Historia świata: Część 1 (1981)

Mel Brooks po raz kolejny. Tu świetnie zabawił się megalomanią Hollywood i wielkimi produkcjami historycznymi. Żart zaczyna się już w tytule filmu (niejeden po seansie długo szukał w rozmaitych katalogach drugiej części tej fabuły). Kilka kolejnych sekwencji pięknie pokazuje, że zabawnie było w każdych czasach, a Brooks śmiesznie wygląda w kostiumie z praktycznie każdej epoki.

Top Secret! (1984)

Kolejny film ZAZ to cudownie absurdalna parodia kina wojennego i szpiegowskiego zarazem. Żeby było jeszcze śmieszniej, jest to kinowy debiut Vala Kilmera, który świetnie się sprawdził w roli Nicka Riversa, amerykańskiego gwiazdora rockandrolla wysłanego do NRD ze szpiegowską misją.

Spaceballs (1987)

Mistrz Mel Brooks po raz ostatni w świetnej formie (jego późniejsze filmy już sobie podarujmy). Tym razem wziął się za kino SF spod znaku Gwiezdnych wojen i pokazał, jak potężny potencjał humorystyczny tkwi w tego rodzaju opowieściach. Do dziś niektórzy określają sagę Lucasa jako słabszą wersję Kosmicznych jaj (słabszą, bo bez żartów).

The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (1988)

Jeszcze raz trio ZAZ (choć tym razem za reżyserię wziął się już tylko jeden z nich – David Zucker). Na motywach swego wcześniejszego serialu telewizyjnego Police Squad stworzyli oni film kinowy o przygodach policjanta fajtłapy, Franka Drebina (Leslie Nielsen). Wyszła świetna parodia kina policyjnego. W efekcie powstały dwa następne filmy, a Leslie Nielsen przez wiele lat zagrywał się do śmierci w kolejnych mniej lub bardziej (zwykle mniej) zabawnych komediach.

UHF (1989)

Weird Al Yankovic to przede wszystkim mistrz parodii piosenkowych. W tym gatunku chyba nikt na świecie nie może się z nim równać, a Yankovic z radością uprawia go przez kolejne dekady. Kiedyś jednak udowodnił, że w kinie radzi sobie równie dobrze. Jego UHF to zbiór parodii nieomal wszystkich możliwych gatunków filmowych zamknięty w ramy opowieści o małej stacji telewizyjnej.