Wraz z nadchodzącą premierą czwartego sezonu House of Cards jak bumerang powraca do nas kwestia poprawności politycznej. Jedni widzą w niej skuteczne narzędzie walki z wszelkimi przejawami dyskryminacji: rasowej, etnicznej, seksualnej, religijnej; inni zaś wskazują na częstotliwość jej stosowania, która prowadzi do często absurdalnych zależności i postaw. Polityczna poprawność uwidacznia się najbardziej w używanym w dyskursie publicznym języku, polityce i podejmowanych przez różne grupy społeczne działaniach, mających w zamierzeniu nie urażać żadnej z obecnych w danym kraju mniejszości. Temat niezwykle palący – wystarczy tylko przypomnieć sobie tegoroczną oscarową galę z całą jej mniej lub bardziej nachalną otoczką, wyrosłą z pominięcia w nominacjach czarnoskórych ludzi kina. W świecie filmu i telewizji polityczna poprawność przynajmniej od przełomu lat 60. i 70. jest systematycznie łamana i komentowana z należytą powagą lub przy pomocy humorystycznych zabiegów. Stworzyliśmy dla Was zestawienie seriali, które z polityczną poprawnością są zdecydowanie na bakier. Wiele z nich kładło fundamenty pod zmieniający się na przestrzeni ostatnich lat wizerunek popkultury, będącej od czasów jej powstania doskonałym lekarstwem na absurdalne działania sfery władzy.

'Allo 'Allo!

Brytyjczycy bodajże jako pierwsi na małym ekranie odważnie podeszli do problemu zmierzenia się z traumą II wojny światowej. Przypomnijcie sobie choćby skecz Monty Pythona, w którym Hitler i Himmler planują atak na Polskę, popijając herbatkę w jednym z angielskich mieszkań. Ukoronowaniem wszystkich tych zabiegów stał się serial 'Allo 'Allo!, będący doskonałą satyrą na największy konflikt zbrojny w dziejach ludzkości. Kawiarnia w niewielkim miasteczku Nouvion w okupowanej przez Niemców Francji. Jej właściciel, René Artois, choć chce prowadzić zwyczajne życie, jest jednak zawieszony pomiędzy gromadą skorumpowanych nazistów a karkołomnymi działaniami francuskiego ruchu oporu. W beczkach na zapleczu lub pod łóżkiem znienawidzonej przez René teściowej ukrywa się dwóch brytyjskich lotników, a w opowieści co rusz pojawia się jeszcze obraz „Upadłej Madonny z wielkim cycem”, będący obiektem pożądania Gestapo. Serial w groteskowy sposób gra na narodowościowych stereotypach: Francuz jest tu doskonałym kochankiem lub pozbawionym elokwencji Brytyjczykiem w przebraniu żandarma, witającym się za pomocą charakterystycznego „Dziń dybry!”, Włoch zaś parodiuje w swoisty sposób Mussoliniego – a to kręci wąsem, a to ucieka w popłochu, gdy tylko pojawia się zagrożenie. Nazistowski oficer przejawia homoseksualne skłonności, w dodatku wciąż wracając myślami do swojego „małego czołgu”, a aryjska piękność, szeregowa Helga, uwielbia nosić bieliznę przyozdobioną w swastykę. Twórcy serialu nie mieli żadnych skrupułów w wyśmiewaniu współczesnego im świata przy pomocy osadzenia historii w zupełnie tragicznych realiach wojennych. Warto dodać, że i w Polsce cieszył się on (i nadal cieszy) wielką popularnością.

American Dad!

Drugi po Głowie rodziny animowany serial spod ręki Setha MacFarlane’a, w którym polityczna poprawność zostaje potraktowana po macoszemu. Na pozór typowa amerykańska rodzina wyższej klasy średniej: Stan, ojciec, republikanin pracujący w CIA; jego żona, Francine, zajmująca się prowadzeniem domu; córka, Hayley, zbuntowana hipiska o liberalnych poglądach, i przygłupi syn, Steve. Na drugim planie przewija się także złota rybka, Klaus, posiadająca mózg niemieckiego skoczka narciarskiego, i kosmita, Roger, będący podstępnym i samolubnym mistrzem kamuflażu, a przy okazji alkoholikiem. Serial umiejętnie rozprawia się z mitem wojny z terroryzmem prowadzonej z patriotycznych pobudek, nie szczędząc także komentarzy na temat współczesnego amerykańskiego społeczeństwa. W jednym z odcinków Hayley po rozstaniu z chłopakiem zaczyna umawiać się z Afroamerykaninem w ciele misia koali, Reginaldem Koalą, który słynie z wielkomiejskich manier i sposobu życia. W innym epizodzie Roger zostaje prawnym opiekunem Steve’a; tuż przed zabraniem go ze szkoły podkłada ładunki wybuchowe pod samochodami nauczycieli swojego podopiecznego. Przygody całej rodziny w mniej lub bardziej bezpośredni sposób wpływają na bezpieczeństwo wewnętrzne USA, parodiując przy tym znane z Homeland sztuczki wywiadowcze. MacFarlane wyśmiewa nie tylko amerykańską popkulturę i zamiłowanie do kiczu, ale również ideologie i religie innych państw. Prawdziwa mieszanka wybuchowa.

