Nowe książki polecane przez redakcję – premiery na grudzień 2019 r.Historia Intela rozpoczęła się w 1968 roku, kiedy dwóch wybitnych naukowców, Gordon Earle Moore oraz Robert Noyce, postanowiło połączyć swoje siły i powołać do życia firmę specjalizującą się w produkcji układów scalonych.

Pierwszy z nich zasłynął ze sformułowania w 1965 roku tzw. Prawa Moore’a, zgodnie z którym liczba tranzystorów w układach scalonych podwaja się co 18 miesięcy. W 1975 roku zrewidował swoje stanowisko, wydłużając ten czas do 24 miesięcy. Mimo upływu dziesiątek lat, prawo Moore’a wciąż ma się nieźle, a liczba tranzystorów rzeczywiście wzrasta we wskazanym tempie. Robert Noyce dla pracy w Intelu zrezygnował z posady w amerykańskim przedsiębiorstwie Fairchild Semiconductor Corporation, w którym wsławił się wynalezieniem i opatentowaniem jednego z pierwszych układów scalonych. Do tego duetu szybko dołączył Andrew Grove, wieloletni prezes Intela.

Ciekawe początki

Robert Moore w wywiadzie z Patem Gelsingerem wspomniał, że wymyślenie odpowiedniej nazwy było drogą przez mękę. Początkowo planowano postawić na coś prostego, np. Moore Noyce Electronics, jednak nazwa nie kojarzyła się zbyt dobrze. Zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie, że “Moore Noyce” jest homonimem “more noice”, czyli „więcej szumu”. Firma z branży elektronicznej, która kojarzyłaby się z takim zwrotem, nie miałaby zbyt dużych szans na sukces. Postanowiono na prosto brzmiącego Intela, czyli skrót od Integrated Electronics. Niestety, marką tą posługiwała  pewna sieć hoteli, dlatego należało wykupić od niej prawo do używania tej nazwy. Charakterystyczne logo z obniżonym „e” opracowano zaś w 1969 roku. Kiedy Intel w końcu stał się Intelem, mógł ruszyć na podbój świata.

Biznesplan spisany przez Moore składał się wyłącznie z trzech paragrafów, to jednak wystarczyło, aby zdobyć finansowanie i pozyskać od Arthura Rocka na rozwój firmy.

Pierwszym produktem nie był jednak procesor, a 64-bitowa pamięć SRAM 3101 wykonana w technologii Schottky TTL. Pamięć mogła pochwalić się dwukrotnie większą wydajnością niż diody Schottky'ego produkowane m.in. przez Fairchild.

Na opracowanie pierwszego komercyjnego mikroprocesora Intel potrzebował dwóch lat. Pod koniec 1971 roku firma pokazała układ 4004, który na dobre odmienił komputery - inżynierowie w końcu otrzymali do dyspozycji w pełni programowalny procesor, który rozpoczął proces gwałtownej miniaturyzacji elektroniki. Urządzenia, które jeszcze do niedawna miały postać wielkich szaf, nagle mieściły się na dłoni.

Rok później Intel zaprezentował kolejne innowacje. Jedną z nich były zegarki elektroniczne z serii Microma, które mogły pochwalić się prototypowymi wyświetlaczami wykonanymi w technologii LCD. Znacznie ważniejszy okazał się jednak 8-bitowy procesor 8008, następca modelu 4004. Prawo Moore’a działało w najlepsze.

Rok później światło dzienne ujrzały klasyczne białe kombinezony, które do dziś stosuje się podczas pracy z układami scalonymi. W tym roku opracowano także PL/M, pierwszy język programowania mikroprocesorów. Intel rozpoczął swój kurs po sławie.

Pierwszy komputer

W 1975 roku światło dzienne ujrzał pierwszy „komputer osobisty”, Altair 8080, wykorzystujący procesor Intel 8080. Trzeba było zapłacić za niego 439$, miał niezwykle ograniczone możliwości, ale rozszedł się na pniu – wszystko za sprawą przychylnej zapowiedzi opublikowanej na łamach magazynu Popular Electronics. W 1976 roku dokonano kolejnego przełomu – firma stworzyła pierwszy komputer na jednej płytce, iSBC 80/10. W 1978 roku korporacja zatrudniała już 10 tysięcy pracowników, a rok później zadebiutowała na liście Fortune 500 na pozycji 486 i zdobyła tytuł „Najlepszego debiutanta lat siedemdziesiątych”.

Kolejną innowację zobaczyliśmy już w 1980 roku, kiedy Intel we współpracy z Digital Equipment i Xerox zaprezentował projekt Ethernet. Dzięki temu standardowi komputery mogły wymieniać między sobą informacje, jeśli były podłączone do jednej sieci.