Rebis

– Ja pierdolę! – szepnęła Lucia, cała w nerwach.

Zaciskała zęby tak mocno, że rozbolała ją żuchwa. Przecież nie będą się tak bawić godzinami. Sama szybciej zmusiłaby go do mówienia.

– Jestem pewna, że symuluje – stwierdziła.

– Możliwe – ostudził ją Peña. – Ale dopóki nie porozmawiamy z psychiatrą, musimy grać w jego grę. Inaczej wyrucha nas każdy adwokacina, kumasz? Psychiatra jest w drodze?

– Tak, niedługo tu będzie.

– Ile masz lat, Marto? – rozległ się głos Ariasa.

– A ile by mi pan dał? – zapytała figlarnie „Marta”.

– Czy wiesz, kto zabił sierżanta Moreirę?

– Tak. Ricardo.

– Znasz tego Ricarda?

– No oczywiście, że go znam, wszyscy go znamy. Nie jest dobry. Jest zły. Nie lubię go. I się go boję.

Lucia musiała przyznać, że przekonanie, z jakim „Marta” szkicowała portret Ricarda, było dość niepokojące.

– Czy możesz mi powiedzieć coś więcej na jego temat? – zaproponował Arias.

– Nie, nie chcę.

– A to dlaczego?

– Boję się go.

– Dlaczego się go boisz?

– Wszyscy się go boją.

– Jest aż taki zły?

Lucia była poruszona strwożoną miną Schwartza.

– Przeraża mnie ten gość – stwierdził Peña półgłosem, wstając.

Była zaskoczona. Jej szef raczej nie ulegał sugestiom. Był twardzielem. Stara szkoła. Miał do czynienia z najgroźniejszymi hiszpańskimi bandytami. Ale zmiany osobowości u Schwartza wytrąciłyby z równowagi największego stoika.

– Wiesz, gdzie on jest? – zapytał Arias.

Schwartz wiercił się nerwowo na krześle. Przez jego twarz raz po raz przebiegały tiki.

– A skąd miałabym wiedzieć?

– Nigdy ci nie powiedział, gdzie mieszka?

Blondyn wzruszył ramionami.

– Pff, mieszka tutaj, jak cała reszta – odparł głosem Marty, stukając palcem wskazującym we własną skroń. – A gdzie niby ma mieszkać?

– Marto, opowiedz mi o Ricardzie, to ważne – nalegał Arias. Lucia zobaczyła, że Schwartz energicznie potrząsnął głową, przygryzł wargę i z całej siły zacisnął powieki. Po chwili otworzył oczy.

– Proszę, niech pan nam nie robi krzywdy.

– Co? – zapytał Arias, zbity z tropu.

– Niech pan nic nie mówi Ricardowi. Proszę pana. On nas skrzywdzi. Proszę, proszę, proszę!

Cholera, głos dziecka. Nawet jego twarz wyglądała teraz bardziej dziecinnie. Dość tego, pomyślała.

– Przejmuję go – oświadczyła.

Peña odwrócił się do niej.

– Jesteś pewna? Nie powinnaś się tak angażować. Normalnie nie powinienem cię nawet dopuścić do tego przesłuchania, wiesz o tym. Jesteś zbyt związana emocjonalnie. To był twój partner.

– Właśnie. – Wyszła na korytarz, otworzyła sąsiednie drzwi i weszła do pomieszczenia. – Wystarczy – odezwała się do Ariasa.

– Jesteś pewna?

– No przecież mówię, idź już!

– Pani porucznik… – wtrącił się adwokat.

– Zamknij się, mecenasie.

Podniosła głos. Arias wstał i wyszedł bez słowa.

– Może pani być pewna, że to zostanie odnotowane – oburzył się adwokat, cały purpurowy.

Chłopiec, w którego zmienił się Gabriel Schwartz, przyglądał jej się zdziwiony, jakby widział ją po raz pierwszy.

– Chcę rozmawiać z Martą – powiedziała.

Blondyn się wyprostował. Na jego twarz powrócił ckliwy uśmiech. Rozejrzał się dookoła, omiatając wzrokiem podłogę, sufit i ściany.

– Kochana, a widzisz tu kogoś innego? – zagruchał głosem Marty.

Oczyma wyobraźni Lucia ujrzała nagie, ociekające wodą ciało Sergia na krzyżu. Z wściekłości zbielały jej wargi. Zrobiła głęboki wdech.

–  Ja też znam Ricarda – odezwała się prowokująco. – Nie tylko ty go znasz, Marto.

„Marta” rzuciła jej pogardliwe spojrzenie.

– Pfff, kłamiesz. Nie znasz Ricarda.

– Ależ znam.

– Nie wierzę ci! Boli mnie głowa… Macie coś na migrenę? – Nie masz obowiązku mi wierzyć. Ale znam go, zapewniam
cię. Nie jest taki groźny, jak mówisz.

Schwartz znowu wzruszył ramionami.

– Pfff, bzdury. Widać, że go nie znasz. Inaczej nie mówiłabyś takich rzeczy.

– Ten twój Ricardo zgrywa twardziela, ale to tchórz. Schwartz zamrugał nerwowo. Z niepokojem rozejrzał się dookoła.

– Zamknij się! Oszalałaś? On tu przyjdzie, jeśli to usłyszy! – Niech przyjdzie. Powtórzę mu to samo. Ale nie przyjdzie.

A wiesz dlaczego? Bo jest silny tylko wobec takich słabeuszy jak ty. Twój Ricardo to cykor.

– Zamknij się! Moja głowa – jęknęła Marta. – Dajcie mi coś, o rany, jak mnie boli…

Lucia poczuła, jak włosy na rękach stają jej dęba. Schwartz trzepotał powiekami. Drżał, a jego wargi poruszały się, tak jakby mówił do siebie, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Wyprostowała się na krześle.

– Marta?

Żadnej odpowiedzi. Zerknęła na kamerę. Jeśli ten świr spróbuje jakiejś sztuczki, przywali mu lewym sierpowym i natychmiast zaczną się kłopoty.

Blondyn miał zamknięte oczy. Spojrzała na niego. Jego twarz była teraz bez wyrazu. Woskowa maska. Jakby spał. Nagle otworzył oczy, a ona aż podskoczyła. Jego tęczówki lśniły tak twardym, zwierzęcym blaskiem, malowała się w nim taka wściekłość, że Lucia zesztywniała.

– Wiesz, kim jestem? – odezwał się wyniośle niskim, głębokim głosem.

Zawahała się.

– Ricardo?