Dzieło japońskiego twórcy opowiada o mężczyźnie, który stopniowo przemienia się w humanoidalnego cyborga. Przerażający proces transformacji jest ukazany jako metafora ludzkiego zafascynowania technologią. Komputerowa obsesja jest tak silna, że nasze społeczeństwo powoli staje się równie syntetyczne co pokryte zimną stalą maszyny.

Elementem wzbudzającym największe kontrowersje związane z tym obrazem jest jego specyficzna forma. Fabuła ma strukturę koszmarnego snu, momentami przeczącego jakimkolwiek zasadom logiki. Surrealistyczna poetyka doskonale oddaje naturę problemu, który jest ukazany na ekranie. Ludzie nie są w stanie w pełni zrozumieć potęgi nowoczesnej technologii oraz przewidzieć ewentualnego zagrożenia związanego z cywilizacyjnym postępem. Dla naszego gatunku jest to sytuacja równie skomplikowana i zagadkowa co wydarzenia przedstawione przez Tsukamoto. Oniryczne sekwencje tworzą niepokojącą mozaikę, wyświetlającą się przed oczami niczym migawki z zatrważającego snu, niepozwalającego na spokojne spędzenie nocy.

Reżyser Tetsuo dużą wagę przykłada do pokazania fetyszyzacji nowych technologii. W prologu filmu główny bohater wszczepia sobie kawałek metalu pod skórę w takt pulsujących dźwięków industrialnego techno. Jego spazmatyczna reakcja na ten zabieg przypomina intensywny orgazm w czasie namiętnego zbliżenia. Ciało obce zostaje przyłączone do jego organizmu w sposób, który można nazwać osobliwą penetracją. Ten pokrętny erotyzm jest kontynuowany w pamiętnej scenie stosunku między protagonistą a jego narzeczoną. Jego narządy płciowe przeistaczają się w gigantyczne wiertło przeszywające kobietę na wylot. Poświęcenie się ukochanej symbolizuje akceptację fiksacji mężczyzny. Bohaterka wie, że postęp jest nieunikniony i nie da się go powstrzymać. Życie codzienne jest coraz mocniej kontrolowane przez maszyny i nic nie wskazuje na to, by ta tendencja miała się zmienić.

Wcześniej wymienione motywy są podkreślone przez groteskowe efekty specjalne przywołujące na myśl japońskie anime. Połączenie rwanego montażu z poklatkową animacją sprawia, że widz obserwuje coś na kształt aktorskiej wersji kreskówki. Sztuczność takiego zabiegu odzwierciedla nienaturalność zrobotyzowanej rzeczywistości. Postacie poruszają się w dziwaczny sposób, który ukazuje proces dehumanizacji odbywający się wewnątrz ich ciał. To ryzykowne zagranie akcentuje przekaz zawarty w filmie. Na tego typu rozwiązania stać tylko tak nowatorskich reżyserów jak Shin'ya Tsukamoto.

Tetsuo to interesujący eksperyment, który dobitnie ukazuje problemy współczesnego świata. Radykalna forma tego dzieła może odrzucić przeciętnego widza, jednak warto przebrnąć przez szokującą estetykę, aby mieć możliwość obcowania z wyjątkową artystyczną kreacją. Potworna wizja japońskiego twórcy przypomina o istnieniu spraw przemilczanych przez mainstreamowe kino, zapnijcie więc pasy i włączcie ten film. Gwarantuję sporą dawkę niezapomnianych wrażeń.