Najnowsza recenzja redakcji

Nic mnie tak bardzo nie ucieszyło jak fakt, iż Banshee w końcu znalazło się w miejscu, gdzie głównym wątkiem stała się wojna pomiędzy Hoodem a Proctorem, która zmiecie resztki normalności, jakie pozostały w tytułowym mieście. Już nie mogę się doczekać, kiedy to nastąpi. Do tego momentu para naszych bohaterów próbowała zachować względne pozory wspólnego funkcjonowania, choć zapewne żadnemu z nich się to nie podobało - jeśli masz zamiar zostać "panem i władcą" małego miasteczka bez ponoszenia jakichkolwiek konsekwencji, to lepiej mieć szeryfa w garści. Ich interakcje można by określić jako chłodne, ale gdy ich ścieżki krzyżowały się, widzieliśmy napięcie, jakie towarzyszyło im przez ten cały czas. Choć tych dwoje jest dla siebie nieustannym, wzajemnym zagrożeniem, to widzieliśmy, że gdy trzeba, potrafią współpracować. I o ile do tej pory obaj byli zbyt zajęci własnymi problemami, by knuć intrygi przeciw sobie, tak w momencie, gdy do akcji wkroczył Jason Hood, wszystko się zmieniło.

Dzięki temu otrzymujemy fantastyczną scenę otwarcia. Jest brutalna, niepokojąca i ujawnia po raz kolejny, co jest prawdziwą słabością Proctora. Dodatkowo jedyną rzeczą należącą do Jasona, która nie skończyła w maszynce do mięsa, był zegarek jego prawdziwego ojca, co rodzi pewne pytania. Dlaczego Kai go tam zostawił? Czy była to swego rodzaju wiadomość? A może to po prostu intencjonalne zagranie geniusza, który zostawił dowód na miejscu zbrodni? Ważne jest jednak to, że Hood wie, a Proctor świadomie (czy też nie) rozpoczął wojnę, w której może być tylko jeden zwycięzca.

[video-browser playlist="633897" suggest=""]

Główny bohater znów wraca do akcji, czego konsekwencją są nieuzasadnione sceny przemocy, mordobić i znęcania się nad podejrzanymi. Warto zauważyć, że żadna z postaci w Banshee nie zmaga się ze swoją pierwotną naturą tak bardzo, jak ma to miejsce w przypadku Hooda. I nie jest istotne, czy jego brutalny charakter wziął się z czasów więzienia, czy może jest głęboko zakorzeniony w jego naturze - ironią jest, że widać, jak bardzo brakuje mu w życiu przemocy, mimo iż cały czas udaje, że jest policjantem. W momencie, gdy potwierdzają się jego przypuszczenia na temat śmierci Jasona, widać, że Hood (przez cały czas trwania odcinka) przygotowuje się do podjęcia jednej z tych "złych" decyzji, których bardzo długo starał się unikać. Jednego możemy być pewni: Lucas zemści się na Proctorze w dobrze znanym nam stylu. Będzie krwawo, będzie emocjonalnie i będzie dużo zniszczeń, ale nim to nastąpi, wykorzysta on cały legalny potencjał, jaki stoi za jego stanowiskiem. Nikogo nie powinno dziwić, że pomagać mu będzie nie kto inny, ale Brock we własnej osobie.

Bardzo podoba mi się to, w jakim kierunku zmierza ta postać. Im więcej czasu z nią spędzamy, tym lepiej widzimy, jak się zmienia, a problem Lotusa z Hoodem polega głównie na tym, że jest on zazdrosny o jego stanowisko, które to jemu powinno przypaść w udziale. Niemniej jednak widzimy również drugie oblicze policjanta, który nie boi się grać nieczysto, a co najważniejsze - jest w tym dobry. Mam nadzieję, że twórcy posuną się o krok dalej i pokażą, na co tak naprawdę go stać.

To, co najbardziej urzekło mnie w tym odcinku, to fakt, że przywrócono pewnego rodzaju anarchię, której nie było od tak dawna. O ile Brock preferuje legalne sposoby na "zamknięcie" laboratorium produkującego narkotyki, tak Hood jest dużo bardziej praktyczny i woli totalną rozwałkę przy pomocy ciężarówki oraz materiałów wybuchowych. Muszę przyznać, że to najlepsza scena, jaką ostatnio widziałam w telewizji. W tym momencie kończy się również epizod, ale w sumie - czemu nie. Konsekwencje tych działań przyjdą dopiero z kolejnym odcinkiem, a nam nie pozostało nic innego, jak podziwiać piękno finałowej eksplozji.