Spider-Man. Czarny kostium i krew - recenzja komiksu

Mucha Comics

Decyzja o zastosowaniu formatu Black, White & Blood dla rocznicowej serii o Spider-Manie nie jest przypadkowa; stanowi ona przemyślaną strategię wydawniczą. Ten format, sprawdzony w przypadku innych postaci, pozwala Marvelowi wykorzystać sentyment do mroczniejszej ery Spider-Mana, jednocześnie oferuje świeże, wyróżniające się podejście wizualne i tematyczne.

Taka strategiczna decyzja ma jednak swoje konsekwencje dla struktury serii. Antologiczny charakter albumu Spider-Man. Czarny kostium i krew, choć daje twórcom swobodę w eksplorowaniu różnorodnych aspektów czarnego kostiumu, nieuchronnie prowadzi do pewnego rozczłonkowania narracji, a charakterystyczna estetyka wizualna staje się elementem spajającym serię, zastępującym ciągłą fabułę. Co niekoniecznie jest tym, czego osobiście bym sobie życzył w tomie liczącym ponad 150 stron.

Mucha Comics

Spider-Man. Czarny kostium i krew aktywnie uczestniczy w umacnianiu nowoczesnego, bardziej złożonego psychologicznie rozumienia czarnego kostiumu. Marvel w pełni zaakceptował ideę, że era czarnego kostiumu była mrocznym okresem w życiu Spider-Mana, czyniąc tę serię kluczowym elementem utrwalania tej narracji. Ta reinterpretacja podnosi znaczenie czarnego kostiumu z prostego obcego pasożyta do potężnej metafory wewnętrznej walki Petera z własnymi mrocznymi impulsami i ogromnym ciężarem odpowiedzialności. Sugeruje to, że „ciemność” nie jest wyłącznie zewnętrzna, ale to także ukryta część psychiki Petera, co sprawia, że jego decyzja o odrzuceniu kostiumu jest głębszym aktem samokontroli i moralnej integralności.

Spider-Man. Czarny kostium i krew wykorzystuje unikalną paletę kolorystyczną – dominującą czerń i biel, przełamaną ostrymi akcentami czerwieni. Ten styl jest kluczowy dla budowania atmosfery i tworzy naprawdę fajny efekt. Paleta barw oraz styl artystów skutecznie budują mroczny, niepokojący i intensywny ton, który pasuje do tematyki. Czerwień jest wykorzystywana do podkreślenia kluczowych elementów, emocji lub – jak sugeruje tytuł – potencjalnej brutalności, choć ta ostatnia nie zawsze jest w pełni realizowana w fabule. Krwi w tym albumie jest jak na lekarstwo.

Wizualna jakość serii stanowi jej główną siłę, która w znacznym stopniu przyczynia się do ogólnego pozytywnego odbioru. To silne przedstawienie wizualne może potencjalnie rekompensować pewne niedociągnięcia narracyjne, takie jak rozczłonkowanie historii, ich bezpieczny charakter oraz brak krwi. Charakterystyczna estetyka skutecznie oddaje pożądany mroczniejszy ton opowieści, ale fabuła nie zawsze w pełni realizuje sugerowaną przemoc czy głębsze, dorosłe motywy.

Album eksploruje szereg kluczowych tematów związanych z czarnym kostiumem, często pogłębiając psychologiczny wymiar Petera Parkera. Centralnym punktem jest zmaganie Petera z jego niezachwianym poczuciem odpowiedzialności, które zostaje wystawione na próbę. Symbiot oferuje wymówkę do działania zgodnie z mrocznymi impulsami, pozwalając Peterowi unikać konsekwencji i obwiniać obcego. Jest to pogłębienie klasycznego motywu „wielkiej mocy i wielkiej odpowiedzialności”, ukazujące, jak Peter zmaga się z ciężarem swoich czynów. Historie takie jak Dysmorfia i Przejście w czerń ukazują wewnętrzny konflikt Petera z wpływem symbiotu, a także jego własne mroczniejsze tendencje, które kostium wyzwala. Utrata twarzy przypomina o fundamentalnej empatii Spider-Mana, pokazując jego pozytywny wpływ na innych i jego dobroduszność, nawet w kontekście mroczniejszej historii. To ważny kontrapunkt dla ciemniejszych motywów zawartych w albumie.

Komiks celebruje 40. rocznicę kostiumu, a historie takie jak Poprzednie wcielenia bezpośrednio odwołują się do przeszłości Petera z czarnym kostiumem, nawet gdy nie jest to symbiot, i podkreślają jego trwały wpływ na jego życie. Z kolei historia Mary Jane w Coś w domu skutecznie oddaje atmosferę strachu i niepokoju związanego z życiem z Peterem pod wpływem symbiotu.

Spider-Man. Czarny kostium i krew

Zobacz więcej

Reklama

Mucha Comics

Spider-Man. Czarny kostium i krew pokazuje, jak czarny kostium, pierwotnie obca technologia, stał się żywym organizmem, a następnie symbolem wewnętrznej walki Petera. Od początkowego komfortu, przez odkrycie jego autonomicznych działań, aż po współczesną interpretację jako wymówki dla mrocznych impulsów. Sam w sobie komiks jest tylko zlepkiem opowieści, często odklejonych od siebie - jak to w antologiach bywa. Nie podejdzie on każdemu — mnie nie podszedł, bo preferuję spójne opowieści. Z pewnością są jednak czytelnicy, którzy docenią kunszt zagłębienia się w psychikę Parkera i poczują to samo, co on, kiedy zmagał się z mrokiem symbiota.