Justice League, Vol. 2: Outbreak złożony jest z dwóch osobnych, acz momentami połączonych ze sobą historii. Otwierająca nowela, zatytułowana Sparaliżowani strachem, koncentruje się na wytężonych próbach poradzenia sobie z lękami, strachem i agresją, które z bliżej nieznanych powodów zawładnęły umysłami ikonicznych postaci z uniwersum DC. Obserwujemy zatem poczynania superbohaterów w ich ludzkich obliczach, którzy desperacko starają się przezwyciężać dominujące w nich negatywne uczucia. Dochodzi nawet do (zdecydowanie za krótkiej) konfrontacji pomiędzy Batmanem a Supermanem, a z dobrej strony prezentują się Cyborg, Flash i nowa Zielona Latarnia,  Jessika Cruz, którzy najmocniej przeżywają atak nieznanych sił. Wydarzenia te w dużym stopniu wpłyną na późniejsze działania i stosunki pomiędzy członkami Ligi, co należy jednocześnie uznać za najmocniejszy punkt owej opowieści.

W tytułowej Epidemii amerykański scenarzysta podejmuje zgoła inną problematykę, a konkretnie - negatywny wpływ cybernetyki i sztucznej inteligencji na ludzie życie. Za sprawą przyczajonego wroga niszczycielski wirus infekuje zmechanizowane ciało Vica Stone’a alias Cyborga. Drużyna musi sobie poradzić z furią ich sprzymierzeńca, który sieje sporą dewastację. Żeby tego było mało wirus zaczyna kontrolować również pierścień Zielonej Latarni. Liga staje zatem do otwartej konfrontacji z własną potęgą. Odkrycie tożsamości osoby odpowiedzialnej za całe zamieszanie, okaże się sporym rozczarowaniem. Równie przeciętnie wypada nagły atak drugoplanowych adwersarzy (m.in. Stracha na wróble, Amazo, Giganty, Hrabiego Vertigo i Psimona) skuszonych sowitą nagrodą za głowy słynnych trykociarzy. Słowem, nic nowego i nic ciekawego.

Źródło: Egmont

Od strony graficznej także nie ma zbytnich powodów do względnej radości. Główną opowieść zilustrował Neil Edwards, który choć efektownie zaprezentował krótkie starcie bohaterów z ich opętanymi szwarccharakterami, nie wzbudza zbyt wielkiego zachwytu swymi pracami. Na niektórych planszach bohaterowie nie wyglądają autentycznie – artysta ma momentami problem z proporcją ciała i uchwyceniem dynamiki. Przeciętnie wypadają także twarze postaci,  które nieadekwatnie wyrażają obecne uczucia. Pozostałe nowele narysowali: Jesus Merino, Matthew Clark oraz Tom Derenick, a ich prace również nie wznoszą się ponad przeciętny poziom. Znacznie lepiej wypada zestaw okładek alternatywnych duetu Yanick Paquette i Nathan Fairbairn. 

Drugi tom Ligi Sprawiedliwości kontynuuje złą passę owego tytułu. Szczerze wątpię, by Bryan Hitch wycisnął z serii coś oryginalnego i interesującego. Jak na razie jest źle, nieciekawie i nadal nudnie.