Druga część serii Bajka na końcu świata nosi tytuł Bajka na końcu świata #02: Opuszczony dom i stanowi kontynuację wydarzeń opowiedzianych w Bajka na końcu świata #01: Ostatni ogród. Co prawda sama specyfika książki przeznaczonej dla młodszych czytelników sprawia, że mamy do czynienia z powiązanymi ze sobą, ale dość krótkimi (często w wymiarze jednego kilkustronicowego rozdziału) historiami. Każda z nich stanowi poniekąd zamkniętą opowieść, ale razem układają się w szerszy i bogatszy obraz.

Przypomnijmy: bohaterkami serii są Wiktoria i sunia Bajka, które przemierzają spustoszony, w dużej mierze pozbawiony życia świat, aby odszukać rodziców dziewczynki. W tym tomie Wiktoria zapada na dziwną chorobę i kuruje się w tytułowym opuszczonym domu. Siłą rzeczy ciężar fabularny spada na Bajkę, która próbuje pomóc chorej przyjaciółce, a przy okazji popada w małe tarapaty oraz ulega różnym pokusom.

Nieco wolniejsze tempo akcji umożliwiło retrospekcje: dowiadujemy się, jak wyglądało życie Wiktorii sprzed katastrofy, a także możemy przeczytać dość wzruszającą, ale i niepozbawioną morału historię Bajki w schronisku. Zresztą w całym komiksie wiele jest scen czy wypowiedzi, które mają wskazać dzieciom właściwe postawy i zachowania – na szczęście w nienachalny sposób i bez zbędnego moralizowania. Ot, są to sytuacje, z którymi każdy prędzej czy później się spotka – od małych pokus po sprawy nieco ważniejsze.

Od strony graficznej nic się nie zmieniło – to nadal solidna robota. Rysunki są zarówno uproszczone i przejrzyste, jak i niepozbawione detali. W obranym przez autora stylu nieźle wypadają elementy stricte fantastyczne i tajemnicze (w świecie Bajki dzieje się sporo niewyjaśnionych wydarzeń), ale też pomaga on podkreślić relacje i odczucia postaci.

‌Marcin Podolec stworzył sympatyczną opowieść dla młodszych czytelników. Umiejętnie prowadzi narrację składającą się z krótkich epizodów. Stopniowo odkrywa karty, zdradza kolejne fakty z przeszłości bohaterek, ale nadal podtrzymuje zainteresowanie poprzez owianą tajemnicą apokalipsę (wszak widzimy tylko jej rezultat) i wykorzystuje historię dziewczynki szukającej rodziców do wywołania u odbiorców emocji. Jest to interesująca i mądra opowieść, nastawiona raczej na relacje między postaciami niż nagłe zwroty akcji.