Człowiek z marmuru (1976)

Film dotykający współczesności w sposób bolesny i aż dziwne, że w czasach PRL-u w ogóle powstał oraz był dystrybuowany (może to kolejny dowód na bareizm tamtego systemu). Mocna rozrachunkowa opowieść o budowaniu socjalistycznego państwa i genialny początek kariery Krystyny Jandy. Film do dziś wart wszelkich pochwał.

Panny z Wilka (1979)

Po wielkich widowiskach i mocnych deklaracjach zaklętych w filmowe obrazy tu nagle film kameralny, liryczny i równie dobry. Ekranizacja prozy Iwaszkiewicza, którą Wajda udowodnił, że nie sposób go zaszufladkować. Nostalgiczna opowieść o powrocie do przeszłości i o przemijaniu. Jeden z najlepszych polskich filmów wszech czasów.

Człowiek z żelaza (1981)

A tu coś wręcz przeciwnego. Zamiast wypracowanej delikatnej konstrukcji - mocna impresja o współczesnych czasach. Sequel Człowieka z marmuru, który można było nakręcić dzięki trwającej właśnie kilkunastomiesięcznej swobodniejszej atmosferze w kraju i który właśnie o tym okresie opowiada. Film może miejscami trochę chaotyczny, ale z przesłaniem dziś aktualnym jak mało co.

Pan Tadeusz (1999)

Po znacznie słabszych latach dziewięćdziesiątych powrót do formy i do wielkiej polskiej literatury. Nie sposób sobie wyobrazić innego reżysera sięgającego po ten najważniejszy polski utwór literacki. Wajda zmierzył się z jego treścią oraz formą i wyszedł z tego starcia zwycięsko. To było piękne i mądre zwieńczenie XX wieku w polskim kinie.

Powidoki (2016)

Ostatni film mistrza. Jego artystyczny testament, w którym opowiada historię Władysława Strzemińskiego, znanego polskiego malarza w czasach PRL. Reżyser w sposób prosty, ale inteligentny i skuteczny porusza kwestię ingerencji polityki w kulturę, która zawsze kończy się źle. Wajda nie tylko dobrze prowadzi aktorów (świetny Linda), ale także daje szansę wielu młodym, utalentowanym. Pokazuje drogę, w której polskie kino to nie tylko kilka nazwisk. Kropka nad i kariery wielkiego mistrza.