fot. materiały prasowe

Antonio Banderas urodził się w Maladze 10 sierpnia 1960 roku. Po Labiryncie namiętności błyskawicznie stał się jednym z najpopularniejszych aktorów teatralnych i filmowych w Hiszpanii. Współpraca z Pedro Almodóvarem zapewniła młodemu artyście międzynarodowy rozgłos; występował w produkcjach hiszpańskich, europejskich i amerykańskich. Prawdziwą sławę w USA przyniosły mu występy w Zwiąż mnie i Kobietach na skraju załamania nerwowego. Później przyszła pora na ważne i głośne tytuły amerykańskie. Główna rola u Roberta Rodrigueza w filmie Desperado okazała się biletem wstępu do grona hollywoodzkich gwiazd. Nazywany hollywoodzkim symbolem seksu lat 90. Co ciekawe - chciał zostać piłkarzem. Plany zniweczyła kontuzja.

Sam próbował sił jako reżyser, stając za kamerą filmów Wariatka z Alabamy (w którym zagrały jego ówczesna żona, Melanie Griffith i córka Stella) czy hiszpańskojęzycznego El camino de los ingleses. Bywał też producentem, modelem i piosenkarzem. Mówi się, że najlepszą kreację zaprezentował niedługo przed sześćdziesiątką. Ból i blask Almodóvara przyniósł mu pierwszą nominację do Oscara i Złotą Palmę.

Z okazji okrągłych sześciu dekad na karku naszego el mariachi przypominamy dziesięć znakomitych filmów z jego udziałem, które zdecydowanie warto znać.

Wywiad z wampirem

Udana i lubiana adaptacja powieści Anne Rice z serii The Vampire Chronicles. Gwiazdorska, pierwszoligowa obsada, doskonałe charakteryzacje i kostiumy, mrok. Banderas wciela się tu w wampira Armanda, który nie przypomina książkowego pierwowzoru ani pod względem wyglądu, ani charakteru; aktor stworzył jednak dziwacznie hipnotyzującą kreację, od której trudno oderwać wzrok.

Desperado

Fabularna kontynuacja debiutu reżyserskiego Roberta Rodrigueza pt. El Mariachi. Tajemniczy gitarzysta szuka zemsty na zabójcach swojej dziewczyny i wypowiada krwawą wojnę gangowi. Broń w futerale na gitary, umiejętnie przerysowane sceny strzelanin i walk, doskonała muzyka i jedna z przełomowych ról Banderasa.

Skóra, w której żyję

Dość nietypowy przypadek, w którym Almodóvar oparł swój scenariusz na fabule powieści. Niesamowity film o akcie tworzenia i człowieku, który postanawia zaingerować w ludzką powłokę. Zaskakujący, wciągający, pełny, a jakże, ukrytych (ale nieprzesadnie głęboko) znaczeń. Przejmujący i przerażający momentami Banderas.

Ból i blask

Nazywany jednym z najlepszych filmów Almodóvara w ogóle (a na pewno najlepszym od lat). Bolesny autentyzm: godzenie się ze sobą, godzenie się ze sztuką, godzenie się w ogóle. Ciało jako klatka dla marzącego o swobodzie ducha - Banderas nigdy chyba nie zagrał lepiej. Dużo tu przepięknego cierpienia. 

Filadelfia

Po latach może wydawać się nazbyt ckliwy i moralizatorski, ale nie można odmówić mu serca. Filadelfia to znakomicie zagrany film, który na wielkim ekranie przetarł szlak tematyki AIDS i ludzi chorych.

 Maska Zorro

Frajda. Dużo frajdy. I świetna obsada. Jasne, schemat goni schemat, ale hej, ten film tchnął nowe życie w legendę. To naprawdę udany przygodowy obraz z ciekawym politycznym tłem; znakomicie udźwiękowiony, wypełniony wciągającą akcją i dopieszczony technicznie.

Prawo pożądania

Miłość, pasja, pożądanie i, oczywiście, zazdrość. Wyraziści bohaterowie i niebezpieczne uczuciowe rozgrywki, które nie mogą skończyć się dobrze. Almodóvar kpi z gatunkowych klisz i z pasją opowiada o miłosnym szaleństwie.

Królowie Mambo

Pasja, sukces i upadek. Dwaj bracia we wczesnych latach pięćdziesiątych przybywają do Nowego Jorku, by zrobić wielką muzyczną karierę. Ścieżka dźwiękowa tego filmu to absolutny majstersztyk. Całość świetnie wygląda, a do tego... trzyma w napięciu i wyciska łzy.

Kobiety na skraju załamania nerwowego

Świetnie napisana i autentycznie zabawna komedia, a dodatkowo jeden z najbardziej bezczelnych filmów Almódovara, jednocześnie - jak na Hiszpana - obraz niezwykle lekki. Finezja w odczarowaniu ciężkiej problematyki wzbudza podziw. Warto.

Matador

Bezwzględne rozliczenie z kulturą macho. Opowieść o destrukcyjnych uczuciach, o przemocy tańczącej z miłością, w końcu też o śmierci i namiętności. To zagęszczenie pozornie sprzecznych emocji czyni Matadora jednym z najintensywniejszych filmów Almodóvara. Intrygująca, jakże inna od późniejszego image'u rola Banderasa.