Wednesday: sezon 2 - część 1 - recenzja

fot. materiały prasowe

Pierwszy sezon serialu miał premierę w listopadzie 2022 roku i szybko okazał się ogromnym sukcesem Netflixa. Rozsławił przy tym Jennę Ortegę, której kariera poszybowała w górę. Na kontynuację przyszło nam jednak czekać aż trzy lata. Czy widzowie nadal pamiętają emocje z pierwszego sezonu? Czy powitają bohaterkę z ponownym entuzjazmem? W końcu Wednesday najlepiej smakuje jesienią – gdy za oknem robi się ciemno i nadchodzi Halloween. Sierpień to dość nieoczywista data premiery serialu w takiej stylistyce.

Na szczęście groteska, czarny humor i powolne odsłanianie tajemnic nadal działają i wciągają widza. Bardzo szybko czuć znajomy, mroczny klimat Tima Burtona, który serwuje nam nową zagadkę detektywistyczną. Cmentarze, opuszczone budynki, szpital psychiatryczny – to tylko garstka miejsc, w których będzie toczyć się historia. Dziwolągi powracają do Akademii Nevermore, a Wednesday witana jest w niej jako bohaterka (sława szybko zaczyna przeszkadzać jej introwertycznemu usposobieniu). Tym razem do szkoły dołącza również jej brat – Pugsley (Isaac Ordonez), a więcej czasu ekranowego dostają państwo Addams, Morticia (Catherine Zeta-Jones) i Gomez (Luis Guzmán). Nie brakuje nowych twarzy. Pojawia się na przykład Barry Dort (Steve Buscemi), którego cele i metody prosiłyby się o wizytę kuratora oświaty. Postaci jest do wyboru, do koloru – widać, że twórcy chcą przyciągnąć widzów najróżniejszymi tematami, od kina grozy po teen dramę. 

Wednesday - 2. sezon

Zobacz więcej

Reklama

fot. Netflix

Ogromnym plusem produkcji wciąż jest fenomenalna Jenna Ortega, która po swojemu prowadzi nas przez całą historię śledztwa. Jej czarny humor i interakcje z ludźmi bawią i dodają produkcji energii. Nie ma co ukrywać, że to na jej barkach spoczywa cały serial. Dodatkową motywację nadaje jej wizja – to ciekawe rozwiązanie, bo poznajemy konkretny powód, dla którego Wednesday chce rozwikłać zagadkę. Mierzy się ona również z problemami – z własnymi mocami, stalkerem i rodziną doprowadzającą ją do szaleństwa. Zostaje rozwinięty wątek skomplikowanej więzi z matką, w którym czuć chemię między Ortegą a Zetą-Jones. Morticia stara się chronić ją przed zagrożeniem, jakie niosą jej zdolności, jednak dziewczyna odrzuca tę pomoc. Ten temat zastępuje nieudane miłosne zawirowania z poprzedniego sezonu i wypada zdecydowanie lepiej. Daje szansę na ciekawszy rozwój kłopotów z mocami, a także relacji matka-córka.

Drugi sezon ma więcej elementów horroru oraz stara się połączyć nowe tematy ze starymi, co nie zawsze wychodzi spójnie. Wraca Tyler (Hunter Doohan), kluczowy antagonista z finału pierwszej serii, i wygląda na to, że odegra istotną rolę w dalszych wydarzeniach. Mamy wątek szpitala psychiatrycznego, jego pacjentów i tajemnic, który świetnie wpasowuje burtonowską estetykę. Wprowadza więcej grozy i niebezpieczeństwa nie tylko scenograficznie, ale też fabularnie. Działa to nie tylko jako tło śledztwa, ale wiąże się też z dziwnością i osobliwością całej rodziny Addamsów. Czuć powiew świeżości, a jednocześnie zachowany zostaje ten mroczny i absurdalny klimat, który od początku był siłą serialu.

Niestety nie wszystko działa idealnie. Już w pierwszym odcinku widać natłok postaci i pobocznych wątków, które odciągają uwagę widza od głównej historii. Pełnią funkcję mało ciekawych zapychaczy. Enid (Emma Myers) zostaje wmieszana w trójkąt miłosny, mający zapełnić dziurę po nieudanych wątkach romantycznych z pierwszego sezonu. Niestety nie zapowiada się to wcale lepiej. Dodatkowo brakuje scen duetu przyjaciółek, które świetnie budowały produkcję. Jest za dużo przeplatania tematów rodzinnych ze szkolnymi, co rozwleka narrację i wybija z rytmu.

Pomimo tych niedociągnięć Wednesday nadrabia atmosferą, a pierwsze cztery odcinki rozpędzają historię i wracają do klimatu z poprzedniej serii. Ogląda się je za jednym zamachem – i to z przyjemnością, dzięki specyficznemu humorowi i zaciekawiającemu śledztwu. Poboczne wątki mają jeszcze szansę na rozwinięcie i odegranie większej roli. Twórcy zostawili nas z solidną obietnicą wielkiego finału.