Chinatown (1974)

Jak pisze Polański, „Chciałem zrobić film o latach trzydziestych, widziany okiem dzisiejszej kamery. Chciałem odtworzyć świat i epokę Dashiella Hammetta i Raymonda Chandlera, ale za pomocą precyzyjnej, dokładnej rekonstrukcji scenerii, kostiumów i języka”. I udało się to, o czym świadczy fakt, iż film był nominowany do Oscara aż w jedenastu kategoriach. W tym utrzymanym w klimacie kina noir pastiszu kina detektywistycznego podziwiać możemy Jacka Nicholsona oraz Faye Dunaway. Współpraca pomiędzy aktorką a reżyserem nie należała do najłatwiejszych: Dunaway zarzucała Polańskiemu, że nie daje jej żadnych wskazówek, on natomiast nie mógł znieść jej „patologicznej” troski o wygląd zewnętrzny. Najbardziej znaną anegdotą z planu jest chyba opowieść o tym, jak reżyser wyrwał aktorce odstający kosmyk włosów.

Lokator (1976)

Ekranizacja Chimerycznego lokatora Rolanda Topora. Główny bohater, Trelkovsky, to podatny na wpływy paranoik, który cierpi na manię prześladowczą. Uważa, że nowi sąsiedzi pragną doprowadzić go do samobójstwa, czyli do tego, co spotkało poprzednią lokatorkę zamieszkiwanego przez bohatera mieszkania. Urojenia stopniowo przejmują kontrolę nad Trelkovskym, a my widzowie postrzegamy świat przedstawiony przez jego wizje. Będąc wrzuconym w rzeczywistość psychiczną postaci, wraz z nią doświadczamy dezintegracji osobowości. W filmie oglądać możemy doskonały popis aktorski Polańskiego i ciekawą rolę Isabelli Adjani. Lokator jest pierwszym pełnometrażowym filmem Polańskiego zrealizowanym we Francji.

Tess (1979)

Tess to niezwykle kosztowny (ponad 12 milionów dolarów) melodramat kostiumowy, powstały na podstawie powieści Thomasa Hardy’ego - Tessa z Urbervilles. W głównej roli zobaczymy córkę Klausa Kinskiego, Nastassję Kinski, z którą ówcześnie Polański romansował. Podczas zdjęć ekipa musiała zmierzyć się z problemami dotyczącymi lokacji, pogody, przekroczeniem budżetu oraz śmiercią operatora – Geoffrey’a Unswortha. Pomimo tych trudności film zdobył trzy Oscary i trzy Cezary. Tess opowiada historię tytułowej bohaterki, na którą składają się tragiczne wydarzenia i miłosne rozczarowania. Jak sam reżyser mówi o swoim filmie: „To opowieść o zdradzonej niewinności w świecie, gdzie zachowaniami ludzkimi rządzą podziały klasowe i przesądy społeczne”. To także opowieść o zbiegach okoliczności, które w istocie rządzą ludzkim życiem.

Frantic (1988)

We Franticu w zobaczymy Betty Buckley, Harrisona Forda oraz przyszłą żonę reżysera, Emmanuele Seigner, dla której jest to pierwsza duża rola. Filmowa historia rozpoczyna się, kiedy doktor Richard Walker wraz z żoną przybywa do Paryża na konferencję medyczną. Wizyta w stolicy Francji przyjmuje jednak zupełnie nieoczekiwany obrót, Walker musi bowiem odnaleźć żonę, która znika bez śladu, a wszystko wydaje się mieć związek z zaginionym na lotnisku bagażem... Świetny, angażujący i niepozbawiony humoru thriller, w którym wraz z bohaterami poznajemy niekoniecznie przeznaczone dla turystów ulice, miejsca i lokale, a także mniej oczywiste zakątki Paryża. Za zdjęcia do Frantica odpowiada Witold Sobociński, a za muzykę Ennio Morricone.

Gorzkie gody (1992)

Tym razem Polański przedstawia widzom słodko-gorzką historię związku podstarzałego pisarza, Oscara, z młodą tancerką, Mimi, któremu relacja z kobietą pomóc ma pokonać twórczą blokadę. W tym będącym połączeniem melodramatu i tragikomedii filmie Eros łączy się z Tanatosem,  damsko-męskie relacje podszyte są walką o dominację, a niezdrowa uległość i przywiązanie postaci płynnie przeradzają się w masochizm. Jak to często bywa u Polańskiego, i tutaj śmiech miesza się z goryczą, a groteska z tragizmem. I chociaż pierwotnie w główniej roli reżyser planował obsadzić Jacka Nicholsona, to teraz, po wybornej kreacji Petera Coyote’a jako Oscara trudno byłoby sobie wyobrazić kogokolwiek innego.