Rysie pazury: przeczytaj początek nowej powieści z serii Millennium

Czarna Owca

Millennium to głośna seria kryminałów rozpoczęta przez Stiega Larrsona, która doczekała się ekranizacji. Po jego śmierci dalszą pracę nad cyklem powierzono Davidowi Lagercrantzowi, a po nim przyszła pora na Karin Smirnoff, szwedzką pisarkę i dziennikarkę.

Już 29 października będzie miała miejsce polska premiera Rysich pazurów, już ósmej powieści w ramach Millennium. W tej książce bohaterowie zostaną wplątani w sprawę potężnej eksplozji, śmierci dziennikarza, a także niebezpieczeństwom zagrażającym im samym oraz ich bliskim. 

Mamy dla was do przeczytania początek powieści Karin Smirnoff w przekładzie Ingi Sawickiej. Znajdziecie go poniżej, pod opisem i okładką powieści. 

Rysie pazury - opis i okładka

Źródło: Czarna Owca

Pewnej wiosennej nocy mieszkańców szwedzkiego Gasskas budzi potężna eksplozja. Wkrótce potem zostaje znaleziony zamordowany dziennikarz. Mikael Blomkvist, który niedawno przeprowadził się na północ, aby być bliżej rodziny, wplątuje się w niebez­pieczną grę. Mimo że zmaga się z własnymi problemami, podejmuje nowe wyzwanie, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo ryzykuje.

W tym czasie Lisbeth Salander znów staje się celem. Jej lojalny sojusznik Plague znika bez śladu, a Svala, jej bratanica, znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Ktoś zna sposób, by zwabić Lisbeth – i ją unieszkodliwić.

Rysie pazury - fragment książki

Prolog

W piekle jest osobne miejsce dla dyrektorów i inwestorów kapitałowych, owych pływaków wyposażonych w błony między palcami u nóg i ramiona zdolne do latania.

Są jak ptaki wędrowne, które przy gwałtownej zmianie pogody odlatują, ale zaraz pojawiają się następni, stawiają czoło mrozom, zawijają rękawy i zabierają się do roboty, choć wiatr aż świszczy.

To poszukiwacze mający nosa do pieniędzy. I to wielkich, inaczej by sobie nie zawracali głowy.

Są jak jasnowidzący, gdy przykładają ucho do skały i mówią „tutaj”. Tu jest takie bogactwo, że nikt nie będzie mógł zgłosić sprzeciwu.

A gdy się okazuje, że jest po zabawie, bo żyła została wyczerpana albo spadły ceny metalu, to nie oni muszą stawać przed ludźmi wypełniającymi stołówkę zakładową, by im oznajmić, że przyszły ciężkie czasy. Do tego mają działy HR. Sami są wtedy daleko stamtąd. Daleko od zatrutych cieków wodnych i zatrutej gleby, od bezrobotnych górników, którzy nawdychali się skalnego pyłu, azbestu i oparów oleju napędowego.

Tymczasem dyrektorzy i inwestorzy są już w drodze do następnych miejsc eksploracji przez spółki o nowych nazwach.

Spółki z nowymi zarządami i pieniędzmi, którymi mogą wymachiwać przed politykami. Znów ustawiają się w roli bohaterów, którzy rzadko zaludnione okolice wyniosą na wyżyny ekonomiczne, bo stworzą miejsca pracy i natchną ludzi wiarą w przyszłość.