faktycznie, wiele lat później (w 2004 roku) powrócono do koncepcji za sprawą filmu kinowego Starsky & Hutch. W głównych rolach pojawili się: Ben Stiller jako Starsky, Owen Wilson jako Hutch i Snoop Dogg jako Huggy Bear. Film opowiedział to, czego nie było w serialu, czyli historię początków Starsky'ego i Hutcha. W zdecydowanie większym stopniu operował czarnym humorem, co podzieliło krytyków (zaś Ben Stiller i Carmen Electra "zarobili" za ten film nominacje do Złotych Malin). Co ciekawe, w jednej ze scen pojawili się oryginalni Starsky i Hutch, czyli Glaser i Soul.

Sam serial został też przeniesiony na konsole. Rok wcześniej niż film pojawiła się gra. Jej tytuł, co zaskakujące, brzmiał… Starsky & Hutch. Można w niej było między innymi pokierować Fordem Starsky'ego czy postrzelać z pistoletu Hutcha. Pozycja jednak nie odniosła oszałamiającego sukcesu.

Bywają różne mody - w jednym okresie ludziom podobają się spodnie-rurki, kiedy indziej na topie jest disco polo, a jeszcze w innych przypadkach wszyscy rozpływają się nad z grubsza podobnymi do siebie proceduralami o antybohaterach. Mody mają też to do siebie, że przychodzą, odchodzą, a często po pewnym czasie znów wracają. Seriale o duetach policyjnych zawsze były, są i będą. Starsky & Hutch jest jednym z ich najlepszych przykładów - sprawnie napisany, z nienachalnie stworzonymi postaciami oraz klimatem lat 70. należy do kategorii "the best of".