Witzel ma na swoim koncie kilka bardzo udanych i wielokrotnie docenianych opowieści graficznych. Wystarczy przywołać doskonałą historię autobiograficzną, zatytułowaną Bend – jeden z najlepszych komiksów europejskich, koncentrujących się na burzliwych losach muzyków z amatorskiego zespołu rockowego. Mawil zgrabnie opowiada tu o swoich młodzieńczych wspomnieniach, złożonych relacjach z rówieśnikami oraz kolegami z anarchistycznego zespołu,  o jakże wdzięcznej nazwie, Zsiadłe mleko. W albumie Możemy zostać przyjaciółmi, niemiecki scenarzysta prezentuje różne formy nastoletniej miłości, natomiast komiks Safari na plaży ukazuje fascynujące przygody dzielnego królika (Super Szaraka) oraz jego dziwną znajomość z roznegliżowaną, opalającą się topless, dziewczyną. Super Szarak to rzecz jasna pocieszne alter ego samego autora powyższych historii, co dodaje komiksowi Safari na plaży dodatkowej pikanterii.

W recenzowanej historii Witzel po mistrzowsku ukazał społeczność szkolną w NRD końca lat osiemdziesiątych poprzedniego stulecia. Świetnie wypada kolorowy wachlarz przedstawicieli różnych subkultur i stylów życia uczniów, a także uciemiężonych przez komunistyczny system belfrów. Grono pedagogiczne w szkole uczęszczanej przez Mirco stanowią – dobroduszny pan Maiwald, skupiona Pani Bechmann czy schorowany, nieustannie palący wuefista, Pan Plagwitz. Terror w szkole wprowadza natomiast surowa i okrutna Pani Kranz (typowa bawarska Helga), niekwestionowana Komendantka w szkole nr 7, wielka zwolenniczka rządzącej partii. Równie interesująco prezentują się tamtejsi uczniowie, na czele z protagonistą opowieści, jego nowym kumplem, niepokornym Torstenem, przedstawicielami Wolnej Młodzieży Niemieckiej (Bolec, Princ, Hendrik) oraz małoletnią donosicielką Angela Werkel (zbieżność imion, jak najbardziej celowa).

Źródło: Kultura Gniewu

W szaroburej, ponurej rzeczywistości swoistym azylem i miejscem radości, dla młodego Mirco jest stół do tenisa stołowego. To przy nim toczą się zażarte boje z jego szkolnymi oponentami – wygrany mecz z rosłym, starszym Bolcem jest szansą dla protagonisty opowieści na zaistnienie oraz zmianę jego niskiej pozycji wśród rówieśników (wynikającej z jego mikrego wzrostu i wychudzonego ciała). W rzeczonym komiksie Mawil prezentuje również miłosne ekscesy jasnowłosego okularnika, jego trudny proces dojrzewania oraz fascynacje płcią piękną (vide: karty do gry z nagimi kobietami). Świetnie została zobrazowana jego relacja z łobuzerskim Torstenem, pełnienie, wielce niebezpiecznej w komunistycznym świecie, roli ministranta oraz udzielanie się w organizacji pionierskiej.  

Kreskówkowa stylistyka, charakterystyczna dla twórczości niemieckiego plastyka, idealnie współgra z ponurym tonem wciągającej opowieści. Mawil w iście karykaturalny sposób zilustrował poszczególnych bohaterów – szczególne brawa za kreację Mirco, Torstena, Pani Kranz, Pana Plagwitza oraz ociekającej seksapilem matki Torstena. Najbardziej udanie wypadają zacięte pojedynki w ping-ponga, dynamiką przypominające kultową animację Kapitan Tsubasa. Mimo bajkowej estetyki, w komiksie znajdziemy sporo nagości i plansz o erotycznym zabarwieniu. Z całą pewnością nie jest to opowieść dla młodych czytelników.

Kinderland to najbardziej dojrzały i najlepszy z dotychczasowych albumów autorstwa Mawila. Niemiec pokazał, że o sprawach ważnych i tragicznych kartach z historii można opowiadać bez zbędnego patosu, ze sporą dawką ciepła, humoru oraz nostalgii. Słowem, dojrzewanie w cieniu upadającego komunizmu.