Archer

Animowany serial z 2009 r., przedstawiający losy Sterlinga Archera – członka tajnej organizacji wywiadowczej o dość przewrotnej nazwie… ISIS. Główny bohater jest arogancki, próżny i działa z wielką lekkomyślnością. W swoisty sposób przywodzi on na myśl przetrąconego mentalnie Jamesa Bonda; choć jest agentem doskonałym, to jednak niepowodzenia w pracy rekompensuje sobie terroryzowaniem swojego lokaja. Sterling cierpi jeszcze na kompleks nadużywającej alkoholu i rozwiązłej matki, Malory, która jest w dodatku jego szefową. Serial stylizacją przypomina lata 60., lecz przewijają się w nim wynalazki współczesności – telefon komórkowy czy GPS. Pracownicy ISIS to homoseksualiści, nimfomanki ze skłonnościami masochistycznymi, piromani, a główny szef jego działu naukowego, doktor Krieger, być może jest klonem samego… Hitlera. Żarty w serialu są zupełnie obsceniczne, niejednokrotnie rasistowskie, a ich najlepszym podsumowaniem niech będzie symptomatyczny cytat: „Uwielbiam to, że mam erekcję i nie wywołał jej bezdomny”.

Da Ali G Show (w wersji amerykańskiej: Ali G in da USAiii)

Sacha Baron Cohen w trzech wcieleniach (z których każde doczekało się już osobnego filmu) kontrowersyjnych dziennikarzy. Pierwsze z nich to ignorant Ali G, łączący w sobie stereotypowe cechy wyluzowanego mieszkańca Jamajki, przedstawiciela hip hopu i Amerykanina, który zanim uzyska odpowiedź na pytanie, uwielbia poczynić dygresję na temat swoich sąsiadów, kumpli z gangsterki z Niebezpiecznym Dave’em i Tęczą Jeremym na czele czy wujka Jamala. Mimo to wciąż przekonuje swoich gości, że zależy mu na rozmowie o mediach i polityce. Borat Sagdiyev to z kolei wychowany w romskiej wiosce w Kazachstanie rasista, antysemita i mizogin, który ma co prawda dobre intencje w czasie przeprowadzania wywiadów w Wielkiej Brytanii i w USA, jednak niepokojąco często wspomina swoją zmarłą żonę, brata Bilo i „shurik”, rzekomy kazachski sport polegający na strzelaniu do psów. Borat w jednym z barów w Arizonie śpiewał o konieczności wyrzucenia Żydów za „rogi” z jego kraju, by w końcu stał się on wolny, czym wywołał szerokie kontrowersje w realnym świecie. Wreszcie Brüno Gehard, austriacki homoseksualista, który wszem wobec przypomina o swojej orientacji, nie tylko przerysowując zachowania przedstawicieli mniejszości seksualnych, ale jeszcze nawołując futbolowych fanów do wyznania, że są gejami. Wszyscy trzej dziennikarze doprowadzili do tego, że Da Ali G Show stał się kultowym serialem początku XXI w. po obu stronach Atlantyku.

Veep

Jeśli chcielibyście wiedzieć, jak wyglądałyby Stany Zjednoczone zarządzane przez ignorantów najwyższej klasy, w tym serialu znajdziecie odpowiedź. Wiceprezydent Selina Meyer wraz ze swoją administracją pragnie zmienić obraz polityki. Zazwyczaj im to nie wychodzi, a układy, koterie, lobbing i gierki na najwyższych szczeblach wchłaniają nieustannie dzielną drużynę Seliny. To doskonała satyra na amerykańską sferę władzy, w której niektórzy z bohaterów przywodzą na myśl konkretne osoby życia publicznego. Większość bywalców Białego Domu to potworni egoiści, a spotkania z ofiarami przemocy seksualnej, własne rodziny i przerysowane historie wojenne wykorzystują do partykularnych celów. Dialogi są mięsiste, niejednokrotnie wulgarne, a serial zyskuje jeszcze na aluzjach do współczesnej popkultury. Dostaje się też innych rejonom świata: Europa była kiedyś ulubionym kontynentem Seliny, ale dziś „nie jest nawet w TOP 5”, a Uzbekistan leży pomiędzy Turkmenistanem a „mam-to-gdzieś-stanem”.

Serial komediowy 2 Broke Girls to także równie często produkcja bardzo niepoprawna politycznie. 5. sezon od 6 marca w Polsce na antenie Comedy Central (godz. 20:00).