Wilk w białej furgonetce - recenzja książki

ArtRage

Narrator Wilka w białej furgonetce, Sean Phillips, od siedemnastego roku życia ma drastycznie zdeformowaną twarz. Do pewnego momentu lektury możemy się tylko domyślać, jak doszło do wypadku, którego konsekwencje zdeterminowały dalsze losy chłopaka, ale w powieści Johna Darnielle’a nie chodzi o rozwikłanie kryminalnej, czy choćby sensacyjnej zagadki. Seana spotykamy już jako dorosłego człowieka, twórcę fantastycznych światów. Stworzona przez niego alternatywna rzeczywistość, nosząca nazwę Trace Italian, stała się areną niestandardowej gry RPG. Korespondujący z narratorem gracze podejmują decyzje, wybierają kolejne kroki i cierpliwie czekają na przychodzące pocztą koperty, przedstawiające kolejne etapy podróży przez wymyślony świat. Niektórzy traktują Trace Italian śmiertelnie poważnie: tak jak młodzi Lance i Carrie, ofiary kolejnego wypadku odgrywającego w powieści bardzo istotną rolę.

Wilk w białej furgonetce nie jest więc książką opierającą się na fabularnej zagadce, ale nie jest też sentymentalną opowieścią o niedopasowaniu i niepełnosprawności. Kaleki demiurg w powieściowym monologu stawia pytania o odpowiedzialność za siebie i za losy innych, nie ukrywając fascynacji tym, co mroczne, fantastyczne, a jednocześnie niepokojąco realne (jak choćby tytułowy wilk). Jednocześnie nawiązuje do konwentów, pulpowej fantastyki, Conana, a przede wszystkim do stosunkowo mało znanej – a uderzającej – biografii twórcy przygód wojownika z Cymmerii, Roberta E. Howarda. Konsekwentnej walce o własne miejsce w życiu, a przede wszystkim pełnemu determinacji kreowaniu świata, towarzyszy błąkająca się po czasie struktura opowieści. Jak nietrudno się od pewnego momentu domyślić, meandrująca chronologia zmierza ostatecznie ku kluczowemu wydarzeniu w życiu Seana.

Źródło: ArtRage

Siłą niepokojącej, z jednej strony niespiesznej, z drugiej zaś zdającej się pulsować pod skórą powieści Johna Darnielle'a są jej bohaterowie. Głównie sam Sean, dalej Lance i Carrie, oczywiście rodzice chłopaka, ale i Kimmy, jego dziewczyna przed wypadkiem, oraz Chris Haynes, jeden z graczy w Trace Italian, który w pewnym momencie wycofał się z gry. Monolog narratora jest wypowiadany żywym, prostym językiem, który w tej wersji zawdzięczamy rzecz jasna tłumaczeniu nieocenionej Agi Zano. Ostatecznie można czytać Wilka... jako historię o podejmowanych przez nas w życiu ruchach. Co zrobisz w kolejnym kroku? Naprawdę masz wybór – czy to nie przerażające?