Zagłada domu Usherów - Carla Gugino potwierdza, kim jest Verna. To nie demon czy diabeł

Carla Gugino wyjawiła, kim naprawdę jest portretowana przez nią w serialu Zagłada domu Usherów Verna. Postać ta nie jest ani demonem, ani diabłem.

Autopromocja

Reklama

Carla Gugino wyjawiła, kim naprawdę jest portretowana przez nią w serialu Zagłada domu Usherów Verna. Postać ta nie jest ani demonem, ani diabłem.

Piotr Piskozub 20 października 2023 o 13:42

Tagi: netflix

Piotr Piskozub 20 października 2023 o 13:42

Tagi: netflix

UWAGA: TEKST ZAWIERA SPOILERY!

Netflix

Reklama

Zagłada domu Usherów, nowy serial Mike'a Flanagana, cieszy się na platformie Netflix olbrzymią popularnością. Ekranowa historia przedstawia losy tytułowej rodziny, której członkowie umierają jeden po drugim. W trakcie śmierci protagonistom za każdym razem towarzyszy ta sama, tajemnicza postać - w napisach została wymieniona jako Verna, a w jej rolę wciela się dająca tu aktorski koncert Carla Gugino. Kim jednak naprawdę jest bohaterka?

W sieci powstały na ten temat niezliczone teorie; najczęściej pojawiają się wśród nich dwa typy - demon bądź diabeł. Z ekranu pada w tej sprawie kilka wskazówek; wiemy, że Verna jest długowieczna, dysponuje nadnaturalnymi mocami, sama siebie nie określa też jako kobiety.

Teraz Gugino postanowiła przerwać spekulacje i potwierdzić, że jej postać jest uosobieniem Kruka (którego niejednokrotnie przybiera postać) z wiersza Edgara Allana Poe. Zauważmy nawet, że imię Verna jest anagramem angielskiego słowa "Raven" - kruk. Jak ujmuje to sama aktorka:

Ona nie jest diabłem... Nie jest nawet złą postacią! Można powiedzieć, że odpowiada za wyegzekwowanie losu bądź karmy. Potrafi zmieniać swoją postać. Ukazuje się każdej osobie przed śmiercią. Oferuje im najbardziej szczerą rozmowę w całym ich życiu. (...) Daje im możliwość podjęcia decyzji.

We fragmentach wspomnianego wcześniej wiersza w tłumaczeniu Zenona Przesmyckiego czytamy:

Otworzyłem okno zatem... Szumiąc skrzydły, z majestatem,
Wzleciał ciężko Kruk wspaniały, jakby czarny piekieł stróż.
Nie pozdrowił mnie ukłonem, okiem powiódł w krąg zamglonem
I siadł z pańskim jakimś tonem pośród dwóch kamiennych kruż –
Na Pallady biuście przy drzwiach, pośród dwóch kamiennych kruż.
Usiadł tam – nic więcej już.

Ptak ten sprawił, że przy całym rozsmętnieniu mym musiałem
Rozśmiać się z poważnej nader jego miny: "Tyś nie tchórz,
Widzę, stary, chmurny ptaku, co – choć piór już ani znaku
Na swym czubie – szukasz szlaku wśród posępnych nocy mórz?
Mów, jak zwą cię na plutońskim brzegu czarnych nocy mórz?"
Kruk rzekł na to: "Nigdy już!"

I dalej:

I kruk wcale nie odlata, jakby myślał siedzieć lata
Na Pallady biuście przy drzwiach, pośród dwóch kamiennych kruż,
Krwawo lśni mu wzrok ponury, jak u diabła spod rzęs chmury
Światło lampy rzuca z góry jego cień na pokój wzdłuż,
A ma dusza z tego cienia, co komnatę zaległ wzdłuż,
Nie powstanie nigdy już!