M*A*S*H

Prekursor rozbijania poprawności politycznej w Stanach Zjednoczonych, przez wielu krytyków okrzyknięty serialem wszech czasów. Doczekał się aż 11 sezonów, a warto dodać, że jest on kontynuacją filmu Roberta Altmana. W M*A*S*H atmosfera jest na pozór przeraźliwie poważna: lekarze wojskowi pracują w szpitalu na froncie w czasie wojny w Korei. Choć rannych przybywa w zastraszającym tempie, to jednak Frank Burns, major Hullihan, Sokole Oko, Radar i paradujący w damskich ubraniach Klinger zachowują w tej sytuacji dystans do rzeczywistości, przeplatając go jeszcze czarnym humorem. Serial nie tylko umiejętnie pyta o rolę USA w czasach zimnej wojny, ale również piętnuje sztuczne patriotyczne postawy, które pojawiły się w amerykańskim społeczeństwie po 1945 r. Główni bohaterowie stroją sobie nawzajem kawały, pędzą bimber, a przy tym jeszcze mają wiele czasu na podrywanie pielęgniarek. Niektóre z odcinków utrzymane zostały w poważnym tonie, pytając o to, czy Stanom Zjednoczonym naprawdę zależy na utrzymaniu światowego pokoju, czy na partykularnych interesach. To pierwszy amerykański serial, w którym na ekranie pojawia się aż tyle nagości i pada słowo „sukinsyn”.

Little Britain i Mała Brytania w Ameryce

Utkany z typowego dla Brytyjczyków absurdalnego poczucia humoru serial będący w istocie swoistym hołdem dla grupy Monty Pythona. Nie ma tu spójnej fabuły – to po prostu zbiór skeczy, do których wprowadza poważnie brzmiącym głosem ten sam narrator. Do najważniejszych bohaterów należą Lou i Andy. Pierwszy jest sepleniącym okularnikiem będącym na bakier z modą, obdarzonym jednak wielkim sercem, które okazuje zwłaszcza przy swoim podopiecznym. Poruszający się za pomocą wózka Andy skrywa jednak przed opiekunem wielką tajemnicę. W rzeczywistości symuluje niepełnosprawność po to, by żerować na dobroci Lou i jeszcze wyłudzać rentę. Gdy tylko zostaje sam, potrafi jeździć konno, skakać na spadochronie, a nawet pobić grupę dresiarzy w parku. Inną bohaterką jest Vicky Pollard – otyła nastolatka w różowym dresie, obwieszona biżuterią, która uwielbia plotkować o swoich koleżankach. W serialu pojawiają się także: asystent premiera, Sebastian, fantazjujący o homoseksualnej miłości do swojego szefa; Daffyd, pochodzący z górniczej rodziny młodzieniec, nieustannie przekonujący, że jest „jedynym gejem w wiosce”; terapeutka do spraw walki z otyłością, która uwielbia się zatracać w jedzeniu, a także symulujący dla zabawy chorobę psychiczną pacjenci, niewiarygodny transwestyta, bezmyślne urzędniczki czy ujmująca starsza pani, która nie znosi, gdy jej posiłek przygotowały osoby o odmiennej orientacji seksualnej czy z innym niż biały kolorem skóry. Mała Brytania wzbudziła tak wiele kontrowersji, że w Polsce TVP zdecydowała się ocenzurować jeden ze skeczy, w którym pastor pojawia się na ekranie ze swoim partnerem-homoseksualistą.

