Czarna Owca

Już w najbliższą środę 14 lipca ukaże się nowa powieść Marty Zaborowskiej. W kryminale Bez powrotu już po raz piąty poznamy szczegóły śledztwa prowadzonego przez detektyw Julię Krawiec.

Wydawnictwo Czarna Owca udostępniło obszerny fragment książki Bez powrotu. Miłej lektury!

FRAGMENT POWIEŚCI BEZ POWROTU

25 sierpnia 2017

Warszawa-Bielany, ulica Barcicka

Dawno temu, za głębokim morzem i wysoką górą, w zie­lonej krainie Agulo żyła sobie księżniczka Wody o imie­niu Gara. Była młoda i piękna, jej czarne włosy lśniły niczym skrzydła kruka. W końcu przyszedł czas, gdy Gara zapragnęła wyjść za mąż. Jej mężem nie mógł zostać byle kto, lecz jedynie ten, którego szczerze pokocha. O tym, czy znajdzie się ktoś taki, mogła dowiedzieć się tylko w jeden sposób. Wiesz, kocha­nie, w jaki? Nie wiesz, maleńka, skąd mogłabyś to wiedzieć… W takim razie słuchaj uważnie dalej.

Dolores Riva Ortega położyła swoją ciepłą dłoń na czole dziewczynki i pogładziła delikatną skórę, zahaczając o mięk­ką linię jej włosów. Zrobiła to odruchowo. Karinka lubiła jej pieszczoty, zwłaszcza przed snem. Wystarczyło, by mała przytuliła policzek do poduszki, a Dolores zaraz przygasza­ła światło i siadała na brzegu łóżka. Otulała drobne ramiona kołdrą, by dziewczynka nie czuła wieczornego chłodu, po czym powtarzała ten sam rytuał: muskała opuszkami pal­ców jej czoło, rysując na nim mniejsze i większe kółka. Ten monotonny ruch sprawiał, że oczy Karinki zamykały się i pod powieki przychodził dobry sen.

Tak działo się przez pięć lat, więc i tym razem Dolores nie wyobrażała sobie, by mogło być inaczej. To, że zamiast nocy był teraz środek dnia, a chłód zastąpiło letnie słońce wdzie­rające się przez nagrzane okna, nie robiło różnicy. Znaczenia nie miało też to, że nie były same – poza nianią i dziewczynką niewielki pokój wypełniało siedem osób.

Źródło: Czarna Owca

– Otóż wraz z nadejściem nowego roku miał odbyć się w wiosce festyn – mówiła dalej Dolores, nie odrywając dłoni od czoła Karinki. – A zwyczaj nakazywał, by wszystkie panny, które chcą poznać swoją przyszłość, zebrały się przy zacza­rowanej fontannie, do której wpadała woda z siedmiu stru­mieni płynących z gór. Wystarczyło nachylić się nad jej taflą i przejrzeć w lustrze wody. Jeśli pozostawała krystalicznie czysta, dziewczynie wróżono szczęście. Bywało jednak, że woda mętniała i burzyła się, wieszcząc tym samym pannie zgubę i los naznaczony hańbą. Żadna z dziewcząt nie chciała mieć złamanego serca ani okryć się złą sławą. Pochylały się więc nad fontanną z obawą, ale i nadzieją, że w jej toni zoba­czą niezmącone odbicia swoich twarzy. Kiedy przyszła kolej na Garę, księżniczka nachyliła się nad brzegiem i odetchnę­ła z ulgą, widząc, że woda jest czysta i spokojna. Nim jednak podniosła głowę, woda nagle pociemniała, zmętniała i spię­trzyła się, jakby zadął w nią ostry wiatr. Po chwili pokryła się czerwienią, zupełnie jak gdyby do fontanny wpadło rozża­rzone słońce. Przerażona Gara nie rozumiała, co się stało ani dlaczego. Wtem poczuła na swym ramieniu czyjąś dłoń. Gdy się obróciła, zobaczyła starego mędrca, który powiedział do niej: „To, co musi się wydarzyć, wydarzy się. Uciekaj od Ognia, Garo, albo on cię pochłonie!”.

Dolores przerwała opowiadanie. Zza rękawa swojej czarnej sukni wyjęła chustkę, po czym dyskretnie wytarła nią skrzydeł­ka nosa i wilgotny kącik oka. Kiedy chustka wróciła na swoje miejsce, kobieta uśmiechnęła się do dziecka przepraszająco.

– Wybacz mi, skarbie, na czym to skończyłam? Ach, na sta­rym mędrcu i klątwie. Słuchaj więc dalej. Jeszcze tego samego dnia z sąsiedniej wyspy Ognia, nad którą wznosił się groźny wulkan, przypłynęły łodzie, a na jednej z nich król tej wyspy wraz ze swoim synem, księciem o imieniu Jonay. Oni także chcieli powitać nowy rok i przyłączyć się do zabawy trwającej w krainie Agulo. Gdy tylko łodzie dobiły do brzegu, przybysze wyszli na piasek, a mieszkańcy wioski powitali ich radośnie. Los chciał, że pierwszą kobietą, jaką ujrzał Jonay, była pięk­na Gara. Młodzi natychmiast zakochali się w sobie. Kilka dni później ogłoszono ich zaręczyny. Gara i Jonay nie posiadali się ze szczęścia. Jednak gdy informacja o zrękowinach rozeszła się po okolicy, na wyspie Wody zatrzęsła się ziemia, a wulkan na wyspie Ognia zaczął wyrzucać w niebo płomienie i pieką­cy pył. Wtedy przypomniano sobie o przepowiedni starego mędrca. Związek Wody i Ognia zwiastował nieszczęście dla obu królestw. Strach padł na mieszkańców wysp, a wraz z nim pojawiła się złość na Garę i Jonaya. Rodzice Gary natychmiast odwołali ślub, a Jonay, przepędzony z krainy Agulo, wrócił na wyspę Ognia i miał nigdy więcej nie pokazywać się na wyspie Wody. Garze również nakazano zapomnieć o ukochanym. Jed­nak miłość młodych trwała nadal. Żadne z nich nie potrafiło pogrzebać łączącego ich uczucia.

– Już wystarczy – odezwał się kobiecy głos spod ściany. – Odejdź od niej, Dolores. Moja córka tego nie potrzebuje.

Beata Morawska zbliżyła się do pochylonej nad dziew­czynką sześćdziesięcioletniej niani. Wykonała przy tym ruch, jakby chciała chwycić ją za łokieć i odciągnąć od Karinki, jed­nak kobieta zwinnie uchyliła się od jej dotyku.

– Przecież nie możesz siedzieć przy niej cały czas. – Mo­rawska nie zamierzała ustępować. – To już twoja czwarta go­dzina. Czas odpocząć. Potrzebujesz chwili oddechu, jak my wszyscy zresztą – dodała.

Dolores wyprostowała plecy, ale wciąż nie ruszała się z miejsca.

– Chcę dokończyć. Nie przerywa się opowiadania w po­łowie.