Najnowsza recenzja redakcji

Stanowi on swego rodzaju wstęp do wielkiego finału, gdyż twórcy niczym w trakcie partii szachów umieścili bohaterów dokładnie tam, gdzie powinni się znaleźć, by zapewnić widzom rozrywkę na najwyższym poziomie. Odcinek poza dwoma niesamowitymi scenami akcji (otwarcia i zamknięcia) ukazuje konfrontacje i konwersacje (których się spodziewaliśmy lub nie), jeszcze bardziej zwiększając napięcie pomiędzy bohaterami.

Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że praktycznie cały epizod opiera się na mniejszych lub większych konfliktach, niemniej jednak najlepiej wypada "rozgrywka" na linii Lucas-Carrie-Gordon. Emocje, których dostarcza ta kilkuminutowa scena, są po prostu niesamowite. Moment, w którym główna bohaterka wyjawia, że Deva jest córką Hooda, by jej mąż go nie zastrzelił, był przedramatyzowany do granic możliwości i zakrawał na bycie częścią taniej opery mydlanej, ale mimo to sprawdził się znakomicie i kupiłam go w całości. Na pewno duża w tym zasługa aktorów, którzy swoje role odegrali wręcz koncertowo.

Nie należy jednak zapominać o jeszcze jednej scenie, w której ładunek emocjonalny przekroczył wszelkie dopuszczalne granice. I choć był to moment cichy, to jednak również silnie oddziałujący na widza. Nie tylko zobaczyliśmy ludzką stronę Proctora w miejscu, które zmusza ludzi do zatracenia swojego człowieczeństwa, ale też otworzył on twórcom furtkę do opowiedzenia ciekawej historii w trzecim sezonie, na co bardzo liczę.

[video-browser playlist="634102" suggest=""]

Największe wrażenie na widzu robią jednak sceny otwarcia i zamknięcia. Pierwszą sekwencję musiałam obejrzeć kilka razy i byłam zaskoczona faktem, że całość została tak fantastycznie rozplanowana. Twórcy nie tylko przerzucają nas pomiędzy różnymi lokacjami, ale również oferują ucztę dla oka, serwując różnego rodzaju style walki - aż można się w tym wszystkim pogubić. Przez pierwsze parę minut emocje sięgają zenitu, po czym bam! - i nagle widz zdaje sobie sprawę, że takiego zakończenia zupełnie się nie spodziewał. Jest to doskonały przykład tego, jak powinno się kręcić sceny akcji w telewizji i poniekąd fantastyczne przypomnienie, że bohaterowie Banshee nie są tak do końca niezniszczalni (szkoda tylko, że jest to jednak dość krótkie przypomnienie). Gdy myślałam, że nic już nie jest w stanie mnie zaskoczy w tym odcinku, nagle twórcy zaserwowali finałową strzelaninę w szpitalu. I choć nie ma takiej mocy oddziaływania jak jej poprzedniczka, to ogląda się ją z dużym zaciekawieniem.

Mimo iż do końca sezonu pozostał już tylko jeden odcinek, to mam nadzieję, że - w przeciwieństwie do dziewiątego epizodu - w finale twórcy skoncentrują się na totalnej destrukcji i zemście, a nie będą próbowali podążać ścieżką dalszego rozwoju postaci. Choć tym razem udało się stworzyć świetny odcinek, który nie tylko idealnie zbalansował wszystkie wyżej wymienione elementy, ale był również idealnym preludium do finału, to następnym razem twórcy mogą nie mieć tyle szczęścia.