Najnowsza recenzja redakcji

Nie są to słowa rzucone na wiatr. Twórcy szokowali od początku. Nie bali się zerwać z ustalonym porządkiem, wysyłając Alicię i Cary'ego na swoje. Nie bali się skłócić ich ze wszystkimi przyjaciółmi, rozdzielając nawet kochanków tylko po to, by rozwijać fabułę, a widza ani na chwilę nie znużyć. Nigdy nie popadali w monotonię. Wiedzieli, kiedy zrobić odcinek lżejszy, z poczuciem humoru, kiedy wrócić wręcz do przeszłości, jak w odcinku czternastym, pokazując pierwsze relacje po latach pomiędzy Willem a Alicią. Pisząc przy okazji ostatniego epizodu, że taki właśnie był potrzebny, nawet nie śmiałem spodziewać się, co wydarzy się teraz. Panie i Panowie, Żona idealna przechodzi do historii jako serial konsekwentny, genialny w konstrukcji i wspaniały w ukazywaniu (a przede wszystkim - wywoływaniu) emocji. Wszystko ma swoje konsekwencje, a każdy wątek idealnie się uzupełnia i zazębia, tworząc przemyślaną całość. 

Historia rozpoczyna się od kontynuacji sprawy Jeffreya Granta. 21-latek był posądzany o zabicie swojej koleżanki z uczelni, Dani Littlejohn, co zostało ukazane kilka odcinków wcześniej. Obrony podjął się Will; sam chłopak sugerował, ba, wręcz zarzekał się, że jest niewinny. Tym sposobem dostajemy kontynuację tamtego wątku. Czas na rozprawę i ostateczną walkę - winny czy niewinny? Już pierwsze sceny pokazują nam, że mamy do czynienia z epizodem wyjątkowym. Zażarta walka, świetny montaż i pojedynek na tezy zwiastują coś, czego brakowało - tego uczucia rozprawy na sali sądowej. W przeciwieństwie chociażby do Suits, gdzie wszystkie sprawy rozwiązywanie są w kuluarach, Żona idealna zawsze stawiała na ukazanie tego, co się dzieje w sądzie. 

Nadal nie dostajemy jednoznacznej odpowiedzi, czy Jeffrey jest niewinny. Kalinda węszy gdzie popadnie i szuka możliwości zetknięcia się młodego Granta z Dani. Poszczególne miejsca odpadają, ale Will nadal wierzy w niewinność chłopaka. W tym samym czasie Cary przyznaje się Alicii do romansu ze śledczą z kancelarii L.G., to samo zresztą, choć w nieco zawoalowany sposób, robi Kalinda, informując Willa, że odchodzi. 

Powraca również sprawa fałszywych głosów. Alicia decyduje się zeznawać, żeby dowiedzieć się, o co mogą pytać Gardnera. Dubeck zresztą nie odpuszcza, co widać po jego sposobie przesłuchiwania. Niewątpliwie sprawa będzie się ciągnąć, szczególnie że nagrań z kamer, jak przenoszą kontenery z głosami, jest więcej niż jedno, co oznacza, że Peter może mieć spory problem. 

Blednie on jednak przy tym, co się dzieje na sali sądowej, gdzie rozprawę ma Will. W momencie, gdy następuje przełom, a Kalinda dowiaduje się, że istnieje miejsce, gdzie Jeffrey i Dani mogli mieć kontakt (co sugerowałoby jego DNA na jej rękach), następuje szok. 

[video-browser playlist="634696" suggest=""]

Dochodzi do strzelaniny, w której ginie Will. Sprawcą jest oczywiście Grant, nie wiadomo jednak, czy robi to, bo wie, że jest winny, czy po prostu nie jest w stanie wytrzymać stresu i napięcia. Bity w więzieniu i zapewne poniżany, jest na skraju załamania nerwowego, co sugeruje zresztą jego zachowanie i fakt, że po wszystkim również i siebie próbuje zabić.

Strata tak cennej postaci jest prawdziwym zaskoczeniem, szczególnie że twórcy trzymali ten wątek w tajemnicy do samego końca. Nie wiadomo też, jak dalej potoczą się wątki - zapewne skończy się wojna pomiędzy Florrick/Agos a L.G., gdyż jest ona w tym momencie bezsensowna. Może dojdzie do połączenia albo Diane zrezygnuje z zawodu? Możliwości jest bez liku, ale twórcy serialu od dawna udowadniają nam, że podejmują właściwe decyzje. 

Piętnasty odcinek jest niewątpliwie najlepszy z dotychczasowych w sezonie i jednym z najlepszych w całym serialu. Rozpoczyna się sielanką, żeby skończyć horrorem. Stopniuje napięcie do samego końca, podnosząc coraz wyżej poprzeczkę. Świetny montaż, dobra, nastrojowa, odpowiednia muzyka i dobrze poprowadzona historia. W 40 minutach udało się zawrzeć wszystkie najważniejsze elementy, które powinny się znaleźć w takim odcinku. Aż dziw bierze, że nie zostawiono tego na wielki finał sezonu. Podobny szok można było przeżyć, oglądając Impersonalnych, szczególnie tryptyk z Carter. 

Pisząc, że Żona idealna przechodzi do historii, nie żartowałem ani nie przesadzałem. Tak dobrze nakręconego i emocjonującego odcinka nie było od dawna. Nic nie zapowiadało zmian ani tragedii, która miała nastąpić, a tak robią najlepsi. I mimo że ostatnie sceny zostały rozwiązane zbyt szybko, ma to pewien sens. Wszystkie te drobne minusy bledną jednak przy tak potężnym ładunku emocjonalnym, jaki zafundował epizod. 

Co będzie dalej? Nie wiadomo. Teraz bardziej niż kiedykolwiek czekam na kolejny odcinek i reakcję Alicii, a twórcom składam wyrazy uznania za najlepszy odcinek tygodnia wśród seriali. Po raz kolejny udowodnili, że mamy do czynienia z jedną z najlepszych produkcji dramatycznych w historii telewizji.