W sumie nie możemy narzekać, bo trochę dramy jednak się pojawiło, zwłaszcza w kontekście Sama, któremu śmierć większości łowców ze świata Apokalipsy, na czele z Maggie, mocno dała się we znaki, więc – co było to przewidzenia, pocieszenia szukał w rozwiązywaniu kolejnych „spraw”.

Osobiście brakowało mi większych zmagań wewnętrznych Deana, który w końcu uwolnił się od archanioła Michała i również był świadkiem masakry w Bunkrze, a wydaje się, jakby zbyt błyskawicznie doszedł do siebie i powrócił do własnego, bardziej wyluzowanego ja, z apetytem na wielowarstwowe kanapki i wyspanie się za wszystkie czasy. Choć, tak jak Sama, Castiela i wszystkich widzów, frapuje go pytanie, ile duszy zostało Jackowi.

fot. Dean Buscher/The CW

Sam Jack również tego nie wie, choć twierdzi, że czuje się inaczej, co już samo w sobie zdaje się niepokojące i nic tu nie pomogą testy ciasteczkowe („diabelskie” czy „anielskie” – co wybierze młody, oto jest pytanie), ani mistyczne rozmowy nad kawą z, jakby nie było, ekspertem od w miarę uczciwego życia bez duszy, czyli Donatello. Sugestia proroka, by w swym postępowaniu Jack kierował się dewizą, co by na jego miejscu zrobili Winchesterowie, może przynieść więcej szkód niż pożytku, bo Sam i Dean czasami postępują bardzo irracjonalnie, a młody chyba nie do końca pojmuje ich tok rozumowania. Tak czy inaczej, scenarzyści zasiali ziarno niepokoju, a pytanie o duszę Jacka wciąż pozostaje bez odpowiedzi.

Podczas gdy Dean wraz z Jackiem (i wężem) odwiedzali proroka Donatello, Sam z Castielem zawitali do żywcem przeniesionego z lat 50-tych, „sielskiego” miasteczka Charming Acres, by rozwiązać sprawę młodego mężczyzny, któremu na pobliskiej stacji benzynowej głowa eksplodowała jak, ujmując to słowami Castiela „dojrzały melon na słońcu”.

Bo Castiel w tym odcinku rzuca znakomitymi tekstami, jest na zmianę kąśliwy, spanikowany i bojowy, do tego jakimś cudem przypomniał sobie, że całkiem nieźle walczy, a jeszcze lepiej przemawia do rozumu tym, którzy go chwilowo stracili. Scenarzyści częściej powinni w ten sposób prowadzić postać anioła, zamiast rozmieniać ją na drobne, co im się, niestety, zdarza.

Jednak wielkim wygranym Peace of mind okazał się Sam, a przede wszystkim jego nieoczekiwana przemiana w Charming Acres, może nieco niekomfortowa dla Castiela, ale wywołująca prawdziwe salwy śmiechu u widzów. Jared Padalecki musiał się wybornie bawić na planie, tym bardziej, że odcinek wprost naszpikowano nawiązaniami do równie komediowych wstawek z wcześniejszych sezonów – a to maciupcia filiżanka, a to trudna sztuka picia przez słomkę, że o „fałszywej” żonie nie wspomnę.

A chociaż sielsko-anielską wizję Charming Acres, zapożyczoną z filmu Pleasantville oglądało się z pewnym rozrzewnieniem, na koniec, dla niektórych dobry, dla innych, w tym burmistrza miasteczka z wyczuciem granego przez Billa Dowa – niekoniecznie, dobrze było wrócić do serialowej rzeczywistości. Nawet jeśli wiemy, że przyszłość przyniesie bohaterom (i nam) nową dawkę angstu i dramy. Cóż, bez angstu i dramy (i odrobiny przewrotnego humoru) nie byłoby Supernatural.