Filmowy wehikuł czasu: przeczytaj początek klasyka SF w dniu premiery

Rebis

Rozdział 2

W gabinecie L.M. sześciu mężczyzn siedziało półkolem przed jego biurkiem.

—  Zamknijcie drzwi na klucz i przetnijcie kable telefoniczne — nakazał.

—  Jest trzecia w nocy — zaprotestował Barney. — O tej porze nikt nie może nas podsłuchać.

—  Jeśli­ banki to zwietrzą, będę zrujnowany na całe życie, a może dłużej. Przetnijcie te kable.

—  Ja się tym zajmę — powiedział szef działu technicznego Climactic Studios, Amory Blestead, wstając i wyjmując z kieszeni na piersi śrubokręt izolacyjny. — No i w końcu tajemnica się wyjaśniła. Moi chłopcy już od roku, średnio dwa razy w tygodniu, naprawiają te przewody.

Pracował szybko, zdejmując pokrywki gniazdek i odłączając siedem telefonów, interkom, telewizję wewnętrzną i Muzak. L.M. Greenspan bacznie się temu przyglądał i przemówił ponownie, dopiero kiedy zobaczył dziesięć luźno zwisających przewodów.

—  Melduj. — Dźgnął palcem Barneya Hendricksona.

—  W końcu wszystko gotowe, L.M. Całą niezbędną maszynerię vremeatrona zamontowano na planie zdjęciowym Ślubu syna Kreatury z córką Istoty, a wydatki pokryto z budżetu filmu. Nawet udało nam się trochę zaoszczędzić, bo maszyna profesora kosztowała mniej niż zwykła scenografia…

—  Bez dygresji!

—  W porządku. Ostatnie sceny laboratoryjne do tego obrazu o potworach nakręcono dziś po południu, to znaczy wczoraj po południu, zatrudniliśmy więc paru facetów z obsługi w nadgodzinach, żeby wyczyścili całą maszynerię. Jak tylko wyszli, my, tu obecni, załadowaliśmy ją na pakę wojskowej ciężarówki z planu Starszego szeregowego z Brooklynu, a profesor podłączył wehikuł i wszystko sprawdził. Jest gotowy do wyprawy.

—  Nie podoba mi się ta ciężarówka: zauważą jej brak.

—  Bez obawy, L.M., wszystko gra. Po pierwsze, jest z demobilu, a po drugie, i tak chciano się jej pozbyć. Została legalnie wystawiona na sprzedaż przez naszego stałego dostawcę i kupiona przez Texa. Jak mówiłem, jesteśmy czyści.

—  Tex, Tex… Kto to taki? A w ogóle co to za ludzie? — L.M. naburmuszył się, tocząc podejrzliwym spojrzeniem po obecnych. — Chyba powiedziałem ci wyraźnie, żebyś ograniczył ekipę do minimum i nie robił wokół tego szumu, dopóki się nie przekonamy, jak to działa, bo jeśli­ wyniuchają to banki…

—  Ta ekipa to niezbędne minimum. Składa się tylko ze mnie, profesora, którego znasz, Blesteada, szefa techników, który pracuje u ciebie od trzydziestu lat…

—  Wiem, wiem… ale ci trzej? — Wskazał palcem dwóch ciemnych i milczących mężczyzn w lewisach i skórzanych kurtkach oraz wysokiego, nerwowego osobnika o jasnych, rudawych włosach.

Barney ich przedstawił.

—  Ci dwaj z przodu to Tex Antonelli i Dallas Levy, kaskaderzy…

—  K a s k a d e r z y! Masz zamiar urządzać w tym filmie jakąś kaskaderkę z udziałem dwóch podrabianych kowbojów?

—  Uspokój się, L.M. Potrzebujemy pomocy przy tym projekcie, ludzi godnych zaufania, którzy potrafią trzymać język za zębami i wiedzą, co robić w przypadku jakichś kłopotów. Dallas jest byłym żołnierzem sił desantowych i zawodnikiem rodeo. Tex służył trzynaście lat w piechocie morskiej i jest instruktorem walki wręcz.

—  A ten trzeci?

—  To doktor Jens Lyn z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, filolog. — Dryblas wstał nerwowo i szybko się ukłonił. — Specjalizuje się w językach germańskich czy czymś takim i będzie naszym tłumaczem.

