Sandman: sezon 2, odcinki 1-6 - recenzja

fot. Netflix

Po prawie trzech latach oczekiwania Netflix powrócił do Królestwa Snów. 3 lipca premierę miała pierwsza część drugiego sezonu Sandmana, czyli serialu będącego adaptacją kultowego komiksu Neila Gaimana. Odcinki 1–6 stanowią zaledwie fragment opowieści, ale z powodzeniem przywracają osobliwą, poetycką atmosferę, która urzekła widzów w pierwszym sezonie. Tym razem jednak wchodzimy jeszcze głębiej w świat mitów, bóstw i trudnych wyborów, przed którymi staje Władca Snów.

Już pierwszy odcinek jasno pokazuje, że Morfeusz ponownie nie zazna wytchnienia. Po odbudowie Królestwa Snów i przywróceniu równowagi między światami zmierzyć się musi z nowym problemem: własną rodziną. Relacje między członkami Nieskończonych stają się coraz bardziej napięte, a nowych obowiązków nie da się uniknąć. W tej części sezonu wyraźniej zarysowano obecność innych potężnych bytów, zamieszkujących sfery poza snem. Co istotne, mimo rozbudowy mitologii, serial nie traci ludzkiej perspektywy. Każde spotkanie Morfeusza z człowiekiem – czy to zwykłym śmiertelnikiem, czy znaną postacią historyczną – przypomina, że nawet istota zdolna kształtować sny nie może całkowicie oderwać się od rzeczywistości.

Sandman - 2. sezon

Zobacz więcej

Reklama

fot. Netflix

Największą zmianą względem pierwszego sezonu jest wyraźne pogłębienie wątków mitologicznych. Już od początku widzimy, że stawka wykracza poza ludzkie sny, a dotyczy kosmicznych konfliktów między siłami chaosu, niebem i piekłem. Jednym z najmocniejszych punktów sezonu jest sposób, w jaki twórcy wprowadzają do fabuły postacie z różnych wierzeń i tradycji kulturowych. Greccy i nordyccy bogowie, anioły, demony czy fae, wszystkie te istoty nie są jedynie ozdobą, lecz funkcjonują jako pełnoprawni bohaterowie z własnymi motywacjami i słabościami. Nie są ani dobrzy, ani źli, a bardziej skomplikowani. Dzięki temu The Sandman nie tylko tworzy barwny świat, ale też proponuje refleksję nad tym, jak ludzkie wierzenia, sny i lęki ukształtowały wyobrażenia o potędze i boskości.

Sam Władca Snów pozostaje postacią niezwykle złożoną i fascynującą. Morfeusz to nie tylko uosobienie jednej z najstarszych i najpotężniejszych sił wszechświata, lecz także istota pełna wewnętrznych sprzeczności. Choć obdarzony ogromną mocą, nie jest nieomylny. W tym sezonie twórcy jeszcze wyraźniej akcentują jego proces dojrzewania i nauki pokory, jednak nie poprzez upokorzenie, lecz doświadczenia, które wystawiają jego ideały na próbę. Nieprzerwanie wyjątkowym dopełnieniem tej postaci pozostaje Lucienne, bibliotekarka i prawa ręka głównego bohatera. Łączy w sobie lojalność i oddanie z charyzmą oraz siłą charakteru. Choć zazwyczaj działa w cieniu Morfeusza, nigdy nie jest bierna ani zależna. Jej obecność wnosi do opowieści równowagę: stanowi głos rozsądku, często konfrontujący Króla Snów z niewygodnymi prawdami, których sam nie chciałby przyjąć. Trudno jej nie darzyć sympatią  – jest stanowcza, ale niepozbawiona ciepła, kompetentna, lecz nie sztywna.

Jedną z najbardziej zaskakujących i wizualnie imponujących walorów tej części sezonu jest Kraina Elfów, a dokładniej same jej postacie. Nie przypominają one bajkowych wyobrażeń o „leśnych ludziach”, lecz emanują tajemniczością i grozą. Ich streszczona historia pozwala na chwilę zachwytu i przeniesienia się w magiczny świat intryg, a nawet zabawy. To dosyć krótki, ale zapadający w pamięć epizod, który pokazuje, jak rozległy i wielowarstwowy jest świat Snów. W tym miejscu można żałować, że całość porozbijana jest na kilka historii, przez co czasami nie dostajemy pełnoprawnego rozwinięcia niektórych wątków. Jednak takie zamknięte w kapsułce opowieści pozwalają poznać wykreowany świat na niemal każdej płaszczyźnie. Przedstawiają świat snów, a zarazem samego Morfeusza, z różnych perspektyw.

Ważne jest, że Sandman nadal pozostaje serialem powolnym. Twórcy nie próbują zmieniać estetyki opowieści. Zamiast tego pielęgnują to, co już znane: poetycką narrację, filozoficzną tematykę i spokojne tempo. Nie znajdziemy tu szybkiej akcji ani nagłych zwrotów fabularnych. Nie powinno to zaskakiwać tych, którzy znają pierwszą odsłonę serialu. Sandman to opowieść o śnieniu, czasie, przemijaniu, boskich obowiązkach i ludzkich żalach. Dla niektórych widzów może to być zniechęcające, ale ci, którzy cenią taką dynamikę, znajdą tu wiele do odkrycia. Każdy odcinek ma własny motyw przewodni, nastrój i zagadkę do rozwikłania. Większość scen to rozmowy, refleksje i rozważania o granicach śmierci, odpowiedzialności i wolnej woli. Nawet najbardziej dramatyczne wydarzenia dzieją się tu w półcieniach, szeptach i spojrzeniach.

Serial pozostaje wizualnie hipnotyzujący, a twórcy nie boją się sięgać po filozofię, metafizykę i pytania o sens istnienia. Jednocześnie potrafią opowiadać o przyjaźni, żalu, niespełnieniu i nadziei. To raczej zbiór baśniowych obrazów i refleksyjnych dialogów niż klasyczna fabuła, a całość układa się w większą narrację o zmianie, czasie i tym, co śmiertelne. Jeśli pierwsza część sezonu miała być próbą przywrócenia widzów do sennej rzeczywistości, to zadanie zostało wykonane w pełni.