Egmont

Robert E. Howard jest przede wszystkim znany jako twórca opowieści o Conanie. Jednak jego dorobek literacki jest znacznie obszerniejszy. Do kanonu popkultury trafili jeszcze bohaterowie, tacy jak Kull, purytanin Solomon Kane czy nieznana u nas Mroczna Agnes. I właśnie wszystkich tych bohaterów mamy okazję podziwiać w najnowszym tomie Conana. Ta wspólna przygoda to specjalny projekt scenarzysty Jima Zuba, który na zlecenie jednego z redaktorów Marvela stworzył ów wyjątkowy crossover, zbierający najpopularniejszych bohaterów prozy Howarda. A żeby było jeszcze ciekawiej, włączył w całą intrygę marvelowskiego superbohatera, Moon Knighta.

Wymyślić taki crossover to jedno, ubrać go w sensowną fabułę to już bardziej skomplikowane zadanie. Zub znalazł na to złoty środek, wyciągając z mroku niepamięci opowiadanie Howarda – Dolinę Robaka, u nas wydaną lata temu jako Dolina grozy. Z niej zaczerpnął pomysł na udział wymienionych wyżej bohaterów w jednej historii. Co istotne – jeżeli nie mamy dostępu do tego opowiadania Howarda – w niniejszym wydaniu znalazł się świetny dodatek w postaci komiksowej retro wersji Doliny Robaka sprzed lat. I szczerze mówiąc, już to jest najlepszym argumentem do zakupienia i przeczytania Conana. Wojny Węży. Naprawdę warto, ponieważ mamy tu do czynienia z adaptacją jednej z wczesnych metaliterackich zabaw w dziejach popkultury.

Źródło: Egmont

Bohaterem Doliny Robaka jest cierpiący pisarz James Allison, który w malignie wspomina swoje poprzednie wcielenia. Większość fabuły poświęcona jest perypetiom Niorda, czyli jednego z takich wcieleń. Niord jest – jakżeby mogło być inaczej – znakomitym wojownikiem. Zaś sam pisarz staje się łącznikiem różnych historii i howardowskich bohaterów w Wojnie Węży: Conana, Solomona Kane’a i Mrocznej Agnes oraz na dokładkę marvelovskiego Moon Knighta (bo tak jest fajnie; to zresztą bohater związany ze starożytnym bóstwem, więc w stylu Howarda). Dobrani w pary bohaterowie będą musieli powstrzymać wyznawców wężowatego Seta przed urzeczywistnieniem jego niecnych planów. Z czasem okaże się, że to zadanie będzie miało drugie dno (i drugiego węża). Nieprzypadkowo jedno z haseł na tylnej okładce brzmi: “Strzeżcie się Wielkiego Żmija!”

Cała przygoda jest nieskomplikowana, można nawet odnieść wrażenie, że napisana w staroświeckim, naiwnym stylu. W ten sposób scenarzysta chciał nawiązać do dziedzictwa Roberta E. Howarda. Za to rysunki są na poziomie, jaki znamy z poprzednich albumów Conana wydanych przez Marvela, co jednak nie przeszkadza cieszyć się tą fabułą. Prawdziwe uderzenie klimatu retro mamy, jak już wspomniałem, na końcu albumu. I to wówczas tomik dostarcza najwięcej radości. Czujemy się tak, jakbyśmy cofnęli się do dziecięcych, przygodowych lektur. Słowem – dostaliśmy ciekawy, marvelowski eksperyment. Ostatnio przygody Conana były trochę na siłę unowocześniane, więc ten zwrot w stronę klasyki to naprawdę ożywcza odmiana. Może nie do końca udana, może naśladownictwo nie zadziałało dobrze we wszystkich aspektach, ale twórcom należą się słowa uznania za ten pomysłowy, howardowski crossover.