—  Skoro wszyscy jesteście członkami zespołu, zdajecie sobie sprawę z wagi tego przedsięwzięcia? — zapytał L.M.

—  Płaco mi za to, żebym trzymał gębe na kłódke — odparł Tex.

Dallas kiwnął w milczeniu głową na znak zgody.

—  To niesamowita okazja — przemówił nagle Lyn z lekkim duńskim akcentem. — Wziąłem roczny urlop naukowy i towarzyszyłbym wam jako konsultant nawet bez tej hojnej gaży, bo tak mało wiemy o staronordyckiej mowie…

—  Dobrze, dobrze. — L.M. machnął ręką, na razie usatysfakcjonowany. — No to jaki jest plan? Wprowadź mnie w szczegóły.

—  Musimy zrobić przebieg próbny — powiedział Barney. — Sprawdzić, czy ten gadżet profesora rzeczywiście działa…

—  Zapewniam was!

—  A jeśli­ działa, zbieramy ekipę, piszemy scenariusz, a następnie kręcimy film w plenerze. I to jakim! Na szerokim ekranie stanie przed nami otworem cała historia! Będziemy mogli to wszystko sfilmować i zarejestrować…

—  I uchronić studio przed bankructwem — wtrącił L.M. — Bez nadgodzin, wydatków na scenografię, użerania się ze związkami zawodowymi…

—  Uważaj pan! — syknął Dallas, łypiąc spode łba.

—  Oczywiście nie dotyczy to w a s z e g o związku! — szybko poprawił się L.M. — Cała tutejsza ekipa zostanie zatrudniona według standardowych, a nawet wyższych stawek, z należnymi dodatkami i premią. Myślałem o oszczędnościach innego rodzaju. Bierz się do roboty, Barney, póki się nie rozmyśliłem, i nie wracaj bez dobrych wiadomości.

Odgłosy ich kroków odbijały się echem od stojących po obu stronach betonowej alejki wielkich scen dźwiękowych, a kiedy przechodzili przez plamy światła płynącego z umieszczonych w dużych odstępach lamp, ich cienie przesuwały się najpierw przed, a potem za nimi. W ciszy zalegającej w opustoszałym studiu nagle dotarło do nich, jak ogromnego przedsięwzięcia się podjęli, i podświadomie zbili się w ciaśniejszą grupę. Przed budynkiem stał strażnik, który zasalutował, gdy się do niego zbliżyli, a jego głos przerwał ponurą ciszę:

—  Cicho jak na cmentarzu. Nie ma żywej duszy.

—  Znakomicie — powiedział Barney. — Pewnie zostaniemy tu do rana, poufny projekt, wie pan, więc lepiej, żeby nikt się tu nie kręcił.

—  Powiedziałem już kapitanowi, a on przekazał chłopakom. Barney zamknął za nimi drzwi na klucz i zapaliły się lampy na dźwigarach. Magazyn był pusty, ­jeśli nie liczyć kilku opartych o ścianę zakurzonych płyt i szarooliwkowej ciężarówki z białą wojskową gwiazdą na drzwiach i brezentową plandeką. —  Baterie i akumulatory naładowane — oznajmił profesor Hewitt, wdrapawszy się na pakę i postukawszy w liczne tarcze.

Odłączył i odłożył ciężkie kable biegnące do skrzynki przyłączeniowej na ścianie. — Zapraszam, panowie. W każdej chwili możemy rozpocząć eksperyment.

—  Mógłby pan nazwać to jakoś inaczej? — zapytał nerwowo Blestead, pożałowawszy nagle, że dał się namówić na udział w tym projekcie.

—  Ja wskakuje do szoferki — powiedział Tex Antonelli. — Tam sie czuje w sam raz. Tako sześciokołówko zjeździłem cale Mariany.

Jeden za drugim wsiedli za profesorem na tył ciężarówki i Dallas spuścił klapę plandeki. Większość miejsca zajmowały rzędy elektronicznej maszynerii i benzynowy generator prądu, musieli więc usiąść na skrzynkach ze sprzętem i zapasami.

—  Jestem gotowy — oznajmił profesor. — Może na początek rzucimy okiem na rok tysiąc pięćsetny?

