Oczywiście można byłoby to uprościć i opisać fabułę lakoniczniej: przychodzi facet do żeńskiego akademika i przynosi ze sobą chuć. Nie jest to jednak tak banalne: najnowszy film Sofii Coppoli z tą samą rozwagą i stanowczością przygląda się obu stronom zderzających się światów. Owszem, skostniała, reprezentowana zapiętym kołnierzykiem na ostatni guzik rzeczywistość wychowawczyń oraz ich uczennic od dawna miała na sobie kilka rys, więc mężczyzna jest tylko przypominajką o świecie zewnętrznym. Tłumione pragnienia, chęć zmiany swojego losu, dorastanie, przerzucanie odpowiedzialności, Eros, Tanatos, Mars i Saturn – to tylko fragmenty poruszonych przez reżyserkę (oraz autora książki, na której film jest oparty, czyli Thomasa Cullinana) spraw.

To kolejna po Lost in Translation, The Virgin Suicides, Somewhere i do pewnego stopnia Marie Antoinette opowieść o zastanym świecie, w który wdziera się nowość, choć tym razem Coppola przed tą nowością niby ostrzega. Surowa dyrektorka Martha Fansworth (Nicole Kidman, która ostatnio ze swojej zimności czyni magnetyzujący atut), niezbyt dobrze czująca się w internacie, marząca o miłości Edwina Dabney (Kirsten Dunst), a także rozkwitająca seksualnie nastolatka Alicia (Elle Fanning) to satelity latające wokół żołnierza, w którego wcielił się „bardzo na miejscu” Colin Farrell. Okrążają chorego mężczyzną, kąsają, pragną uwagi, chcą czegoś od niego, boją się o stratę swojej suwerenności, jak i powrotu do statusu quo. Nabrzmiałe napięcie seksualne wybucha w agresywnej orgii i trudno wskazać winnego.

Film przypomina trochę Picnic at Hanging Rock Weira: jest tak samo stylowy, zawieszony między elegancją a niewypowiedzianą tęsknotą, ale nie mówi metaforami. Zamglone obrazy, gubione w gardle słowa – Sofia Coppola nie boi się zarówno interpretacji feministycznej, jak i mocnej krytyki feminizmu. To, co dzieje się po obu stronach biegunów, jest wynikiem braku komunikacji oraz tłumienia popędów. Zupełnie jej nie interesuje od pewnego momentu to, że akcja dzieje się na Południu, ma gdzieś sytuację klasową dziewczyn, bo nadrzędne staje się  pytanie: jak można byłoby uniknąć tragedii?

‌The Beguiled to przepięknie sfilmowane kino, pełne reżyserskiej pewności siebie, oparte na kilku twarzach oraz prostym pomyśle wyjściowym. Chyba symptomatyczne dla całej twórczości Coppoli: rzemieślniczo świetnie, emocjonalnie niedopowiedziane, a przede wszystkim o kobietach i mężczyznach w ciągłym uścisku. I tęsknocie.