Najnowsza recenzja redakcji

Dla jednych nowy epizod będzie swoistego rodzaju katharsis i długo oczekiwaną szansą, by w końcu skupić się na związku głównych bohaterów. Dla reszty będzie to nudny odcinek jakże odbiegający od tego, do czego przyzwyczaili nas twórcy. A muszę przyznać, że dużo ryzykowali, powołując do życia epizod w całości skupiający się na emocjach (nie ma co się oszukiwać - dwie sceny akcji nie są w stanie zmienić jego wydźwięku). Niemniej jednak zabieg udał się w stu procentach, ukazując, że związek Ann i Hooda powinien być tak samo ważny dla widowni, jak jest dla samych bohaterów.

Niech jednak nie zwiedzie Was ten sielankowy klimat, bowiem całość prowadzi do emocjonującego finału. Byłam zachwycona, że po wizualnej uczcie, jaką nam zaserwowano, otrzymujemy sceny pełne napięcia, a zaraz potem przepełnione poetyckością i symbolizmem. I choć epizod porywa od strony wizualnej, to nie został całkowicie odarty z dozy przemocy i brutalności, jaką do tej pory co tydzień serwowali nam twórcy. Cudownie było zobaczyć zarówno interakcje, jak i rozwój postaci, które zawsze były rdzeniem serii. Choć z drugiej strony trudno traktować związek bohaterów jako "priorytet", gdy gdzieś tam szaleje ukraiński gangster-psychopata próbujący ich zabić. Banshee jest o tyle wyjątkowym serialem, że nawet skupienie się na czymś z pozoru tak nieistotnym stanowi w nim część większego obrazu.

[video-browser playlist="633994" suggest=""]

O ile pierwszy sezon w dużej mierze skupiał się na fakcie, iż nasi bohaterowie w przeciągu tych 15 lat zmienili się, próbując w minimalnym stopniu żyć nowym życiem, o tyle w drugim Hood zostaje postawiony przed wyborem: może w końcu czas odpuścić lub zacząć zupełnie od nowa z ukochaną u boku i wszelkimi tego konsekwencjami. Również sam fakt, że to on odbiera ją z więzienia, a nie jej mąż z dziećmi, wprowadza ich związek na zupełnie nowy poziom.

Dużą zaletą jest również nieoczekiwany montaż ujęć ukazujących fantazje, teraźniejszość, rzeczywistość i przeszłość naszych bohaterów, który sprawił, że zaczynamy postrzegać ich w zupełnie inny sposób. Niemniej jednak finałowa scena z płonącym domem w tle dobitnie pokazuje, że zwyczajne życie nigdy im nie było przeznaczone. Fantastycznie ogląda się na szklanym ekranie relacje pomiędzy tą dwójką, mimo iż to za sprawą działań Hooda Ann straciła swoją szansę na drugie życie. Chociaż tych dwoje krzywdziło się - celowo lub nie - na przestrzeni tych wszystkich lat, to widać jak na dłoni, że gdyby nie ta druga osoba, czegoś by im brakowało.

Zdaję sobie sprawę, że wielu może narzekać, iż odcinek rozczarowuje ze względu na brak przemocy i seksu, ale ja byłam nim zachwycona. To był jeden z tych cichych epizodów, które przygotowują nas do tego, co ma dopiero nadejść. Wielki szacunek dla twórców, że nie próbowali w nachalny sposób przedstawić nam uczucia, jakie łączy bohaterów, a skupili się na gestach, subtelnościach i niedopowiedzeniach, zwłaszcza że w następnym odcinku pewnie dostaniemy typową dawkę klasycznego mordobicia.