Egmont

Od dłuższego czasu seria o Thorgalu zalicza wzloty i upadki, nie mogąc sprostać oczekiwaniom, własnej legendzie i poziomowi, który czytelnicy pamiętają z kilkunastu pierwszych albumów. Wydaje się jednak, że od kilku albumów (chociaż są też wyjątki) powraca na w miarę równe, stabilne tory. Poniekąd wpływ na to mają rozwiązania znane z bardziej klasycznych odsłon wikinga. Nie inaczej jest z Waregiem Ozurem, chociaż nie zabrakło też odrobiny nowinek.

Yann le Pennetier początkowo daje rodzinie Thorgala odrobinę wytchnienia. Bohaterowie znaleźli bezpieczną przystań, prowadzą spokojne życie w wiosce, zajmują się codziennymi czynnościami, a największym zmartwieniem są tarcia pojawiające się pomiędzy członkami rodziny, szczególnie na linii Aarcia–Zorza. Wybranka Jolana ma spore problemy w dostosowaniu się do prostego życia mieszkańców Ziemi. Takie wejrzenie w „normalne” życie w wykonaniu bohaterów jest czymś nowym, ale też interesującym.

Oczywiście ta sielskość nie może trwać długo. Sytuacja się zmienia, gdy do wioski przybywa Ozur – powracający, opływający w złoto wareg z dworu cesarskiego, zaprawiony w walce i (niekoniecznie uczciwych) pojedynkach. Gdy chce odświeżyć dawną wendettę, na jego drodze staje Thorgal, co prowadzi do poważnych konsekwencji. Dalsza część opowieści jest dynamiczna, miejscami wręcz dramatyczna, ze zwrotami akcji.

Źródło: Egmont

To zresztą nie wszystkie wątki, które przeplatają się w tym komiksie. Sporo się dzieje z boku –  choć i te historie w mniejszym lub większym stopniu splatają się z główną osią fabularną. Trzeba przyznać, że są mniej interesujące i raczej powielają wątki od dawna pojawiające się w serii. Najsłabszym elementem komiksu jest jego zakończenie. I nie chodzi nawet o rozstrzygnięcie wątku Ozura, które jest raczej klasyczne, a rozwiązanie wątku Zorzy, które wydaje się z jednej strony dość drastyczne, a z drugiej słabo umocowane w treści, pochopne. Być może ma ono stanowić przyczynek do dalszych fabuł, ale na razie jest to mało satysfakcjonujące dla czytelnika.

Graficznie otrzymujemy standard znany z kilku dobrych albumów. Frederic Vignaux nie sili się na eksperymenty, a raczej nawiązuje do stylu znanego ze stosunkowo wczesnych komiksów z serii, chociaż osoba nieopatrzona z jego „kreską” może czasami mieć problem w rozpoznaniu znanych postaci. Można mieć pewne zastrzeżenia, jeśli chodzi o tła i detale – są dość rozmyte, mało szczegółowe.

Mimo wszystko to dość udany, klimatyczny album. I choć  wykorzystuje znane już z serii rozwiązania fabularne, to nie wydaje się wtórny. Na ocenę przynajmniej jednego wątku przyjdzie jednak pora dopiero przy następnych częściach: wtedy okaże się, czy stał za tym głębszy zamysł.