—  Nie — odparł stanowczym tonem Barney. — Niech pan nastawi licznik na rok tysięczny, jak ustaliliśmy, i uruchomi wehikuł.

—  Ale byłoby mniejsze zużycie energii, a ryzyko jeszcze… —  Niech pan teraz nie wymięka. Chcemy cofnąć się w czasie jak najdalej, żeby nikt nie rozpoznał tej całej maszynerii i nie narobił nam kłopotów. Poza tym zapadła decyzja, że robimy film o wikingach, a nie nową wersję Dzwonnika z Notre Dame. —  To by był szesnasty wiek — sprostował Jens Lynn. — Chociaż ja bym to datował raczej na wcześniejsze czasy, średnio

wieczny Paryż, około…

—  Gotuj sie! — warknął Dallas. — Jak mamy lecieć, to przestańmy trzaskać dziobami i w droge. Obijanie się i gadanie po próżnicy to strata czasu i psucie ducha w armii.

—  Szczera prawda, panie Levy — rzekł profesor. Jego palce poruszały się po pulpicie sterowniczym. — Przed nami rok tysięczny anno domini, a więc w drogę! — Zaklął i zaczął gmerać przy pulpicie. — Tyle tu atrap przycisków i tarcz, że się gubię — gderał.

—  Robiliśmy te maszyny do horrorów — wyjaśnił Blestead stanowczo za głośno. Miał twarz usianą kropelkami potu. — Musiały wyglądać realistycznie.

—  To znaczy, że wyglądają nierealistycznie, i tyle! — mruknął ze złością profesor Hewitt, wprowadzając ostatnie poprawki, po czym przekręcił duży wielobiegunowy przełącznik.

Pod wpływem nagłego obciążenia spotęgował się warkot prądnicy, nad aparatem pojawiło się z trzaskiem wyładowanie elektryczne, po wszystkich odkrytych powierzchniach zaczęły tańczyć zimne ognie, a członkowie wyprawy poczuli, że stają im włosy na głowach.

—  Coś poszło nie tak! — krzyknął zduszonym głosem Jens Lyn.

—  Skądże — rzekł spokojnie profesor Hewitt, dokonując drobnych korekt ustawienia. — To tylko efekt uboczny, wyła­ dowanie elektrostatyczne bez żadnego znaczenia. Tworzy się pole. Sądzę, że to czujecie.

Rzeczywiście czuli. Było to zdecydowanie nieprzyjemne doznanie, jakby ich ciała ktoś mocno ścisnął w garści.

—  Czuje sie, jakby ktoś wetknął mi w pępek wielki klucz i nakręcał flaki — powiedział Dallas.

—  Nie ująłbym tego w taki sposób, ale mam identyczne objawy — zgodził się z nim Lyn.

—  Włączam automatyczne sterowanie — powiedział profesor, wciskając jakiś guzik i odsuwając się od pulpitu. — Przy maksymalnym poborze mocy prostowniki selenowe w ciągu mikrosekundy przeniosą nas w przeszłość. Możecie obserwować to tutaj, na tej tarczy. Gdy wskazówka dojdzie do zera…

—  Dwanaście — oznajmił Barney, zerkając na instrument i zaraz odwracając się do Hewitta.

—  Dziewięć — podał odczyt profesor. — Tworzy się ładunek. Osiem… siedem… sześć…

—  Dostaniemy dodatek za walke? — zapytał Dallas, ale nikt się nawet nie uśmiechnął.

—  Pięć… cztery… trzy…

Napięcie stało się trudne do zniesienia. Nikt nie był w stanie się ruszyć. Wpatrywali się w przesuwającą się czerwoną strzałkę. Profesor przekazywał głośno odczyty:

—  Dwa… jeden…

Nie usłyszeli „zero”, gdyż w tym ułamku wieczności zawiesił się nawet dźwięk. Coś się z nimi stało, coś nieokreślonego i tak odmiennego od normalnych doznań życiowych, że chwilę potem nie potrafili powiedzieć, ani co to było, ani jak się czuli. W tym samym momencie zniknęły lampy w magazynie i jedynym źródłem światła było przyćmione lśnienie instrumentów pokładowych. Za paką ciężarówki, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowało się jasno oświetlone pomieszczenie, widniała bezkształtna szarość, nicość, od patrzenia na którą bolały oczy.