Asteriks. Asteriks Legionista. Tom 10 - recenzja komiksu

Egmont

Seria Asteriks od dekad bawi czytelników na całym świecie, a Legionista skutecznie łączy romantyczną fabułę, ostrą militarną satyrę i humor, który rezonuje zarówno z młodszymi, jak i starszymi odbiorcami.

Akcja tego wyjątkowego tomu rozpoczyna się od prawdziwego emocjonalnego trzęsienia ziemi w zazwyczaj niepokonanej galijskiej wiosce. Obeliks, wieczny optymista i miłośnik dzików, przeżywa pierwszą miłość. Jego uczucia skierowane są do Falbali – córki Herbafiksa, która powraca do wioski po latach nauki w mieście. Uderzo – łamiąc swój charakterystyczny, karykaturalny styl rysowania Galów – przedstawia Falbalę z realistycznym wdziękiem: jest smukła, ma delikatne rysy twarzy i falowane włosy, co stanowi wyraźny kontrast dla reszty mieszkańców wioski.

Niestety, serce Falbali jest już zajęte – jest zaręczona z młodym Tragikomiksem. Sytuacja komplikuje się dramatycznie, gdy Tragikomiks zostaje siłą wcielony do rzymskich legionów i wysłany do Afryki, gdzie Juliusz Cezar toczy wojnę z frakcją Pompejusza. Kiedy Obeliks dowiaduje się o cierpieniu ukochanej, podejmuje niezwykłą decyzję: postanawia z pomocą Asteriksa zaciągnąć się do legionu, aby odzyskać rywala. Ten desperacki gest nieodwzajemnionego uczucia nie jest tylko aktem szlachetności, ale dodaje postaci Obeliksa nieoczekiwanej ludzkiej głębi, rzadko eksplorowanej we wcześniejszych albumach serii.

Decyzja Galów prowadzi ich do największej przygody poza własną wioską – wcielenia do rzymskiego wojska. Sceny rekrutacji, musztry i codziennego życia w obozie to prawdziwe mistrzostwo satyry społecznej. Goscinny, czerpiąc z własnych doświadczeń i frustracji związanych z biurokracją, tworzy genialne sekwencje. Przykładem jest wizyta Asteriksa w legionowym Biurze Informacji, gdzie żołnierze jawnie ignorują go, grając w kości lub czyszcząc paznokcie. Każda próba uzyskania pomocy kończy się w błędnym kole urzędniczej bezradności, co stanowi uniwersalny komentarz na temat absurdów systemów władzy.

Klimat komiksu buduje także międzynarodowy oddział rekrutów, do którego trafiają Asteriks i Obeliks. Każdy żołnierz w tej grupie to żywa karykatura narodowych stereotypów: jest Brytyjczyk Eftaks, który pije gorącą wodę z mlekiem i chwali najgorsze jedzenie; Grek Olimpiados, kłócący się o żołd; czy Egipcjanin Kortenis, komunikujący się wyłącznie hieroglifami i przekonany, że zaciągnął się na wycieczkę. Ich perypetie, często tłumaczone przez roztargnionego legionistę-tłumacza, stanowią źródło gagów językowych, które w polskim wydaniu brzmią świetnie dzięki pracy tłumacza Jarosława Kiliana.

Goscinny z finezją wykorzystuje realia życia legionowego do przemycenia inteligentnego humoru na wielu poziomach. Przykładem jest scena, w której Obeliks, przyzwyczajony do galijskich uczt, odmawia jedzenia rzymskich sucharów, opisanych jako „placki z mąki, soli i wody”. Jego bunt w kuchni prowokuje chaos w stylu slapsticku i zmusza kucharza do przygotowania wytrawnych dań, jakich wcześniej w legionach nie widziano. Ta scena doskonale podkreśla różnice kulturowe i wywraca do góry nogami militarystyczną dyscyplinę. Z kolei wątek egipskiego „turysty” to mistrzowska powtórka z Asteriksa i Kleopatry, gdzie językowe nieporozumienia prowadzą do surrealistycznych sytuacji, takich jak próba zamówienia pokoju z widokiem na morze w środku koszar.

Finałowa bitwa w Afryce to w istocie genialna parodia wojennych epopei. Galowie, zamiast aktywnie walczyć, przypadkowo rozstrzygają konflikt między Cezarem a Scypionem, zamieniając pole bitwy w cyrk. Dzięki ciosom Obeliksa żołnierze dosłownie latają, a działania bohaterów opierają się na absurdalnych strategiach. Uderzo ukazuje te sceny z dynamizmem godnym kreskówki, używając onomatopei i dokonując nawet nawiązania do obrazu Théodore’a Géricaulta Le Radeau de La Méduse, gdy rzymski okręt tonie, a żołnierze dryfują na improwizowanej tratwie.

Asteriks legionista. Tom 10 - (Komiks)

Zobacz więcej

Reklama

Egmont

Szczególną uwagę zwraca postać Falbali. Mimo że pojawiła się jedynie w kilku scenach, stała się ikoną serii. Jej wizerunek zdobi koszulki, figurki, a nawet gadżety w parku rozrywki Parc Astérix. Sekret tej popularności nie tkwi w głębi postaci – to uosobienie łagodności – lecz w roli katalizatora zmian. Obecność bohaterki przełamuje schemat walki z Rzymianami, wprowadzając do fabuły wątek osobisty. Realistyczny styl jej rysunku podkreśla, że miłość Obeliksa do niej to coś więcej niż tylko żart; jest to uniwersalne doświadczenie zawodu i poświęcenia.

Asteriks Legionista powstał w 1967 roku – w czasie, gdy seria była najbardziej popularna (sprzedaż 600 000 egzemplarzy w 2 tygodnie!). Goscinny i Uderzo byli wówczas u szczytu swojej kreatywności. Historycy komiksu zgodnie podkreślają, że tom ten doskonale łączy gatunki: romans, komedię i film przygodowy. Utrzymuje idealną równowagę między emocjami a akcją. Stanowi również subtelną krytykę militaryzmu, widoczną w satyrze biurokracji i bezsensu wojen domowych. Co więcej, Uderzo wprowadza innowacje graficzne, eksperymentując z realistycznymi postaciami i filmową kompozycją kadrów.

Asteriks. Asteriks Legionista. Tom 10 to znacznie więcej niż tylko komiks rozrywkowy. To dowód na to, że nawet w konwencji gagów można opowiedzieć o ludzkich słabościach, wszechobecnej biurokratycznej maszynerii i sile przyjaźni. Jest to pozycja obowiązkowa dla każdego fana komiksu, oferująca głęboką satyrę, wzruszającą historię i niezapomniane postaci.

Zobacz także:

-

Na weekend

Najlepsze filmy o Asteriksie. Powinien znać je każdy fan!

-

Asteriks i Obeliks: Walka wodzów - recenzja miniserialu