Chciałbyś być Jedi albo czarodziejem? Ethan Hawke radzi: pomogą filmy niezależne

To był akt zbiorowej wyobraźni. Był bardzo dobry w zbieraniu grupy rzemieślników, której członkowie mieli taką samą wizję i marzenie, a później mógł patrzeć, jak to marzenie było przekazywane innym. To coś bardzo potężnego.

To trochę tak, jak słuchanie o radości z brania narkotyków. Po prostu chcesz to zrobić jeszcze raz. To cudowne uczucie, ponieważ nie czujesz się samotny. Bycie aktorem to dziwny miecz obosieczny: na zewnętrz jesteś celebrowany za sukces, ale prawdziwa radość z występowania to znikanie i stawanie się częścią tego marzenia. To wspaniałe uczucie. Widzisz, jak to marzenie zaczyna żyć w innych ludziach i właśnie wtedy czujesz się tak, jakbyś był odurzony. Jak tylko opuściłem swój pierwszy festiwal w Wenecji w wieku 18 lat, chciałem od razu to powtórzyć. I kiedy patrzę na was [publiczność], jestem wdzięczny za to, że mogę tu być i wciąż być tego częścią.

Jeśli idziesz na Harry’ego Pottera, Gwiezdne wojny albo coś takiego, które oglądałem zresztą jakieś milion razy i naprawdę je kocham, to po napisach końcowych czujesz się lekko rozczarowany, że nie jesteś takim czarodziejem czy Jedi. Po zobaczeniu czegoś takiego wracam do domu z myślą, że żałuję, że nie jestem Jedi. Ale kiedy oglądasz film takiego Richarda Linklatera, wychodzisz z seansu z uczuciem: "Cóż, zrobiłem to, spotkałem kogoś, nawiązałem kontakt z drugim człowiekiem. To jest ważne, to jest prawdziwa magia". Jak w tym ten starym cytacie: "Nie musisz chodzić po wodzie, masz szansę chodzić po Ziemi". Czy to nie niesamowite? Czuję, że to właśnie robią filmy Richarda Linklatera – przypominają nam, że to cud, że możemy chodzić po Ziemi, oddychać i tak dalej, że są wieloryby i żyrafy, że to wszystko jest niesamowite, jeśli zaczniemy to dostrzegać.