Meryl Steep nie boi się żadnej roli. Jej talent i ciężka praca, którą wkłada w powierzone jej zadania, pozwala na doskonałe wcielenie się w każdą postać. W jej bogatym dorobku możemy znaleźć cały wachlarz różnorodnych bohaterów. Aktorka sprawnie przechodzi od bycia bezdomną do bogatej aktorki czy podstarzałej gwiazdy rocka, a w każdym filmie pokazuje pełną gamę swych umiejętności aktorskich.

Wybór Zofii (1982)

Za rolę Polki, która przybyła do USA z Krakowa tuż po wojnie, Meryl Streep została uhonorowana Oscarem. Nagroda ta była jak najbardziej słuszna, bo aktorka wykorzystała pełnię swoich umiejętności. Ukazała nie tylko ból związany ze stratą bliskich czy trudnymi wyborami, które musiała podjąć w obozie, ale także skutki, jakie wojna na niej wywarła. Co więcej, Meryl w filmie mówi po polsku. Może nie najlepiej, ale wciąż jest to język polski, którego musiała się nauczyć do roli. Cały film oglądamy oczami młodego pisarza, który wprowadza się do pokoju na Brooklynie, aby pisać książkę, a jego sąsiadami są właśnie tytułowa Zofia i jej chłopak.

Out of Africa (1985)

Rola duńskiej pisarki, która wyjeżdża do dalekiej Kenii, aby założyć tam wraz z mężem plantację kawy, a potem zakochuje się w Afryce, to również bułka z masłem dla tak wielkiej aktorki. Karen wyszła za mąż z rozsądku, a daleka Afryka ofiarowała jej prawdziwą miłość. W tej kultowej już roli Meryl prezentuje się świetnie. Poszukiwanie szczęścia, problemy miłosne i trudy wynikające z życia na plantacji – taka rola zapada w pamięci.

Chwasty (1987)

W Chwastach Meryl Streep pokazuje swój talent, grając bezdomną kobietę, partnerkę głównego bohatera, który porzucił rodzinę po stracie synka i wybrał tułacze życie. Choć to on odgrywa tutaj pierwsze skrzypce, to obok postaci Helen Archer, w którą wciela się aktorka, nie można przejść obojętnie. Film jest pełen smutku i dramatyzmu, wynikającego z ukazania prawdziwego oblicza alkoholizmu i bezdomności. Streep niezwykle rzeczywiście przedstawia swoją postać, a ból i rozterki Helen ranią samego widza. W pamięć zdecydowanie zapada scena, w której aktorka śpiewa w lokalu.

Death Becomes Her (1992)

Meryl Streep odnajdzie się świetnie w każdej roli - również w takiej, w której przyszło jej grać aktorkę niemogącą sobie poradzić z własnym starzeniem się. Jej bohaterka już od młodych lat robiła wszystko, aby uprzykrzyć życie Helen, dawnej przyjaciółki. Kiedy Madeline ukradła jej narzeczonego, ta postanowiła zajeść cierpienie, co dostarczyło jej kilkunastu dodatkowych kilogramów. Aby odmienić swoje życie i zatrzymać młodość, kobiety decydują się na drastyczny krok. Krok, który da im nieśmiertelność i sprawi, że resztę ich bardzo długiego życia będą musiały spędzić razem. Meryl Streep tryska w tym filmie aktorską energią, a cięte riposty i wzajemna antypatia, którą przerzuca się z Goldie Hawn, bawią do łez.

The Devil Wears Prada (2006)

Rola diabolicznej redaktor naczelnej prestiżowego magazyny modowego Runaway - Mirandy Priestley – jest już kultowa, podobnie jak sam film Diabeł ubiera się u Prady, w którym młoda dziewczyna musi zmierzyć się z szefową, aby dostać wymarzoną pracę. Meryl kolejny raz kradnie show, a pozbawionej ciepła i empatii redaktor naczelnej nikt nie mógłby zagrać lepiej. Do pełnej bezduszności, sarkazmu i nieodłącznego stylu Streep w roi Mirandy należy każda scena, w której się pojawia.