Echa

Nie zdołalibyśmy podtrzymać zabawy w ukrywanie relacji rodzinnych, gdyby nie to, że matki i ojcowie wykazywali niemal zerowe zainteresowanie naszym istnieniem. Uważali, że najlepiej puścić nas samopas.

– Gdzie jest Alycia? – spytała któraś matka.

Alycia była najstarsza z naszej grupy, miała siedemnaście lat. I już zaczęła studia.

– Ledwo ją widziałam od przyjazdu – ciągnęła. – Kiedy to było, dwa tygodnie temu?

Głos matki dobiegał z pokoju śniadaniowego, spoza mojego pola widzenia. Bardzo lubiłam to pomieszczenie: z długim dębowym stołem i trzema przeszklonymi ścianami. Było przez nie widać błyski na tafli jeziora, a promienie słońca przenikały do środka pomiędzy rozkołysanymi gałęziami starej wierzby, ocieniającej dom.

Co rano jednak kręcili się tam rodzice. Nie mogliśmy z niego korzystać.

Próbowałam zidentyfikować głos, ale gdy podkradłam się do wejścia, rozmowa zmieniła kurs: jakaś wojna w wiadomościach, tragiczna aborcja znajomej.

Alycia zdezerterowała i uciekła do najbliższego miasta, uprosiwszy dozorcę, żeby ją podwiózł. Miasteczko składało się ze stacji benzynowej, apteki, która rzadko kiedy bywała otwarta, i jednej speluny. Alycii to jednak nie przeszkadzało, bo był tam też jej chłopak. Starszy o kilka dekad.

Kryliśmy ją, na ile byliśmy w stanie.

– Alycia bierze prysznic – oznajmiła Jen przy kolacji w dniu jej ucieczki.

Obserwowaliśmy rodziców, ale nie potrafiliśmy ich rozgryźć. Pokerowe twarze.

Następnego dnia wymówkę wymyślał David:

– Alycia ma skurcze, leży w łóżku na strychu.

Trzeciego Sukey:

– Alycia nie zejdzie. Jest w paskudnym nastroju.

– Ta dziewczyna powinna więcej jeść – odezwała się któraś z kobiet, nabijając pieczonego ziemniaka na widelec. Czy to jej matka?

– Jest chuda jak patyk – zgodziła się inna.

– Ale chyba nie zwraca, co? – spytał jakiś ojciec. – Wiecie, tak z wymiotowaniem?

Obie kobiety pokręciły głowami. Zagadka nadal nierozwiązana.

– Może Alycia ma dwie matki – stwierdził potem David.

– Dwie matki, możliwe – zgodziła się Val, chłopczyca, która rzadko się odzywała. Zwykle tylko papugowała innych.

Była tak mała i szczupła, że nie dało się oszacować jej wieku. W przeciwieństwie do reszty naszej grupy pochodziła z jakiejś wsi. Najbardziej lubiła się wspinać. Zwinnie właziła wysoko na drzewa, budynki, wszystko jedno, byle pionowe.

– Słowo daję, małpa, nie dziecko – skomentował jeden z ojców, patrząc, jak wdrapuje się na wierzbę.

Grupka rodziców piła na ganku.

– Gibon – dodał inny. – Albo makak berberyjski.

– Kapucynka białoczelna – dorzucił trzeci.

– Pigmejka karłowata.

– Rokselana zadartonosa.

– I kto to mówi, stado głuptaków. – Któraś z matek miała już dość tej wyliczanki.

———

Rodziców trzymaliśmy krótko: należało ich dyscyplinować. Kradzieże, szyderstwa, skażenie jedzenia i napojów.

Nie dostrzegali tego. A my sądziliśmy, że kary są współmierne do wykroczeń.

Najgorsze z przestępstw trudno jednak było precyzyjnie zdefiniować, a zatem także wymierzyć odpowiednią karę: chodziło o sam fakt, że istnieją. O esencję ich jestestwa.

Jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co istotne w popkulturze.