Atak potwornych krabów

Roger Corman to dla miłośników złego kina postać kultowa. Producent, który ma na swoim koncie prace zarówno przy tak tragicznych filmach, jak właśnie Atak potwornych krabów, ale też przy wartych uwagi adaptacjach Poego, jak Studnia i wahadło czy Maska czerwonego moru. Potworne kraby to owoc wielkiego boomu z lat 50. na kino SF. Zmutowane skorupiaki były tylko jednymi z wielu innych potworów, które w tamtym czasie chętnie „zaatakowały” kinematografię. Trafiając w opiekuńcze ręce Cormana, który czuł i czuje nadal kino klasy B jak mało kto, mimo wszelkich niedoskonałości, a może właśnie dzięki nim, zapracowały sobie na status dzieła kultowego.

[video-browser playlist="757188" suggest=""]

Gówniany horror

Kiedy wydaje się nam, że wszystkie granice zostały już przekroczone, warto poszperać w sieci i dotrzeć do filmu, który udowodni nam, jak bardzo naiwni byliśmy. Morze absurdu wylało nie w rekinowych filmach ani nawet nie w Morderczej oponie. Jeśli chcecie dowiedzieć się, jak smakuje prawdziwa jazda po bandzie, Gówniany horror dostarczy Wam tego. Groźny morderca, uciekając przed policją, wpada do zbiornika z fekaliami, które - jak się okazało - były wymieszane z groźną substancją zmieniającą człowieka w przerażającą maszynę do zabijania. Sprawdzacie na własną odpowiedzialność.

[video-browser playlist="757189" suggest=""]

Hollywoodzkie dziwki uzbrojone w piły łańcuchowe

Film Freda Raya to ostatni oddech kina eksploatacji i grindhouse'u w jego tradycyjnej formie. Nakręcony pod koniec lat osiemdziesiątych, podtrzymywał wciąż ducha szalonych lat siedemdziesiątych, kiedy w kinie undergroundowym królowała niczym nieograniczona swoboda. Będąc szaloną wariacją na estetykę kina noir, film opowiadał historię prywatnego detektywa, który poszukując zaginionej nastolatki, trafia na trop sekty prostytutek uzbrojonych w piły mechaniczne... Nakręcony w ciągu zaledwie pięciu dni film dostarcza widzowi olbrzymiej dawki kiczu, absurdu i wcale nie najgorszego gore. Dla miłośników sentymentalnych podroży w czasie to pozycja obowiązkowa.

[video-browser playlist="757190" suggest=""]

Nekromantik

Nekrofilia to szczególnie ciężki temat dla psychologii. Decydując się na jego podjęcie, filmowcy muszą spodziewać się co najmniej skrajnych reakcji. Nekromantik to niechlubne, acz flagowe dzieło Jorga Buttgereita, które doczekało się nawet drugiej części. Opowieść o tym, jak pewien mężczyzna zajmujący się usuwaniem zwłok decyduje się na sprowadzenie jednego z nich do swojego domu, dziś już się zestarzała. Archaiczna forma nie robi takiego wrażenia jak kiedyś, a czasami wręcz psuje odbiór. Największą siłę rażenia ma tu sama tematyka, która potrafi zdzielić w twarz bez względu na upływ lat. Buttgereit dobrze wiedział, jak szokować.

[video-browser playlist="757191" suggest=""]

Feast

Patrząc na takie produkcje jak Feast, nie sposób się nadziwić, że jakimś cudem twórcy znaleźli kasę na realizację nie tylko jednego filmu, ale i dwóch kontynuacji. Cała seria to bowiem jeden wielki chaos, kicz i brak poszanowania dla jakichkolwiek wartości. Obleśne potwory, rzucanie na pożarcie noworodka i smoliście czarny, ciężki humor to najważniejsze punkty całej niechlubnej trylogii. Fani Henry'ego Rollinsa powinni być jednak zadowoleni. Charyzmatyczny muzyk tradycyjnie daje czadu.

[video-browser playlist="757192" suggest=""]

Pirania 3DD

Wbrew wszelkiej logice w głowie pewnego filmowca powstał pomysł, aby jednak zrealizować kontynuację hitu jedynego w swoim rodzaju, czyli Piranha 3-D. Dodając drugą literkę do tytułu, podwajając liczbę oraz wielkość kobiecych piersi, a także zatrudniając niezastąpionego Davida Hasselhoffa, John Gulager postanowił spróbować szczęścia, dając światu Pirania 3DD. Produkt filmopodobny, w którym granice beztalencia, złego smaku i srogiego humoru sięgają zenitu, doprowadzał do łez krytyków, bawiąc z kolei olbrzymie rzesze widzów. W momencie przesycenia absurdem nie pozostaje nam nic innego, jak po prostu się uśmiechnąć.

[video-browser playlist="757193" suggest=""]