Zielona Sowa

Droga Panno Torres,
ze względu na Twoje WYBITNE WYNIKI W NAUCE zapraszam Cię serdecznie na kolację, na której trzeba
będzie odkryć tajemnicę morderstwa! Przygotuj się na wyzwania, gdy w gronie sześciorga świetnych uczniów z Twojej klasy będziesz się starała rozwikłać tę zagadkę i ująć zabójcę!
Świat stanie się sceną!
Przyjaciel – wrogiem!
Kostiumy zostaną Wam dostarczone w tym tygodniu!
I oczywiście zwycięzca otrzyma upragnione Stypendium Zgliszcze w wysokości 50 000 dolarów, które wykorzysta w wybranej przez siebie szkole wyższej.
Twój uniżony ofiarodawca,
Konferansjer

– To jakieś oszustwo – wyrwało się Juniper, ale nie zamierzała korygować tego, co powiedziała.
Nawet wówczas, gdy zauważyła, że matka ciężko opada na krzesło i zszokowana zaczyna ponownie czytać zaproszenie.
– Miałaś rację. To przyjęcie odbędzie się w sobotę – oznajmiła pani Torres chropawym głosem. – Najwidoczniej musieli się zdecydować w ostatniej chwili.
– Mamo, to jest oszustwo – powtórzyła zniecierpliwiona Juniper, chociaż nie chciała jej rozczarować. – Prawdziwych stypendiów nie przyznaje się w ten sposób.
Nigdy nie słyszała o Stypendium Zgliszcze. Nigdy. I nie podobał jej się sposób jego przyznawania.
– To nie jest oferta – odparła ze spokojem pani Torres. – To konkurs.
– Prawdziwe stypendia nie wymagają rywalizacji – argumentowała Juniper. – A przynajmniej nie takiej.
Nie przyznaje się ich na kolacji, „na której trzeba będzie odkryć tajemnicę morderstwa”.
– Bieda kolacja! – krzyknęła Olive.
Juniper się wzdrygnęła, bo nie chciała, żeby siostrzyczka powtarzała te słowa.
– Ciii, maleńka. Jedz swoje cheerios – zachęciła ją.
Niestety był to daremny trud, bo sama zapomniała o swoim śniadaniu, które nadal tkwiło na kuchence. W tej chwili nawet nie miała ochoty na kawę.
– Posłuchaj. Postaram się czegoś dowiedzieć o tych
Zgliszczach – powiedziała do matki i chwyciła jej telefon. – Ale z pewnością fundacje przyznające stypendia nie podpisują swoich listów wyrazem „konferansjer”.
– Ktoś stara się zrobić z tego zabawę – tłumaczyła jej pani Torres.
– Stara się zrobić na mnie pieniądze – ripostowała
Juniper, a potem wpisała do wyszukiwarki internetowej: Stypendium Zgliszcze, ale i tak nie spodziewała się, że coś znajdzie na ten temat. I dodała: – Poczekajmy trochę, a przekonamy się, że mam rację. W przeddzień konkursu dostanę drugi list, w którym poproszą mnie o wpłatę wpisowego. Jeśli ta fundacja nie ma strony internetowej…
Umilkła i kliknęła w pierwszy z kilku linków. Okazało się, że Fundacja Zgliszcze nie tylko ma stronę internetową, ale też wygląda na działającą legalnie. W zakładce „O nas” wskazano cele projektu (wynajdywanie wyjątkowych, fascynujących sposobów nagradzania uczniów celujących w nauce, sztuce i sporcie), a w zakładce „Kontakt” podano numer telefonu, adres mejlowy i lokalizację fundacji. Juniper przysięgła sobie, że przed sobotnim wydarzeniem skontaktuje się ze Zgliszczami w każdy możliwy sposób, aby się upewnić, że pracują tam ludzie z krwi i kości lub raczej, że w ogóle takich tam nie ma. Nie wiedziała, dlaczego jest tak negatywnie nastawiona. Przecież stypendium w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów zmieniłoby jej życie. Czy nie poświęciła ostatnich sześciu miesięcy na aplikowanie o każde możliwe stypendium, jakie znalazła, w nadziei że dostanie jedną piątą tej sumy?
– Nie starałam się o to stypendium – wymamrotała, podejmując ostatni rozpaczliwy wysiłek logicznego myślenia. – Zapamiętałabym.
– Czasami zgłaszają twoją kandydaturę nauczyciele
i psycholodzy szkolni. Byłaś tak dobrą uczennicą, że
miałaś nawet wygłosić mowę pożegnalną na zakończenie szkoły – przypomniała jej matka.
„Owszem, miałam ją wygłosić. Niestety w grudniu
ubiegłego roku poszłam na tamto przyjęcie…”, potwierdziła Juniper w myślach.
– Chwileczkę… Jeszcze rzucę okiem. – Rozprostowała leżący na stole list i szybko odnalazła datę planowanego wydarzenia: 21 grudnia, czyli dokładnie rok
po gwiazdkowym przyjęciu u Dahlii Kane. – Mamo…
– Te pieniądze to byłoby dla nas coś wielkiego – przerwała jej pani Torres. – Twój ojciec potrzebuje dobrych wiadomości.
– Wiem – przyznała Juniper i spojrzała na jego puste krzesło.
Po piętnastu latach prowadzenia lekcji wychowania muzycznego w szkole podstawowej w Fallen Oaks pan Torres stracił pracę z powodu ostatnich cięć budżetowych. Teraz było słychać jego kroki w pokoju na górze. Przymierzał krawaty, bo szykował się na kolejną nieprzyjemną rozmowę kwalifikacyjną.
– Powiesz mu, że przepuszczasz okazję zdobycia pięćdziesięciu tysięcy dolarów? – spytała matka i unieruchomiła Juniper spojrzeniem. – Po wszystkim, co przeszedł?
– Oczywiście, że nie – odparła Juniper i przełknęła ślinę, czując ucisk w klatce piersiowej. – Po prostu nie rozumiem, kto mógł mnie zgłosić na coś takiego. Absolutnie nie potrafię udawać.
– Może Ruby? – podsunęła jej matka.
Juniper zamrugała. Widziała wpatrzoną w nią matkę, a z boku podskakującą na wysokim krześle siostrę, ale miała poczucie, jakby ona sama znajdowała się poza czasem i przestrzenią.
– Chcę tylko powiedzieć, że ona ma zamiłowanie do dramatyzmu. Podobają jej się tego rodzaju rzeczy – wyjaśniła pani Torres. – Może zadzwoń do niej i spytaj o wszystko. – A potem dodała ledwie słyszalnym głosem: – Tęsknię za nią.
„Ja też za nią tęsknię”, pomyślała Juniper, przywołując w pamięci Ruby z jej uśmiechem, śmiechem i dotykiem. Oczy zaszły jej łzami. Odsunęła od stołu krzesło, na którym siedziała, aż zaskrzypiało, i dodała w myślach: „Niestety ona za mną nie tęskni”.

* * *