fot. materiały prasowe

Danny Sullivan zostaje aresztowany w związku ze strzelaniną przy Rockefeller Center. Doktor Rya Goodwin, na prośbę znajomego detektywa, zgadza się porozmawiać z chłopakiem, a potem próbuje zrozumieć jego dziwne zachowanie. Okazuje się, że jego udział w incydencie nie jest tak oczywisty, jak myśleli śledczy.

Kilka tygodni temu recenzowałam pierwsze trzy odcinki W tłumie, więc po seansie całego sezonu wracam z podsumowaniem. Nie można zaprzeczyć, że głównym problemem tego serialu jest początkowe wolne tempo. Dla niektórych powolne odkrywanie elementów fabuły może być dużym plusem, ale przez to trudno się w tę produkcję „wkręcić”. Nie jesteśmy wystarczająco zainteresowani, by odkrywać szczegóły historii Danny’ego, a co za tym idzie, musimy się nieźle wynudzić, zanim zacznie się prawdziwa akcja. O ile w ogóle zdecydujemy się oglądać dalej.

Tom Holland nareszcie mógł wykazać się aktorsko – i wyszło mu to naprawdę dobrze. Jeśli martwicie się (jak początkowo ja), że Danny będzie cały czas smutny i dziwny, a jego charakter nie nabierze głębi, to czeka Was miła niespodzianka. Akcja się rozkręca, więc zaczynamy rozumieć, dlaczego niektóre wątki się nie kleiły, a pewne sceny były chaotyczne. Do tego dowiadujemy się, w jaki sposób przeszłość i przyszłość postaci są połączone. I przy niektórych scenach rzeczywiście możemy doznać efektu opadającej szczęki. Z jednej strony szkoda, że na wyłożenie kart na stół musimy czekać tak długo, ale z drugiej strony efekt nie byłby ten sam, gdybyśmy zrozumieli to wszystko wcześniej. Do 6. odcinka (prawie włącznie) każdy epizod opowiada o życiu głównego bohatera w różnych okresach, z różnymi ludźmi u jego boku. W pewnym momencie robi się odrobinę nudnawo, mimo że produkcja wizualnie wygląda dobrze. Tylko czy rzeczywiście trochę mocniej budowane napięcie i jakieś dodatkowe, subtelne podpowiedzi (albo lepiej – naprowadzanie na błędne teorie) tak dużo ujęłyby efektowi zaskoczenia? Bo wydaje mi się, że jedyne, co by zrobiły, to pomogły utrzymać zainteresowanie widzów.

fot. materiały prasowe

Wspominałam o tym w mojej pierwszej recenzji i wspomnę raz jeszcze – lata 70. ratują więcej, niż myślimy. Ten serial byłby czymś kompletnie innym, gdybyśmy przenieśli jego fabułę w teraźniejszość czy nawet kilkanaście lat później, w lata 90. Nie chodzi mi tu tylko o efekt wizualny, o kostiumy, auta i kolory. Chodzi mi też o zrozumienie, jak wiele rzeczy było jeszcze w tamtych czasach tematem tabu i jak wiele rzeczy było stygmatyzowanych. Widać to na przykładzie postaci i zachowań społecznych w tej produkcji. To, jak traktuje się Danny'ego (i jego zbrodnię), to, jakie Rya ma problemy w pracy, czy to, jak związek Ariany i Jerome’a jest postrzegany w procesie – to wszystko jest znakiem czasów.

Oczywiście serial W tłumie nie tylko dla Toma Hollanda był ciekawym wyzwaniem aktorskim. Amanda Seyfried miała coraz większe pole do popisu wraz z rozwojem swojej postaci – i świetnie to wykorzystała. Choć wiadomo, że internauci bardziej zachwycą się Hollandem, bo jego rola była skomplikowana. Pisząc o tych komplikacjach, nie można nie wspomnieć o Johnym (Levon Hawke), Mike’u (Sam Vartholomeos), Jacku (Jason Isaacs), Yitzhak (Lior Raz) i Arianie (Sasha Lane). To charaktery, które ciągnęły tę fabułę. To występny aktorskie, które – nawet jeśli wydały się krótkie – nadawały historii znaczenie. Na oklaski zasługuje oczywiście Emmy Rossum, która wcieliła się w matkę Danny’ego, Candy. Obserwowanie jej latami w Niepokornych nauczyło mnie, że jeśli chodzi o oddanie żalu, smutku i poczucia winy, nie znajdzie się lepszej aktorki.

Mieliśmy w tym serialu sporo rozwiązań artystycznych, a także zabawy światłem czy symboliką. Gdy twórcy chcą, by produkcje sprawiały wrażenie poważniejszych albo takich z większą głębią, często dodają tego rodzaju teatralne ozdobniki bez potrzeby. Jednak tutaj wyglądało to wyjątkowo dobrze i ładnie grało z resztą fabuły – szczególnie w ostatnich kilku odcinkach. Niestety znów muszę wspomnieć o tym nieszczęśnie wolnym tempie. Rozumiem twórców i ich decyzje o tak późnym rozwiązaniu niektórych „zagadek”, ale nie rozumiem braku budowania w widzu zaciekawienia i chęci tworzenia teorii. Lubię myśleć, gdy coś oglądam, ale trudno się zastanawiać, co będzie dalej, jeśli do 5/6 odcinka każdy epizod wydaje się trochę osobnym bytem. Poza dziwnymi komentarzami w stylu „Nie możemy pozwolić, by się dowiedział”, mało jest tu scen, które prowokują pytania i zwiastują, jakie wydarzenia tak naprawdę doprowadziły do strzelaniny. Co za tym idzie – mało thrillera dostaliśmy w tym thrillerze. Po obejrzeniu przedostatniego odcinka chciałam wycofać zarzuty i wychwalać tak wiele rzeczy, ale finał większość z nich zepsuł.

W tłumie to dawka dobrego aktorstwa i smutna historia, pięknie pokazana od strony wizualnej. Mówi o rzeczach ważnych i miejscami może łamać serca, ale uczucia mam niesamowicie mieszane. Serial na pewno warto obejrzeć dla ciekawych portretów psychologicznych, dopracowanych ról i klimatu. Jeśli jednak wolne tempo nie jest dla Was, myślę, że nie ma co się męczyć. Chociaż fajnie zobaczyć, że Tom Holland potrafi zrobić coś dobrze poza Marvelem.