‌Fargo znowu zachwyca! Przed startem drugiego sezonu mogliśmy w Internecie przeczytać wiele pozytywnych i bardzo entuzjastycznych recenzji pisanych przez dziennikarzy, którzy mieli okazję obejrzeć kilka pierwszych odcinków serialu. Mimo to z rezerwą podchodziłam do tych doniesień, mając w pamięci True Detective i Hannibal - ich nowe sezony również wychwalano, po czym rzeczywistość zweryfikowała te oceny wystawione mocno na wyrost. Jednak po czterech pierwszych odcinkach możemy z czystym sercem stwierdzić, że tym razem dziennikarze nie próbowali podkręcić oglądalności. Nie było przesady w opiniach, że drugi sezon jest lepszy od pierwszego (przynajmniej jak dotąd). Fargo rozkręca się z każdym odcinkiem i coraz bardziej przykuwa uwagę - aż tak, że z niecierpliwością oczekujemy na kolejną wizytę w zimowej Minnesocie oraz mroźnej Północnej Dakocie.

Czwarty odcinek jest kwintesencją klimatu filmów braci Coen. Nie obyło się bez krwawych i brutalnych scen (ciekawa retrospekcja Dodda na początku), bo przecież co to za odcinek, w którym ktoś nie pada trupem? Brzmi to dość sarkastycznie, ale takie są realia Fargo i część widzów właśnie za to lubi ten serial. Nie zabrakło również czarnego humoru sytuacyjnego, który objawił się np. w piekarni, w warsztacie czy podczas wizyty małżeństwa Solverson u onkologa. Choć akurat w tej ostatniej wymienionej scenie komizm łączy się z tragizmem, co też jest charakterystyczne dla serialu, kiedy śmiech więźnie w gardle i pozostawia widza w konsternacji. Dużą rolę w tych pokręconych, żartobliwych sytuacjach odgrywa też muzyka, a w wypadku Fargo - muzyka poważna. Z pozoru ma ona podnieść rangę wydarzenia i zwiastować niekorzystny obrót wydarzeń, ale tak naprawdę trudno powstrzymać uśmiech. Ponadto fanów mogły też ucieszyć delikatne nawiązania do pierwszego sezonu w postaci słynnego zdania Malvo „Is that what you want?” czy niegrzecznego paluszka, czym twórcy puszczają oko do widzów, którzy mają jeszcze większą frajdę z oglądania serialu.

Cała historia w porównaniu do pierwszego sezonu rozwija się dynamiczniej. Spodziewaliśmy się raczej, że tuszowanie zbrodni Blomquistów  nie zostanie zbyt szybko wykryte, ale tutaj fakty szybko połączyli w całość zarówno Hanzee, jak i Lou. Na uwagę zasługują sceny, w których Solverson przychodzi ostrzec małżeństwo przed zbirami – zrobiło się naprawdę mrocznie, a sytuacja, w jakiej znaleźli się Peggy i Ed, nabrała poważniejszego charakteru. Wyczuwało się niezwykłe napięcie, podczas gdy rzeźnik bił się z myślami. Niby nic takiego się nie wydarzyło, ale wywołało sporo emocji.

W sumie dobrze się stało, że zagadka została niemal rozwiązana, ponieważ nie ma sensu męczyć widza wątkiem, który mógłby być niepotrzebnie rozciągany w czasie i zaburzać dynamikę sezonu. A tak zostanie wprowadzony w ruch wątek małżeńskiego kryzysu, który, jak można przeczuwać, nie skończy się ugodowo i bez obrażeń, szczególnie że Constance (wyrazista w tej roli Elizabeth Marvel) sprytnie manipuluje Peggy, aby ta jeszcze mocniej trzymała pod butem biednego Eda. Bardzo ciekawi to, jak ta dwójka poradzi sobie w obliczu niebezpieczeństwa, które im grozi.

Muszę też w tym momencie zwrócić honor Zahnowi McClarnonowi. W poprzedniej recenzji wypowiadałam się o jego postaci raczej bez entuzjazmu, jednak po czwartym odcinku zmieniłam zdanie. Hanzee to godny następca Lorne’a Malvo, czyli zimnokrwistego tropiciela i zabójcy. Milczący Indianin to cicha woda, ale kiedy już się odezwał i opowiadał o przeżyciach z Wietnamu, budził grozę, a niektórym mogły przejść ciarki po plecach. McClarnon na swój sposób kreuje swoją postać i wychodzi mu to nie gorzej niż Billy’emy B. Thorntonowi. Hanzee potrafi być upiorny jak Malvo, ale charakterystyczną „gadanę” tego złoczyńcy przejął jednak Mike Milligan (przekonujący w tej roli Bokeem Woodbine). Taki podział ról dobrze sprawdza się w serialu.

Wydawało się, że Fargo będzie skupiać się na wątku kryminalnym, podobnie jak to było w pierwszym sezonie, ale wygląda na to, że druga seria poszła bardziej w stronę serialu gangsterskiego. Twarde negocjacje między rodziną Gerhardtów i przedstawicielami mafii z Kansas City miały swój urok i trzymały w napięciu. Na słowa pochwały zasługuje Jean Smart, która wciela się w Floyd Gerhardt. W konfrontacji z Joe Bulo niemal przeważyła szalę na swoją korzyść i pewnie gdyby nie niecierpliwy Dodd oraz wytyczne „z góry”, udałoby się jej zapobiec nadchodzącemu rozlewowi krwi. Czeka nas wojna, która pewnie będzie mieć „kosmiczny” przebieg. Oh, you betcha!