Parodia to bardzo wymagający gatunek. Ma swoich mistrzów, ma swoją klasykę, ma też oczywiście dziesiątki słabych filmów, w których komuś wydaje się, że to, co robi, jest zabawne. Wszak wystarczy wziąć garstkę popularnych ostatnio filmowych przebojów i dołożyć do ich fabuły kilka żartów o puszczaniu bąków i już. Tak to dziś wygląda. Ale nie należy zrażać się, oglądając dzisiejsze słabe parodie – dobre opowieści tego typu nigdy się nie starzeją. Zwłaszcza takie, które obok samego parodiowania opowiadają też własną zabawną fabułę. Dziś przypomnijmy sobie najlepsze filmowe parodie; te serialowe (a ich też jest sporo, jak chociażby Spaced czy Community) zostawmy sobie na inną okazję.

Young Frankenstein (1974)

Mel Brooks w mistrzowskiej formie. Ten film bierze z klasyki horroru wszystko, co najważniejsze, i robi sobie z tego jaja. Bez najmniejszych skrupułów. To wszystko, co nas przerażało, teraz nas po prostu bawi, jest ostatecznie ośmieszone i już takie zostanie. Po seansie Młodego Frankensteina nie sposób już oglądać starych horrorów i nie wybuchać co chwila rechotem.

Blazing Saddles (1974)

Oczywiście w takim zestawie nie mogło zabraknąć parodii westernu. Najlepszą ponad czterdzieści lat temu stworzył tenże mistrz Mel Brooks. Niby niewiele było tu trzeba – ot, wystarczył czarnoskóry szeryf i już zrobiło się śmiesznie, ale to dopiero początek żartów w tym filmie. Bardzo warto.

Kentucky Fried Movie (1977)

To kinowe dzieło to w dużej mierze parodia telewizji, ale nie tylko. Debiutujący tu jako scenarzyści bracia Zucker oraz Jim Abrahams nie tylko w serii skeczów wyśmiali mnóstwo ekranowych sztuczek i standardów, ale również nie szczędzili widzom absurdu i ostrych seksualnych żartów, a potem dołożyli do tego półgodzinną parodię Enter the Dragon. Serio.

High Anxiety (1977)

Mel Brooks po raz trzeci. Tym razem za cel swych żartów wybrał sobie kino Alfreda Hitckocka i wyszło naprawdę przezabawnie. Chyba naprawdę mało kto przypuszczał, jak wielki potencjał komiczny kryją w sobie fabuły Vertigo czy The Birds. Brooks to świetnie wyeksponował w swojej komedii i jestem pewien, że rozbawił nawet samego mistrza Alfreda.

Airplane! (1980)

Klasyczna komedia tria ZAZ (Zucker, Abrahams, Zucker), która aż kipi od żartów z kina sensacyjnego, a zwłaszcza z popularnych w latach siedemdziesiątych dramatów lotniczych. To ten film wyznaczył standardy filmowej parodii, które obowiązują do dziś (choć niestety w coraz gorszym wykonaniu). O dwa lata młodszy sequel wysłał bohaterów w kosmos, ale nie miał już siły oryginału.