foto. materiały prasowe

Największymi wrogami naszego dobrego samopoczucia wcale nie są media społecznościowe, ludzie wymagający od nas rzeczy niemożliwych ani kanony piękna, ustanowione przez kolorowe magazyny. Czasami największym przeciwnikiem człowieka jest jego własny umysł. To my wmawiamy sobie, że jesteśmy niewystarczający, brzydcy, słabi, głupi i do niczego. Bardzo często godzimy się na to, by tkwić w tym smutku, a później zaczynamy obwiniać za to wszystkich wokół. I dopóki nie zorientujemy się, gdzie leży problem, a dokładniej w kim, to nie ruszymy z miejsca. Nie będziemy szczęśliwi.

Najnowszy film Katarzyny Priwieziencew zatytułowany Przepiękne! jest właśnie o poszukiwaniu szczęścia. Obserwujemy w nim poczynania sześciu bohaterek, które z różnych względów zmagają się z niską samooceną. Magda (Marta Nieradkiewicz) po urodzeniu dzieci nie akceptuje swojego ciała. Chciałaby jak najszybciej wrócić do stanu sprzed ciąż i z zazdrością patrzy na partnera, który rozwija swoją karierę. Krystyna (Hanna Śleszyńska) myślała, że jej mąż Władek (Olaf Lubaszenko) po przejściu na emeryturę zacznie ją dostrzegać jako kobietę. Miała nadzieję, że ich życie rozkwitnie na nowo. Tak się jednak nie stało. Baśka (Marta Ścisłowicz) ma za sobą nieudane małżeństwo, więc postanawia, że nie zaufa już nigdy żadnemu facetowi. Agata (Katarzyna Herman) nie radzi sobie z upływem czasu i tym, że się starzeje. Jest jeszcze Julka (Kamila Urzędowska), młoda modelka, która przestaje dostawać zlecenia, przez co popada w paranoję. Uważa, że jej ciało jest mało atrakcyjne dla reklamodawców. Wszystkie te kobiety łączy jedno: czują, że nie są wystarczająco piękne dla świata. Kompleksy je przygniatają i uniemożliwiają im dostrzeżenie szczęścia. A ono jest na wyciągnięcie ręki.

fot. Karolina Grabowska

Film Przepiękne! w mądry, nienachalny i delikatny sposób porusza bardzo ważne problemy, które dotykają nie tylko kobiety, ale całe społeczeństwo w XXI wieku. Mamy w głowie zakodowany nieosiągalny archetyp piękna. Myślimy, że wszyscy powinni wyglądać jak modele. Nie dostrzegamy, że kolorowe okładki magazynów są podrasowywane przez twórców. Nie przyjmujemy też do świadomości, że szczęśliwe życie instagramerek to tylko fasada, a uśmiech, którym raczą nas na każdej fotografii, jest udawany. Najlepiej widać to na przykładzie Julki. Dziewczyna karmi swoich fanów pozytywnymi opowieściami, choć sama w nie nie wierzy.

Scenarzystka Katarzyna Sarnowska stworzyła bardzo ciekawe bohaterki, które nas intrygują i często wzruszają. Twórcy nie muszą sięgać po drastyczne sceny, by wywołać w nas emocje. Stawiają na prawdę. Jestem przekonany, że wielu widzów zobaczy w tych bohaterkach samych siebie. Film Przepiękne! – choć tytuł może tak sugerować – nie jest skierowany jedynie do żeńskiej części widowni. Mężczyźni nie pełnią jedynie funkcji wspomagającej kobiet, lecz mają istotne znaczenie w fabule. Oni również starają się rozwiązywać problemy i znaleźć dla siebie miejsce w szybko zmieniającym się świecie. Bohaterowie grani przez Olafa Lubaszenkę i Mikołaja Roznerskiego nie są czarnymi charakterami, jak uważają ich filmowe drugie połówki. Po prostu nikt nie zmieni swoich nawyków z dnia na dzień. Potrzeba na to czasu, a nie zawsze się go dostaje.

W produkcji Priwieziencew można wyróżnić wiele znakomitych ról. Kamila Urzędowska, Olaf Lubaszenko, Marta Nieradkiewicz, Konrad Eleryk, Mikołaj Roznerski – wszyscy oni dodają swoim bohaterom niezwykłej szczerości, ciepła i prawdy, która do nas przemawia. Nie przejaskrawiają emocji ani nie popadają w satyrę. Niepodważalną królową tego filmu jest Hanna Śleszyńska – udowadnia wszystkim producentom i reżyserom, że wciąż jest w stanie unieść jedną z głównych ról i wznieść ją na wyższy poziom. Ostatnio spychana na drugi plan, w Przepięknych! po prostu błyszczy. Jej kreacja to szczery hołd dla wszystkich matek. W końcu zasługują one na uwagę, opiekę i dostrzeżenie – nie tylko ze strony męża, ale także dzieci, które opuściły dom i starają się stanąć na własnych nogach.

Ten film na pewno nie zmieni świata. Nie spowoduje, że po seansie spojrzymy na siebie inaczej i pozbędziemy się kompleksów. Jednak dla wielu widzów będzie to dzwonek ostrzegawczy, początek monologu z samym sobą, a może nawet pierwszy krok na długiej drodze do samoakceptacji.