Egmont

W niniejszym zbiorczym tomie mamy cztery historyjki. W pierwszej z nich Clifton mierzy się z gangiem chichoczących złodziei. Napadają oni na bezwartościowe obiekty, śmiejąc się do rozpuku. Jednak jest w tym ukryty plan... W następnej bohater pod przykrywką zostaje członkiem bandy tajemniczego Lorda X i z tego powodu nawet bierze udział w napadach. Występuje tu również motyw nieśmiertelnej angielskiej budki telefonicznej (tak często wykorzystywany w popkulturze), która jest tajną windą do tajnej bazy tajnych złoczyńców.

W kolejnej pułkownik, mimo że już na emeryturze, zostaje poproszony o wyszkolenie niejakiego sir Jasona na agenta. Nie będzie to jednak prostą sprawą, gdyż pretendent do zostania funkcjonariuszem służb wydaje się być wyjątkowo oporny i gamoniowaty. W ostatniej opowieści początek przywodzi na myśl horrory, gdyż w domu miss Patridge przedmioty zaczynają się same przemieszczać, co powoduje nerwowość właścicielki oraz podejrzliwość Cliftona. Okazuje się, że za wszystkim stoi pewien magik.

Źródło: Egmont

Zmieniła się trochę formuła tego komiksu, jest więcej ciosów w gębę, pościgów samochodowych i ogólnie klimatu sensacji spod znaku filmów z Belmondem. Czy wyszło mu to na dobre? Nie sądzę.

Clifton to typowy manieryczny Anglik, którego, co zabawne, portretują frankofońscy autorzy. Zmiana twórców spowodowała nieco inną kreskę i na pewno inny rodzaj scenariuszy niż te, które tworzył Macherot. Clifton zaczynał od odcinków w czasopiśmie (Le Journal de Tintin), potem były już albumy. U nas wychodzi w formie integrali. W tym mamy naprawdę dobre rysunki, natomiast fabuła często kuleje, a już na pewno warstwa humorystyczna. Szkoda.

Ciekawostką jest na pewno kwestia motoryzacyjna w komiksie. Jak ktoś zwróci na to przypadkiem uwagę, to wszelkie auta i inne pojazdy są znakomicie odwzorowane. Najwyraźniej jeden z rysowników się w tym bardzo lubuje.