Totalny brak fabuły, niekonsekwencja w kreowaniu świata przedstawionego, drewniane aktorstwo, nieustanne, bezsensowne ekspozycje oraz straszliwie nudna samochodowa rozwałka – tak w skrócie można scharakteryzować ten film. Twórcy próbują nam jednak wcisnąć kit, że znalazło się w nim miejsce dla swoistego rodzaju historii.

Ethan Hawke gra postać Brenta Magna, byłego kierowcy rajdowego, który po powrocie do domu w Bułgarii odkrywa, że porwano jego żonę. Tajemniczy głos w komórce (należy on do Jona Voighta, choć ten pojawia się w filmie może przez 5 sekund) mówi mu, że jeśli nie będzie wykonywał jego poleceń, to ją zabije. Nasz bohater musi wpierw ukraść samochód naszpikowany kamerami, a następnie rozpoczyna się rozwałka, której nie powstydziłby się sam Michael Bay.

Efekt końcowy, choć z założenia miał przypominać połączenie "Speed" oraz "Szybkich i wściekłych", bardziej wygląda jak imitacja gry komputerowej z aktorami w rolach głównych. Mamy więc graczy, kolejne poziomy czy chodzącą książkę kodów, którą zagrała Selena Gomez (Boże, jej aktorstwo jest tak straszliwie słabe...). I choć z pozoru brzmi to jak całkiem niezła rozrywka, to Wyścig po życie opiera się tylko na dwóch elementach: czasie i prędkości. Nie ma tu postaci, których wzajemne interakcje i osobowości stanowiłyby oś fabuły – gdyby film takową posiadał – a pościgi nie są tylko dodatkiem do historii, którą starano się opowiedzieć. Weźmy na przykład "uliczną rozwałkę" w "Blues Brothers". Całość miała swoje uzasadnienie w działaniach naszych bohaterów i był to tylko miły dla oka dodatek, który pokazywał, że jest to niewątpliwie sprawa życia i śmierci, a widz kibicował postaciom z całych sił.

Tutaj wypada to strasznie anonimowo i tak naprawdę to ludzie okazują się dodatkiem. Choć może lepiej by było, gdyby wcale nie występowali w tym filmie. I mimo że całość została nakręcona w chaotycznym stylu, nie znalazłam ani jednego sensownego argumentu potwierdzającego celowość tego zabiegu. Nie tylko rujnuje on przyjemność z podziwiania wyczynów kaskaderów, ale również efektowność wypadków samochodowych, o czym reżyser zupełnie nie pomyślał.

Podobnie rzecz ma się z bohaterami. Jak możemy kibicować któremukolwiek z nich, gdy scenarzyści zadbali o to, by żaden nie posiadał choćby krzty charakteru, każąc im wypowiadać coraz to głupsze dialogi?

Gdybym mogła, przyznałabym tej produkcji zero gwiazdek, ale nie zrobię tego z dwóch powodów. Po pierwsze – ostatnie dziesięć minut pozytywnie mnie zaskoczyło: nie tylko dziwacznym cliffhangerem, ale też dlatego, iż zaserwowano nam sceny akcji, jakie powinniśmy oglądać przez cały film. Zarówno pościg na parkingu, jak i późniejsza pogoń na autostradzie dowodzą, że można było zrobić z tego naprawdę dobry kawałek akcji. Po drugie – styl, w którym obraz został nakręcony. Tak, wiem, że chwilę wcześniej narzekałam na niego, ale są momenty, w których wiedziano, jak go użyć; ot – wypadek przy pracy. Ujęcia z kamer w samochodzie przeplatane tymi w wysokiej rozdzielczości czy chociażby z kamer szpiegowskich tworzą niepokojący klimat, a świat staje się dla głównego bohatera elektronicznie monitorowaną celą. W genialny sposób ukazuje to fakt zacierania się granic między tym, co realne, a tym, co wirtualne – do momentu, w którym technologia stanie się dla nas swego rodzaju więzieniem.

Niemniej jednak są to moje luźne dywagacje na temat tego, co potencjalnie chcieli przekazać twórcy. Nie zmienia to faktu, że film jest tak straszliwie zły, iż nic nie jest w stanie go uratować. A w ramach terapii obejrzę sobie scenę pościgu z "Francuskiego łącznika".