Bohaterem jest Mickey Prohaska, agent ubezpieczeniowy z małego miasteczka. Nieoczekiwanie nadarza mu się okazja, aby zrobić przekręt i wyrwać się z tej dziury. Pokrótce tak prezentuje się fabuła Śliskiej sprawy, która ma niezły koncept na dobry film, utrzymany w tonie produkcji braci Coen. Może porównanie na wyrost, ale w istocie czuć tutaj inspirację tymi twórcami, choć powiedzmy sobie szczerze - do poziomu ich dzieł to temu filmowi daleko

Opowiadania historia jest senna i rozwija się w bardzo wolnym tempie. Ciekawie robi się dopiero po jakimś czasie, gdy intryga zaczyna nabierać rumieńców i staje się coraz bardziej zagmatwana. Pod głównym bohaterem pali się grunt pod nogami i naprawdę nie mógł przewidzieć, że jego cwany pomysł doprowadzi go do takich sytuacji. Twórcom udaje się przykuć uwagę widza, ale jednocześnie wymagają od niego skupienia. Nie jest to jeden z tych filmów, które można oglądać podczas przeglądania sieci, czytania książki i rozmów ze znajomymi. Dużo tu niuansów, które w trakcie seansu dają nam podpowiedzi co do tego, co tak naprawdę się dzieje. To drugie dno wydaje się nieźle pomyślane, a sam zwrot akcji, choć troszkę banalny i naciągany, wystarczająco satysfakcjonuje i jest wart minut spędzonych przed ekranem.

Pierwsze skrzypce gra Greg Kinnear i udaje mu się utrzymać poziom znany ze szczytu swojej kariery. Jego bohater wzbudza sympatię, nawet pomimo jego niekoniecznie słusznych moralnie decyzji.  Jest wyrazisty, dwuznaczny i bardzo ludzki. Wtóruje mu umiejętnie Alan Arkin, który jak zawsze kradnie wszystkie sceny. 

Śliską sprawę ogląda się całkiem przyjemne, aczkolwiek zdarzają się dłużyzny, które nie mają dla fabuły większego znaczenia. Zaprezentowany humor jest zdecydowanie czarny i kilkakrotnie potrafi rozbawić. Spokojne kino, gwarantujące mile spędzony czas.