Wbrew wszelkim zapowiedziom Infiltrator nie jest thrillerem, ani filmem akcji. Jest to prosty dramat opowiadający o ojcu, który za wszelką cenę pragnie uratować syna przed niesłusznym wyrokiem. Nie mamy tutaj pościgów, strzelanin czy efektownych walk. Twórcy skupiają się na emocjach, przejmującej historii i problemie systemu, który za drobne przestępstwa narkotykowe oferuje bardzo zawyżone kary. Trudno powiedzieć, ile z tej historii jest w istocie z życia wziętej, skoro to film na faktach, ale bez wątpienia można dostrzec w paru miejscach kilka uproszczeń, które raczej w życiu codziennym miejsca mieć nie mogą.

Narracja jest spokojna, czasem senna, ale intryguje niezwykłą atmosferą. Udaje się stworzyć niezłą otoczkę poprzez dobre zdjęcia, nadające wydarzeniom pewnej brudnej, rzeczywistej kolorystyki. Nie brak tutaj emocji i wzruszeń, a głównemu bohaterowi od początku chce się kibicować. Ten film warto obejrzeć dla Dwayne'a Johnsona, który po raz kolejny (po Gangu z boiska) udowadnia, jak wielkie postępy robi w swojej aktorskiej karierze. Jego kreacja jest przejmująca, wyrazista, niezwykle emocjonalna i prawdziwa. Johnson zasługuje na słowa uznania, bo dzięki niemu wszelkie mankamenty Infiltratora odchodzą w niepamięć. Świetnie rozwija swój talent.

Problemem jest nie do końca umiejętna egzekucja zamierzonych celów. Film, poza opowiedzeniem prawdziwej historii, miał zwrócić uwagę na problem systemu związany ze strategią walki z narkotykami. Przesłanie nie jest jednoznacznie odczuwalne. Zostaje przytłumione przez emocjonalny charakter filmu i głównego bohatera. Powinno być ono bardziej uwidocznione. 

Infiltrator to przyzwoity dramat opowiadający momentami senną, ale emocjonalną historię. Dzięki Dwayne'owi Johnsonowi jest to film warty uwagi, bo jego kreacja pozwala przykuć do ekranu i kibicować protagoniście w jego misji.