Problem z trzydziestolatkami jest taki – zresztą jak z każdą „grupą” społeczną – że trudno opisać sprawy, które dotykają ich wszystkich, by miało to ręce i nogi. Trzeba jednak przyznać, że Łukaszowi Grzegorzekowi się to całkiem udało, choć nie bez potknięć.

Kamper to trzydziestoletni chłopak pracujący jako tester gier. Od paru lat jest w związku małżeńskim z Manią, która nie do końca potrafi znaleźć sobie miejsce, żyjąc wciąż z pomocą rodziców i starając się rozwijać pasję, którą jest gotowanie. Niestety w ich małżeństwie coraz gorzej się układa, a Kamper zaczyna pobierać lekcje hiszpańskiego u pięknej Hiszpanki…

‌Kamper jest przyjemnym filmem mimo poruszanych przez siebie tematów (miłość, zdrada, zagubienie), choć dosyć oczywistym – gdy tylko widz zostanie zapoznany z całą sytuacją, w jakiej znajduje się główny bohater, szybko zrozumie, jak wszystko się skończy. Jednakże dzięki całkiem sympatycznym bohaterom nie można na to patrzeć jako na wielką wadę. Jedno trzeba przyznać scenarzystom – żaden z bohaterów nie jest potraktowany jednostronnie, a coraz bardziej niszczący się związek Kampera i Mani jest pokazany bardzo delikatnie i nie osądza żadnej ze stron.

Przyjemni są również przyjaciele Kampera, choć bardziej służą jako tło niż bohaterowie drugoplanowi. Dzięki nim jednak ten film nabiera elementów komediowych, a dialogi są naturalne i nieprzesadzone. Widać, że scenarzyści mają przysłowiowe ucho do łapania slangu używanego przez ludzi na ulicach. Co więcej, naprawdę dobrze radzą sobie z parodiami związanymi z postacią Marka Bany, które były małymi perełkami tego filmu.

Jednak mimo tego wszystkiego Kamper cierpi na typowe elementy polskiego kina: choć na szczęście Warszawa nie jest przedstawiana jako gigantyczna metropolia, to jednak mieszkania bohaterów są oczywiście spore, a kluby, do których oni chodzą, są widowiskowe (aczkolwiek wielki plus za wykorzystanie baru Level Up, który dobrze współgrał z zainteresowaniami i pracą głównego bohatera).

Gromkie brawa należą się głównej gwieździe tego filmu, Piotrowi Żurawskiemu, znanemu szerszej widowni jako Moryc z serialu Bodo. Aktor wykorzystuje swoją główną rolę, nadając Kamperowi ducha. Widać, że wyrasta z niego nowa wyrazista twarz wśród naszych aktorów. Oby tylko nie skończył w następnym tasiemcu TVN-u.

Reszta aktorów gra dobrze, choć niestety nie mają zbytnio jak się wykazać. Marta Nieradkiewicz w roli Mani jest czasem irytująca, ale wynika to ze scenariusza, a nie gry aktorki. Jacek Barciak, choć raczej można to uznać za występ gościnny niż drugoplanową rolę, jest w swojej grze bardzo ciekawy i - co najważniejsze - nie wchodzi w groteskę, by być zabawny. Nie, mimo wszystko jego postać Marka Bany to postać z krwi i kości, a nie tylko parodia znanego szefa kuchni. Sheily Jimenez jest naturalna i urocza, a Justyna Suwała i Bartłomiej Świderski, grający kumpli Kampera, odpowiednio zabawni i przyjaźni.

Kamper to przyjemny film, choć szybko się o nim zapomni. To raczej propozycja dla koneserów rodzimego kina niż pozycja obowiązkowa dla wszystkich. Mimo tego widz nie poczuje, że seans był niepotrzebną stratą czasu.