Najnowsza recenzja redakcji

"Banshee" pokazuje przede wszystkim to, na co wszyscy czekali  po cliffhangerze poprzedniego odcinka, czyli co się wydarzy pomiędzy Hoodem a Siobhan. Niby twórcy próbują tutaj budować sporą nutkę niepewności, a Hood błąka się przez cały odcinek w totalnym marazmie, ale to niestety nie działa najlepiej. Cały wątek rozwija się chyba jedynym słusznym torem, jaki można było tutaj obrać. Wiadome było, że Hood nie wyjedzie, a ewentualna śmierć Siobhan nie wchodziła w grę, bo bohater wyraźnie coś do niej czuje. Nie oznacza to, że jest źle - wszystko jest poprawne, na typowym poziomie serialu, ale bez niespodzianek i zwrotów akcji. Ta relacja na razie staje się bardzo chłodna, ale wydaje się, że Hood swoim zestawem umiejętności jeszcze może sobie zjednać Siobhan.

Choć sam wątek relacji Hooda i Siobhan rozgrywa się dość zwyczajne i przewidywalnie, to działania samozwańczego szeryfa są niejakim zaskoczeniem. Tyczy się to jego wyprawy do Proctora, która kończy się w tradycyjny dla "Banshee" sposób - bójką. Nie jest ona może tak spektakularna jak ta z poprzedniego odcinka, ale nie odstaje poziomem od tego, czego powinniśmy oczekiwać. Cieszy w tym przede wszystkim zdecydowanie Hooda: żadnych płomiennych przemów czy wahania - wyciąga broń i strzela. O to właśnie chodzi i to jest coś, co pozytywnie wyróżnia "Banshee" na tle innych seriali. Nikt tutaj nie bawi się oczywistymi i ogranymi zabiegami. Zaś sama walka jest odpowiednio brutalna, efektowna i emocjonująca - tutaj dla odmiany czuć wyraźnie, że jest bardzo wyrównana i tak naprawdę nikt nie może wygrać. Proctor i Hood to zbyt ważne postacie, by któraś mogła odejść.

[video-browser playlist="659417" suggest=""]

Najjaśniejszym punktem odcinka jest jednak duet Burton i Rebecca. Ich wspólne starcie z Indianami to pokaz klimatu, bezwzględności obojga i wyśmienitego zazębienia tej relacji. W sumie nigdy nie sądziłem, że Burton może współpracować z kimkolwiek - a co dopiero z Rebeccą. I najdziwniejsze w tym jest to, że oboje wyraźnie do siebie pasują. Warto zapewne rozwinąć jeszcze tę relację. Ich działanie okazuje się kluczem do rozwoju fabuły, którego kulminacja następuje w fantastycznym cliffhangerze. Po raz drugi z rzędu udało się twórcom zaprezentować zakończenie, które bardzo działa na emocje i nie pozwala doczekać się kolejnego epizodu.

W tym wszystkim trochę niepotrzebny wydaje się wątek Carrie, która zachowuje się, jakby przechodziła kryzys wieku średniego. Kobieta, która niedawno narzekała na brak relacji z dziećmi, ot tak poddaje się szaleństwu, które nie do końca jest zrozumiałe. Wyraźnie widzimy, że ona tego potrzebowała po rutynie pracy kelnerki, ale trochę to przeczy temu, co mówiła, gdy zrywała relację z szefem bazy wojskowej. Widzę tu jedynie brak konsekwencji .

Czytaj również: Cinemax zamawia 1. sezon serialu „Quarry”

"Banshee" trzyma poziom w 3. sezonie, oferując wszystko, co ma najlepsze. Największym jednak zaskoczeniem jest to, że drugi odcinek z rzędu nie było sceny seksu. Akcja brnie do przodu w tak dynamicznym tempie, że w tej chwili wydawałoby się to wciśnięte na siłę, więc dobrze, że twórcy nie próbują bez większego fabularnego powodu wstawiać tego typu motywów.