South Park

Od pierwszego odcinka, wyemitowanego w 1997 r., animowany serial Treya Parkera i Matta Stone’a atakuje poprawność polityczną gdzie tylko się da. Przoduje w tym Eric Cartman, którego jedną z ulubionych przyśpiewek jest ta o tym, że „Żydzi są głupi”. Pulchniutki uczeń chce także stworzyć obóz koncentracyjny dla wszystkich tych, którzy nie mają rudych włosów (choć zanim mu je przefarbowano, sam nimi gardził). Kwintesencją rozprawiania się z polityczną poprawnością stał się najnowszy sezon, bezpośrednio dotykający problemu. Dyrektorem szkoły został tajemniczy P.C. (od angielskiego political correctness), który wraz ze swoimi kompanami ze studenckiego bractwa zachwala różnorodność etniczną czy odmienne orientacje seksualne, popijając piwo i organizując szalone imprezy. Mieszkańcy South Parku muszą przyzwyczaić się do nowych realiów, w których ekologiczne sklepy zmuszają do wyprowadzki biedotę, brak ofiary na rzecz afrykańskich dzieci jest piętnowany stosownym komunikatem publicznym w supermarkecie, a jedzenie pozbawione glutenu wypycha fast foody czy nawet zwykłe wino. Parker i Stone bawią się konwencją - tak bardzo, że siedziba poprawnego politycznie bractwa jest ostrzeliwana… meksykańskimi kobietami w ciąży. Stąd już o krok do dawnych sezonów, w których Cartman organizował drużynę koszykówki, szukając talentów wśród dzieci matek uzależnionych od cracku.

Mr. Robot

Niepoprawność polityczna tego serialu polega na odwróceniu myślenia o rzeczywistości: teorie spiskowe okazują się prawdą, korporacje i bankowcy z Wall Street faktycznie żerują na ludziach zmarginalizowanych, a nasze życie wydaje się nie mieć sensu, gdyż jesteśmy tylko pionkami w grze możnych tego świata. Psychodeliczne akcenty mieszają się tu z wątkami kryminalnymi, thriller z komedią, a szlachetność ginie gdzieś w odmętach zatrutego chorobą umysłu. Mr. Robot kreśli przed nami anarchiczny pejzaż społeczny, w którym prawo i porządek to tylko narzędzia w ręku tych, którym zależy na utrzymaniu tłumów w niewiedzy. Serial de facto pyta o zasadność wszelkich przejawów aktywizmu, krytykując jeszcze wielkie firmy informatyczne, traktujące swoich klientów jak marionetki. Seans przywodzi na myśl jedną wielką mistyfikację czy też halucynację – twórcy raz po raz odbierają nam wszelkie punkty zaczepienia, pokazując, jak niebezpieczna gra odbywa się na szczytach styku biznesu, polityki i ekonomii. O niepoprawności politycznej serialu najbardziej przekonujemy się w momencie, gdy w naszym umyśle powstaje wątpliwość: a może to, co właśnie zobaczyliśmy, jest prawdą o rzeczywistości?

Rescue Me

Serial z 2004 r., będący w istocie zamachem na jedną z największych świętości, która zyskała w USA na znaczeniu po 11 września – strażaków. Główny bohater, Tommy Gavin, ratuje ludzi z płomieni i z pojazdów zniszczonych w wypadku, a przy tym jeszcze boryka się z rozwodem i bolesnymi wspomnieniami o swoich dawnych kolegach. Taki zawód? Nic z tych rzeczy. Tommy to irytujący, autodestrukcyjny hipokryta, manipulujący innymi i wciąż zmagający się z problemem alkoholowym. W czasie separacji z żoną wprowadza się naprzeciw jej domu, a sam dookoła siebie widzi duchy – kuzyna i dawnych kompanów. W otoczeniu głównego bohatera roi się od politycznej niepoprawności: raporty pokazują, że w czasie zamachu na WTC aż 20 zmarłych strażaków było homoseksualistami, co wywołuje konsternację opinii publicznej, odnaleziony po latach brat Tommy’ego to ksiądz ze skłonnościami pedofilskimi, wujek Teddy okazuje się być mordercą, a walczący z pożarami odważni ludzie wiążą się z wdowami po zmarłych kolegach z pracy. Śmierć w ogóle wylewa się na widza z ekranu – czasem twórcy uderzają w poważne tony, a innym razem poetyckość tragedii celowo ociera się o swoją własną parodię, np. gdy uwięzieni w walącym się budynku ludzie raz po raz wpadali w ogień.

Które seriale dodalibyście do powyższej listy? Dajcie znać w komentarzach.