Jak w biegu pod prąd, nie bacząc na wyszlifowane zdanie o zawadiace z Korelii, którym w opinii wielu sympatyków sagi "Gwiezdnych Wojen" był tylko Harrison Ford, Ron Howard oraz Lawrence i Jon Kasdan rzucili ku temu wyzwanie, tworząc film, który pokazał ogólną problematykę i charakter postaci Hana Solo, a nie zrozumienie i potem uwielbianie jej, tylko i wyłącznie przez pryzmat aktora, który się w nią wciela.

Podstawowym, dość wybijającym się plusem tej produkcji jest charakterystyczny wyzierający przez cały czas jego trwania, od początku aż do końca, klimat. Można czuć się kupionym, jakby połkniętym przez neutralny, zduszony nastrój kolejnego Spin-Offu od "Lucasfilmu", gdzie akty odwagi, męstwa czy przekupstwa, podstępu i niezwykłej przygody, dodają przytłaczającej chaosem, anarchią i jednostajną beznadzieją atmosferze, animuszu i specyfiki tego wyjątkowego kontrastu. Dlatego też ów film ma swoje dwie strony. Przygoda, zaskakujące zwroty akcji, nawet przepych – władza ponad władzę na jachcie Drydena Vosa (Paul Bettany), czy zaskakujący obrót spraw wokół wątku Enfys Nest (Erin Kellyman) stanowią odrębność w stosunku do tego, co uwypukla, tak bardzo podkreśla pierwsza część filmu. Przecież z bezprawia, społecznego chaosu oraz z akceptacji prawa gdzie "człowieczeństwo" traci znaczenie, a każda własność jest kradzieżą wyłania się postać, która w pełni kształtuje się w drugiej części tej kinowej historii. Inaczej idei Hana Solo przedstawić się raczej nie dało. Tę postać tworzą przede wszystkim kontrasty, a dzieło Rona Howarda pokazało, że nasz koreliańczyk z krwi i kości jest o wiele bardziej złożoną postacią, niż wydawało się to dotychczas: patrząc na wydźwięk jego sylwetki w klasycznej trylogii "Star Wars".

Alden Ehrenreich rolę Hana odegrał bardzo dobrze; zrobił to tak, jak powinna prezentować się postać Solo, bez względu na to kto by ją zagrał. Aktor dał widzowi urodzonego w bezprawiu, przytłoczeniu i ludzkim zepsuciu - gdzie człowiek traktuje bliźniego jak najgorsze podrzędne robactwo; pokazał nam psotnego gotowego do działania, młodzieńczego, a czasami nawet zbyt pochopnego i lekko naiwnego Hana Solo - dziecko Korelii, które wyrwało się z okrytego gęstą szlamowatą mgłą miasta. Jeśli zaś chodzi o Lando, lepszego Landa Calrissiana niż Donald Glover prawdopodobnie nigdy nie będzie; gra w Sabaka z Hanem i ich końcowy rewanż to potwierdza: absolut, świetnie zaaranżowane pierwsze spotkanie i początek ich dość specyficznej znajomości.

Duet Lawrence i Jon Kasdan oraz angażujący się wybitnie, jako reżyser w tą produkcję, Ron Howard, zadbali o to, by w filmie pojawiło się pewne wyjaśnienie, niczym sprostowanie odnośnie: historii Hana w Spin-Offie, jak i klasycznej trylogii "Star Wars". Artyści ci w pewnej scenie rozgrywającej się na plaży Savareen umieścili Hana stającego na przeciw Becketta (Woody Harrelson). Nie spojlerując więcej i nie zagłębiając się w dalsze zawiłości fabularne można dodać tylko, że Beckett miał doczekać się od Solo pewnej odpowiedzi, lecz ten, cóż...  "strzelił pierwszy". W ten sposób to wyżej wspomniane trio dość wyraźnie postarało się o piękny gest w kierunku idei i historii postaci Hana, robiąc go nie tylko "pięknym chłoptasiem", ale i twardym, zrodzonym w ciężkiej osnutej wyzyskiem krainie, zwartym oraz zawsze gotowym do działania walczakiem.