Studio 60 on the Sunset Strip (2006-2007)

Mój ulubiony serial Sorkina, niestety skasowany po jednym sezonie. Znowu wracamy w nim do kulisów telewizji, ale tym razem obserwujemy, jak od środka wygląda tworzenie cotygodniowego programu rozrywkowego (takiego jak Saturday Night Live). Świetna obsada, rewelacyjne dialogi, ale niestety słaba oglądalność i jeszcze konfrontacja z równie dobrym sitcomem 30 Rock, który miał bardzo podobny fabularny punkt wyjścia. Niestety serial padł szybko, ale bardzo polecam ostatnie odcinki, których akcja rozgrywa się podczas zaledwie kilku godzin (niczym w 24).

Charlie Wilson's War (2007)

Po porażce serialu Sorkin na jakiś czas dał sobie spokój z telewizją. Wrócił do teatru (gdzie przecież zaczynał) oraz do kina i tu po raz pierwszy zmierzył się z tematem filmowej biografii. Charlie Wilson to postać ważna i trochę nieznana – amerykański kongresman, który w upadku komunizmu odegrał myślę, że równie ważną rolę co nasz Lech Wałęsa. Sorkin opowiedział jego historię po mistrzowsku, z humorem i świetnie wykreowanymi postaciami, a obok Toma Hanksa w tytułowej roli zagrali tam m.in. Julia Roberts, Philip Seymour Hoffman i Amy Adams. No i trzecia nominacja do Złotego Globu (przy czwartym kinowym scenariuszu) – nieźle.

The Social Network (2010)

Największy kinowy sukces Sorkina. Idea stworzenia biografii twórcy Facebooka, czyli człowieka w momencie premiery filmu ledwie 26-letniego, wydawała się karkołomna, ale scenarzysta wybrnął z tego rewelacyjnie. To opowieść o sukcesie, który przerasta wszystko; o ludziach, którzy stają się bezwzględni; o tym, że w takich warunkach nie sposób być normalnym, i o tym, czy w ogóle istnieje normalność. Tym razem Sorkin zgarnął całą pulę, wygrywając Oscara, Złoty Glob i BAFTĘ.

Moneyball (2011)

Kolejna biografia – tym razem sportowa. Choć w zasadzie to nie do końca o czysty sport chodziło, a raczej o skrzyżowanie sportu z matematyką. To historia dyrektora drużyny baseballowej (Brad Pitt), który uwierzył w siłę analiz matematycznych przedstawianych mu przez asystenta (Jonah Hill) i bardzo dobrze na tym wyszedł. Znowu – historia zdawałoby się mało atrakcyjna ekranowo (nawet z Bradem Pittem), a Sorkin zamienił ją w pasjonujące widowisko. I znowu sporo nominacji za scenariusz (m.in. do Oscara i Złotego Globu).

The Newsroom (2012-2014)

Jeszcze jedno podejście Sorkina do telewizji, a nawet do pokazywania kulisów telewizji. Tym razem stworzył serial dla HBO i pokazywał w nim, jak należy tworzyć wiadomości. To już nie była zabawa czy obserwacja – to był wykład w formie atrakcyjnego serialu. Czy widzowie oczekiwali wykładu? Trudno powiedzieć. Podczas tworzenia tej opowieści było trochę zawirowań i komplikacji, ale ostatecznie powstało 25 odcinków w trzech sezonach. Dla fanów stylu Sorkina to seans absolutnie obowiązkowy.

Steve Jobs (2015)

I wreszcie najnowszy film. Czwarta z rzędu biografia. Drugi Złoty Glob za scenariusz – jak łatwo policzyć, nominację do tej nagrody Sorkin dostał sześć razy na siedem filmów, przy których się podpisał. Oto jego wersja opowieści o kolejnym wielkim wizjonerze ostatnich dekad, twórcy Apple'a. Wydaje się, że to scenarzysta, który znalazł patent na opowieści o skomplikowanych ludziach, o naszych czasach, o zmianach cywilizacyjnych. Do tego za każdym razem do swoich stałych chwytów dodaje coś nowego, zaskakującego. Pozostaje tylko czekać na to, gdzie i jak znowu nas zaskoczy.